3xploeg

Je hoefde waarachtig geen psychiater te zijn en evenmin een zesde zintuig te hebben om vast te stellen, dat deze man – wie het ook mocht zijn – beslist geestelijk niet normaal was.

“…uit de branding zich heffend, die aanslaat tegen de duinen zwom hij het strand langs, dat in zee zacht glooiende afloopt…
…Tot hij de monding van het meer met het schone, rustige water zwemmend bereikt had….
…Tot hij was gekomen: Odyseus, rampzalige zwerfling….”

“Ja, Ploeg deel die dingen maar vast uit.”

Tja, lees je in het boek Katastrofe in Kijkduin kun je zomaar plotseling je eigen naam zien voorkomen.
Fantasie gelukkig maar, want de meeste Ploegen hebben ze toch echt alle negen op een rijtje.
Het gebeurt wel meer dat onze naam gebruikt wordt in boeken, en veelal zijn het dan niet de helden van het verhaal. Maar gelukkig maakt Hofdorp het in zijn boek niet al te bont. Ploeg sterft later een min of meer heroïsche dood.

Reden waarom ik het vermeld is echter een andere strofe, uit een ander boek van Hofdorp, zijn zo’n beetje laatste Haagse speurdersroman. “Als de eenden in de hofvijver”.
Hierin gaat de centrale figuur Commissaris Aremberg met pensioen, en met gemende gevoelens en niet zonder tegenzin
“…Voor hem was Den Haag de laatste jaren in steeds mindere mate nog de stad gebleven, die hij zo intens had lief gehad, waarmee hij zich zo compleet vergroeid had gevoeld, waar hij elke straat, ja bijna elke straatsteen gekend had. Den Haag werd steeds meer een vreemde voor hem. Sloophamers hadden de stad, in al haar wijken, geteisterd, hele straten, ja, hele stadsdelen waren eerst vernield en daarna wel weer opgebouwd, maar steeds was hun nieuwe aanblik Aremberg zo vreemd geweest, dat hij in al die straten zich verloren voelde – een vreemdeling dáár waar zijn eigen stad had gestaan! Een totaal vreemde, hem onbekende wereld…..

En dat voel ik ook, elke keer weer als ik terug kom in de stad, steeds weer is een vertrouwd beeld verdwenen en ingeruild voor beton waar nooit iemand van zal houden. En dan moet ik steeds denken aan de laatste worden van “dit was het nieuws” Maar gelukkig hebben we de foto’s nog.

Er is ook een Hofdorp Hyves op Hyves voor alle liefhebbers van de betere speurdersroman. http://pimhofdorp.hyves.nl/

Deel van de tekst is ontleend aan de boeken van Pim Hofdorp

Delft 10 juli 1584

Teeghens het eyndt der maaltydt, voeghd’ hy zich by de deur der eetzaale, met den mantel op de slinke schouder, de zinkroers aan den riem: en maakende, als de Prins uittrad, gelaat van den vryereyzbrief te eyfschen, greep het eene, en schoot af op hem.
Ofwel de moord op Willem van Oranje door Balthasar Gerards.
Een beroemd moment uit onze Nederlandse Geschiedenis.

Meerdere malen ben ik in de Prinsenhof geweest, heb met mijn vingers in de kogelgaten gepoerd en historie opgesnoven. In 2003 kocht ik het boekje Physiologie van Den Haag uit 1843. Een zeer interessant boekwerk waarvan vele strofen op mijn webstek te vinden zijn.

……Alle rariteiten in koninklijk bezit werden hier (Mauritshuis, koninklijk kabinet der zeldzaamheden) tentoongesteld. Het hemd van Willem III, speeltuig van tsaar Peter en de “pistoolen van Balthasar Gerards”. Hé denk ik dan. De pistolen van Balthasar Gerards?
Waar kan ik die bekijken? En zo volgde een jarenlange zoektocht naar aanknopingspunten.

Onlangs kocht ik het boek “een eeuw strijd voor Nederlands cultureel erfgoed” met daarin wellicht een nieuw aanknopingspunt. Een mailtje verzonden naar het Rijksuseum met dit heugelijke feit werd echter beantwoord met de teleurstellende mededeling dat de Pistolen van Balthasar Gerards In een artikel van de conservator geschiedenis al in 2006 is opgelost.

Ook zij waren wellicht door mijn activiteiten getriggerd geraakt en op zoek gegaan.
Uitkomst is nu dat de pistolen (twee zinkroeren) uit het Mauritshuis inderdaad naar het rijksmuseum zijn gebracht en daar nog steeds aanwezig zijn. Alleen zou het gaan om de pistolen van Willem Frederik die zichzelf had doodgeschoten bij het schoonmaken ervan.

De directeur van het Kabinet der zeldzaamheden zou om bezoekers te trekken vele artikelen toegeschreven hebben aan de hoogste personen die hij kon bedenken en zo werden de pistolen van Willem Frederik de pistolen waarmee Willem van Oranje om het leven is gebracht.
In Amsterdam is dit nu weer gecorrigeerd en liggen de pistolen in de Philipsvleugel in het Rijks als de pistolen van Willem Frederik ( inventaris NG-NM-1109).

De pistolen uit het Mauritshuis zijn dus terecht, maar hoe zit het nu met de (echte ) pistolen van Balthasar? Pieter Cornelis Hooft kreeg in 1618 het idee om een groot historisch werk te schrijven . Volgens Hoofts biograaf Brandt was hij al ver daarvoor bezig om de klassieke geschiedschrijvingen te bestuderen. In 1628 startte hij zijn werk en in 1642 werden een eerste deel van De Nederlandse Histooriën gepubliceerd.

Het is zeer wel mogelijk dat voor zijn geschiedschrijving Hooft gebruik heeft kunnen maken
Van oogetuigenverslagen, zeker als hij al voor 1618 begon met het onderzoek naar de geschiedenis. Uit het werk van Hooft blijkt dat de pistoolen niet verloren zijn gegaan.

Een is op de plaats van de misdaad achtergebleven en de ander heeft hij tijdens zijn vlucht door de stallen verloren, toen hij over het stro heen viel. Als je dat weet, heb je die dingen ook en naar alle waarschijnlijkheid dus ook in Oranje bezit gekomen. Andere bronnen spreken trouwens van een tentoonstelling van slechts een pistool van Balthasar Gerards dat tentoongesteld werd op het lange voorhout nadat de collectie uit het Mauritshuis is weggehaald. Dat kan wel kloppen want “de Zwijger”is per slot vermoord met de kogels uit slechts een wapen.

Een slotakkoord dus maar met een wel heel groot vraagteken

(Deze blog kwam tot stand met tekstbijdragen van PC Hooft , Evelyn Sint Nicolaas en “een Hagenaar 1843”). Het complete relaas (tot 2004) vind u op www.3xploeg.com.

Of wel “Het verwekken van nachtelijke bewegingen, tot verstoren van de rust der inwoners”

Al eerder heb ik het in mijn blog gehad over mijn overgrootvader Simon Benjamin Ploeg. Niet te verwarren trouwens met mijn grootvader Simon Benjamin Ploeg en mijn vader Simon Ploeg. Wel, deze overgrootvader had zoals ik toen ook al vertelde een smederij aan de Hofsingel (hofcingel) 69. In mijn bezit is nog een aan hem gerichte oproepkaart voor het leger van een van zijn hulpjes. In de eerdere blog had ik al verteld dat dus daar aan de hofsingel gewerkt is aan de wording van Simon Benjamin, mijn grootvader. Want de smid zal ongetwijfeld niet alleen het ijzer gesmeden hebben toen het heet was, maar ook overgrootmoeder.

Nu was mij steeds maar niet echt duidelijk waar nou precies Hofsingel 69 heeft gelegen. Ergens waar nu de tweede kamer staat en dus relateerde ik het aan het gekwezel van Kant, toen in het nieuws. Maar in het onvolprezen gemeentearchief vond ik een oude stadsplattegrond. Hier heb ik met een bewerkingsprogramma zoveel mogelijk transparant gemaakt en op een screendump van de tweede kamer gelegd .
Met als ijkpunten de Lange Poten en een vreemde vorm van de gebouwen aan het Binnenhof heb ik de match eindelijk kunnen maken.

Hier de oude kaart.

de Google map

de transponatie

Klik op de foto’s voor groter
Het blijkt dus niet onder de zetel van Agnes Kant te zijn, maar aan de andere kant van de kamer waar op dit moment een deel van het CDA en PVV zitten.

In het gemeentearchief is ook een oude foto waarbij de fotograaf met zijn rug naar de smederij heeft gestaan. Had die zich nu maar eens omgedraaid, dan had ik de smederij ook eens kunnen zien.

Wie ik wel op de foto ben tegengekomen was Frans Ploeg, mijn held en oudere broer van mijn overgrootvader.
Ik heb niet alleen zijn foto, maar ook zijn vingerafdrukken en de maat van zijn hoofd. Ik kwam hieraan door een kort nieuwsbericht over het vrijgeven van de archieven van de strafkolonie in Veenhuizen waar ze landlopers naar toe zonden. Lubbers en Pechtold hadden er familie, dus ik meteen ook kijken en ja daar kwam Frans in Beeld.

Ik noem Frans mijn held, niet omdat hij soms landloper was, soms kleermaker, soms slager of soms kurkesnijder, maar omdat Frans weinig kapitaalkrachtig was en zich roerde om al het onrecht door de standsverschillen, dat in zo’n stad als Den Haag welig tierde.

Frans, een van de vele kinderen van Johannes Ploeg is opgegroeid aan het Kortenbosch waar Schoonvader Grovermans woonde en alle kinderen en pa hadden in die volkse straat net zo lang geknutseld dat alle kinderen van Grovermans in naastgelegen woningen woonden. Wonen op het Kortenbosch deed je echter niet uit je plezier, al kon het nog erger. In zo’n omgeving groeiden Simon Benjamin en Frans op.

Op 20 oktober 1871 had Frans weer eens genoeg van alle armoede en verschillen tussen arm en rijk. Luid roepend en protesterend vormde zich al snel een aanhang rond Frans en zijn vrienden en schreeuwend en al trokken zij over het Westeinde en Boekhorststraat, waar en passant ook nog wat winkelruiten sneuvelden.

De politie kon het allemaal niet zo onder controle houden en dus moest er veel geweld aan te pas komen en zo werd Frans opgepakt en in het gevang onder het oude stadhuis gesmeten. Uiteraard moest hij zich verantwoorden voor de kantonrechter en werd voor zijn aandeel, waarin hij werd gezien als toch wel de leider, zwaar gestraft voor het delict (Het verwekken van nachtelijke bewegingen, tot verstoren van de rust der inwoners) en moest 5 lange dagen zitten in de zompige cellen in de kelder van het overigens zo fraaie oude stadhuis.

Het gaat nu ruim 100 jaar later weer slecht met Den Haag en met Nederland, al houden sommigen moedwillig of slaafs hun ogen hiervoor gesloten. Frans om ons te leiden is er helaas niet meer , maar goedwillenden en Ploegen zijn er nog wel genoeg. Laten we de schouders eronder zetten, de handen ineenslaan en eens ouderwets te keer gaan.

Als je vindt dat, dat niet meer van deze tijd is, denk dan eens aan Balkenende, die de taakstraffen wil uit laten voeren in de eigen woonomgeving teneinde de “vervelende jongeren” in hun aanzien aan te tasten. Hoe ver ligt dit af van het exposeren van “geboefte” in een ijzeren kooi op de lokale markt, waar zij uitgescholden en bespuugd konden worden.

Bronnen:
Gemeentearchief Den Haag
Archief veenhuizen
Dagblad voor Zuid Holland en ’s-Gravenhage (25 oktober 1871)
Het Kortenbosch, biografie van een Haagse arbeidersstraat van 1648 to 1873, Roel Wuite
Het familiearchief, Ed Ploeg
Aanzet tot een genealogie der Ploeg
(Karel Uittien, Ed Ploeg e.v.a.)
te bereiken via www.uittien.nl en/of
www.3xploeg.com (ed,genealogie)

Afgelopen donderdag gebeurde het mij weer eens een keertje. Politiecontrole.
Op de Anton Coolenlaan stond ineens een agent in opleiding midden op de weg een imitatie van dirigent weg te geven. Een hand omhoog en een hand naar links wijzend, voor mij rechts. Later bleek dat ik er niet eens was uitgeplukt, het gold de wagen achter mij. Of ik het niet begrepen had? Neen, dat kon ik niet zeggen, als ik door was gereden, was er toch een het ziekenhuis ingereden.

Desalniettemin werd ik toch aan een onderzoek onderworpen door allemaal, voor zover ik kon zien jonge autochtone politieleerlingen. Een jongeman en jongedame vroegen naar mijn papieren en daar waren ze wel even mee bezig. De papieren bleven nog even achter en de auto werd aan een onderzoekje onderworpen. De pronte dame ging achter mijn auto staan, de jonge man er voor. Op zijn aanwijzingen moest ik de lichten bedienen. Dimlicht zei hij en ik onstak mijn verlichting.
Van achter kwam het seintje O.K. Knipperlicht links…..OK knipperlicht rechts… O.K. Remlicht … OK
Zet u de versnelling eens in zijn achteruit….O.K. Alle verlichting in orde. Logisch, iedere dag kijk ik dat na in de spiegeling van de garagedeur en raam van de overburen.

Volgende item, de ruitensproeier. Nu was het al een behoorlijke tijd droog geweest, zonder noodzaak de ruit te besproeien en dus was het water uit de leidingen helemaal teruggezakt in het reservoir. Het motortje zoemde en zoemde terwijl de wissers op de droge ruit piepend heen en weer gingen. Net toen de Politieman dacht, ha we hebben een bekeuring in handen, had het water het eind van de leiding bereikt. Mijn sproeiers begonnen te spuiten op de ruit en door de snelheid die het gekregen had door het lange aanzuigen … ruim over het dak heen, precies op de agente die nog steeds achter de auto stond. Ondanks het feit dat het slechts water met Dreft was ondernam ze een enorme sprong in zijwaartse richting. Sorry hoor, zei ik grijnzend. Mijn ruitensproeier was in orde. Afijn motorkapje open, controle van de chassisnummers. Alles in orde, er werd een pion verzet en ik mocht weer door.

Dat kwam goed uit want ik moest nog een portretfoto in hoge resolutie opsturen naar Wegener omdat de blog blijkbaar in de gaten loopt en de komende 6 weken ook op papier gedrukt gaat worden. Wel met voornamelijk commentaar op stellingen met betrekking tot de stad Eindhoven. Wekelijks zal dan mijn stukje opgenomen worden in de Weekendkrant van Eindhoven. Of de blog hier er onder zal leiden weet ik niet, maar u bent gewaarschuwd. Zelf denk ik dat de hoeveelheid stof wel geen probleem zal zijn, maar dat de schriftelijk blog zo beperkt is in lengte dat ik mijn motivaties niet geheel kwijt kan. Ik zal dan de oorspronkelijke tekst hier plaatsen zodat de lezers van het krantje kunnen nagaan of ik ook de kunst van het minderen versta. Wat de onderwerpen zullen zijn, de komende 6 weken, ik heb geen idee. We laten ons verassen.

Geen taalfout hoor maar aanvoegende wijs. Aanleiding tot de gebroken klomp, die Scheveningers raadselachtig als oblok aanduiden, is een mailtje met een uitnodiging van CG-selecties om deel te nemen aan een onderzoek over het gebruik van spaarlampen. Nadat ik positief heb gereageerd, wie wil nu niet zijn mening uiten (voor 30 euro) en na het invullen van een korte intake vragenlijst, (persoonlijke omstandigheden en of je al gebruik maakt van spaarlampen en of je er tevreden mee bent)was ik in afwachting van een berichtje met de definitieve uitnodiging. Dit werd een telefoontje. Ik zal proberen dit natuurgetrouw weer te geven.

U bent u?
Ja ik ben ik
(Uiteraard werden hier wel namen genoemd, maar die laat ik hier achterwege anders weet iedereen dat ik e ploeg ben)

U heeft aangegeven dat u wilt mee doen aan een onderzoek over verlichting, klopt dit?
Ja

U heeft aangegeven gebruik te maken van spaarlampen en dat u hier niet tevreden over bent omdat u eventjes moet wachten voor de lamp op temperatuur is en de lampkleur bevalt u niet, is dat correct?
Ja, maar er was nog een ontevredenheid die niet in de vragenlijst stond en wel belangrijk is.

Wat is dit dan?
Het feit dat het niet goed is voor het milieu en er geen energie bespaard wordt. De lamp bevat meer grondstoffen en materialen en dus is het productie proces duurder en verbruikt het proces meer energie dan de fabricage van een gewone lamp. Daarnaast is het chemisch afval, dat apart ingezameld moet worden op een inzamelpunt waar ik naar toe moet, de inzamelaar die ergens naar toe moet met die krengen en dan nog alle energie die in de verwerking gaat zitten. Al die energie moet ik, eventueel in verkapte vorm, ook betalen. Daarnaast beschouwt men alle energie die de gloeilamp verbruikt en die geen licht geeft, maar warmte als verloren. En dat is onzin. Er is een natuurwet die zegt dat energie niet vernietigd kan worden, slechts omgezet. Een deel, toegegeven het grootste deel van de energie, wordt omgezet in warmte. En juist in de donkere winterdagen als er thuis gestookt wordt is de behagelijke temperatuur voor een deel door brandende lampen geleverd. Oke, zomers geldt dat niet maar dan is het langer licht en branden de lampen niet veel. Ik refereer nog even aan het feit dat ik zowel elektrotechnisch installateur, ben als bedrijfskundige en ook nog lang aangesloten geweest ben bij de NSVV, de Nederlandse Stichting Voor Verlichtingskunde.

Dan denk ik niet dat ik u uit kan nodigen voor het onderzoek

Waarom niet?

Dan zult u moeilijker te overtuigen zijn van het nut van het gebruik van spaarlampen.

Wat is dat nu voor onzin, het gaat toch om een onderzoek? Wilt u zeggen dat dit een gestuurd onderzoek is waarbij niet naar mijn mening wordt gevraagd, maar waarbij ik beïnvloed moet worden?

Twijfel gezaaid alom, hi hi

U geeft aan in een twee-onder-een-kapper te wonen en twee kinderen heeft en alleenstaand bent?
Dat klopt.

Mag ik u met een paar minuutjes terugbellen, ik moet even wat ruggespraak hebben, om te kijken of ik u kan uitnodigen?

Prima tot dan.

Enkele minuten later belt dezelfde persoon mij op, met de mededeling dat ik niet zal worden uitgenodigd. Mij is het prima, ik weet genoeg.

Conclusies en aannames
Conclusies:
Het onderzoek is niet representatief, is het wel een onderzoek?
Het onderzoek?? heeft niet tot doel een beeld te krijgen omtrent het gebruik en de beleving van spaarlampen.
Aannames:
Waarschijnlijk vindt men geen steekhoudende argumenten om mij mijn mening te doen herzien.
Waarschijnlijk sla ik de spijker op de kop als ik stel dat spaarlampen niet beter zijn voor het milieu en al zeker geen energie besparen.

Een vergelijking.

Energiebesparing.
Neem een klas van de basisschool. Vaak brandt daar de hele dag de verlichting. Aanvullend daglicht noemt men dat. Weer een paar aannames. 200 schooldagen van 7 uur per jaar en 3 rijen van 8 36w tl lampen in een klas.
Doen we deze eens een jaar niet aan bespaart dit 1210 kWh. Buiten beschouwing is gelaten de energie die de voorschakelapparaten vragen. (dit is 10 Watt per lamp).
In huis vervang je 5 gloeilampen van 60 W voor 15 w spaarlampen. De lampen branden allen gemiddeld drie uur per dag. (volgens milieucentraal.nl) bespaar je dan per jaar 250 kWh .

En zo zijn er duizenden voorbeelden te geven waarbij het milieutechnische aspect volkomen verwaait.
Maar de staat vindt het leuk om :
U bezig te houden
Fabrikanten meer te laten verdienen (er zit meer marge op een spaarlamp)
BTW inkomsten eerder te laten vallen
14 cent te vangen voor recycling ( daar brandt een gloeilamp van 60 W al 10 uur voor)

Kortom voor wat betreft milieu overwegingen is het grote flauwekul
Het is alleen voor u voordeliger als u cetarus paribus de afgenomen energie voor verlichting bekijkt, en dat is dus een puur theoretische besparing die in de praktijk niet gehaald wordt .

Tot slot nog wat internetcitaten

Het elektriciteitsverbruik door gloeilampen in huishoudens bedraagt circa 0,3 procent van het totale energieverbruik. Voor de opwekking van deze elektriciteit is nog circa 0,5 procent extra nodig. In totaal komt het energieverbruik door gloeilampen uit op nog geen procent. Gemiddeld gebruiken huishoudens een zesde van de verbruikte elektriciteit voor verlichting, driekwart hiervan wordt verbruikt door gloeilampen. Dit blijkt uit onderzoek van EnergieNed. Het jaarverbruik van energie voor gloeilampen komt overeen met drie weken olieverbruik voor transport of een kleine twee weken aardgasverbruik voor verwarming.
(bron cbs)

Weinig stroomverbruik bij hogere lichtsterkte
Ja/nee. Inderdaad gebruikt de spaarlamp minder stroom dan de gloeilamp. Maar de lichtopbrengst is lang niet altijd van die kwaliteit die wordt aangegeven. Wanneer van 11 Watt spaarlampen wordt gesproken die de 60 Watt gloeilamp vervangen, faalt die berekening nogal eens, ook naar situatie en toepassing, pakt dit vaak veel slechter uit.
Wij, van de Bouwbiologie Maes hebben dat onder praktijk omstandigheden onderzocht, bijvoorbeeld met burolampen met reflectorscherm en lichtgeleiding op het werkoppervlak en hieruit kwam duidelijk naar voren dat nog niet de helft van de beloofde lichthoeveelheid gevonden werd en daarvoor dus eigenlijk meer stroomverbruik nodig is als door de ontwikkelaars aangegeven wordt. Bovendien functioneren TL-lampen alleen bij hogere bedrijfs- en ruimtetemperaturen optimaal. Al bij een normale kamertemperatuur wordt de lichtopbrengst minder, in een koude kamer nog minder.
De lichtsterkte laat snel van zich afweten met de levensduur van de lamp. Dat alles bij elkaar gezien laat de beloofde lichtsterkte de spaarlamp al snel verschrompelen, tot de helft of nog minder. Dit in tegenstelling tot de gloeilamp, die blijft even helder, of het nou koud of warm is, jong of oud, zolang de levensduur is.
Langere levensduur?
Ja en nee. Zeker houdt de spaarlamp het langer uit dan de gloeilamp. De industrie zegt tienduizend uur, tienmaal zolang dan de gloeilamp. Maar dat hangt ook van de toepassing af. Veel schakelingen verdraagt de spaarlamp ook niet. En hij zal mogelijk langer schijnen wanneer je hem voor de volgende inschakeling eerst laat afkoelen. Wanneer dit niet gebeurt zal de houdbaarheid ook omlaag gaan. Veel spaarlampen halen niet eens eenderde van de aangegeven tijd, sommige zelfs nog geen vijfde deel. Maar wie onderzoekt dat en gaat naar de winkel, wie heeft nog aankoopbon van vorig jaar?
En: ze is veel duurder, de spaarlamp. Berekent men dat in de houdbaarheidsberekening in, dan komt de gloeilamp nog altijd goed uit de bus.
Bron Wohnung+Gesundheit Nr. 124 Herfst 2007 Jaargang 29, auteur Wolfgang Maes, (Baubioloog IBN/Journalist DJV, Baubiologie Maes, Neuss)

Ja, met een vegetariër in huis sta je soms voor problemen. Al lang ben ik afgestapt van vegetarische rookworst, knakworst en vegetarische hamburgers. Als je vegetariër moet of wil zijn moet je dat dan ook maar niet willen. Een groente burger heb ik nog wel wat begrip voor maar al die moeite om een doperwt of sperzieboon te vermalen en in een burgervorm te paneren lijkt overdreven veel moeite om een derde ingrediënt op het bord te krijgen. Maar toch hebben ze het niet gemakkelijk die vegetariërs

Als je zo in de supermarkt rondkijkt op de verpakkingen is toch wel heel veel product aanwezig waar, op de een of andere manier dierlijke producten zijn toegevoegd. Dan bedoel ik natuurlijk vooral gelatine (gemalen varkensbotten en varkenshuid) dat werkelijk bijna overal met ongekende hoeveelheden is ingegooid. Natuurlijk, zou men geen gelatine maken dan heeft de slachter 20 kilo afval. Nu wordt dat weer netjes opgewerkt. Het is natuurlijk de vraag of het niet goedkoper is die 20 kilo gewoon weg te gooien. Zo’n proces van hydrolyse, weken, indikken en drogen kost natuurlijk heel wat energie zodat uit milieu oogpunt nauwelijks voordeel wordt gehaald.

Dat Gelatine in desserts wordt gebruikt is al lang bekend. (Gelatinepudding) Maar dat het ook gepropt wordt in een simpele chocolademousse of ja zelfs in een vlaflip is toch wat minder logisch. Maar zo heb ik geleerd bij een food bedrijf dat het oorspronkelijk als veevoeder verkocht afvalproduct weer terug stopt in zijn product, “het weegt en het kost geen drol”. Daar waren ze trouwens ook al met de concurrent verwikkeld in een strijd wie het product met de hoogste vochtigheid kon leveren, want immers water weegt ook. Ook drop is een product dat veel meer bevat als salmiak en zoethout en suiker. In de gemiddelde supermarkt kom je nog wel eens gelatinevrije salmiakrondo’s tegen van Venco, verder is het gelatine alom dat de klok slaat.

Op een “op weg naar huis meeting” van Marketing bedrijf Beet stelde ik eens de vraag of er niet eens wat meer drop zonder kon komen aan de marketeer van o.a. Autodrop en sportlife enzo. De man reageerde een beetje zoals mensen vergelijkbaar reageren als je ze vergelijkt met Nazi’s. Compleet verongelijkt en de vegetariërs afschilderend als kleine groep mensen met een afwijking. Doch zo klein is die markt nou ook weer niet, zeker niet als je de moslims meerekent met hun afkeer van alles wat een krulstaart heeft. Nou geef ik toe dat het best wel meevalt in die laatste richting. Shoarma is meestal van varkensnekken en het zou niet prettig zijn als je de kost moest geven aan het aantal moslims dat in het openbaar en thuis zo kan genieten van een zakje Hamka’s .
En zo heeft de “spekjood” ondanks dat de naam “HAMka’s toch zo duidelijk is, neefjes gekregen.

Maar terug naar de gelatine. Schoonzwemmers en synchroonzwemmers smeren het in hun haar, dus een slokje chloorbad is voor de gemiddelde vegetariër “not done”. Met een beetje pech wordt de vegetariër misschien wel ziek van al dat gelatinevermijdend gedrag. Dan moet hij of zij naar de dokter. Tien tegen een dat de moderne huisarts wel een receptje weet dat werkt, en indien niet, dan over twee weken nog eens terug komen.
Het is dan maar te hopen dat de huisarts de patiënt geen harde of zachte capsules voorschrijft, want weet u wat daar in zit? Juist ja, gelatine.

Een beetje medelijden heb ik dus wel met onze vegetariër, aan de andere kant voel ik mezelf ook wel genomen als ik al die producten koop waar onnodige rotzooi in zit. Weet U eigenlijk wat u eet?

Alweer jaren geleden vroeg S. een zitzak voor haar verjaardag. Die waren toen in een revival weer modieus. Uiteraard werd de wens gehonoreerd want uit een soort gebrek aan fantasie kocht ik meestal maar meteen de hele verlanglijst. Sinds S. dat trucje kent, doe ik dat echter niet meer.

Afijn een groene zitzak is het geworden en een groot succes. Er is heel wat op gezeten. Te veel eigenlijk en de stof bevestigd aan de rits aan de onderzijde begon het langzaam te begeven. Normale mensen zouden dat dan weggooien, maar dan ben je hier aan het verkeerde adres. Wegooien is eigenlijk niet iets wat in mijn
woordenboek staat. Dus naald en draad brachten uitkomst. Lange tijd heeft hij het volgehouden daarna, totdat hij weer wat intensiever gebruikt werd en wederom de stof rondom de rits het begaf.

Weggooien? Nee kom nou! Repareren. Zogezegd sleepte ik de zitzak mee naar een rustig hoekje waar ik er eens goed voor kon gaan zitten. Bij het openen van de rits om er goed met de naald bij te kunnen sprongen de polystyreenballetjes mij om de oren. Mijn armen zaten vol, mijn haren, mijn broek, de vloer. Wat ik ook deed, de bolletjes werkten niet mee. Van mijn broek geveegd, bleven ze aan mijn handen plakken, van mijn handen afgeveegd zaten ze op mijn overhemd. Er kwam geen einde aan.

Een stofzakloze handzame stofzuiger moest hier uitkomst bieden, maar de bolletjes hadden deze aanval voorzien en sprongen eendrachtig met zijn allen op de buitenkant van de stofzuiger, op de slang, de zuigmond enzovoort. De inzet van een simpel stoffer en blik setje leverde vergelijkbare problemen op. Steeds weer dromden de balletjes samen aan de onderkant van het blik en op de steel van de stoffer. Hopeloos. Dan maar gekozen voor het meest rigoureuze Alle bolletjes uit de zitzak in een plastic vuilniszak stoppen en dan de zak naaien en dan de bolletjes weer terug. Maar O wat een foute gedachte. De hele buitenkant van de zak zat vol met balletjes en de zak werd steeds verder statisch geladen bij elke beweging om balletjes in de zak te krijgen. Ondertussen waren er steeds meer afvallige bolletjes die niet meehielpen in de strijd tegen mij, maar deserteerden en zich verstopten tegen het behang, de meubels in de slaapkamer en tegen de ca: 200 apparaten die mijn audio verzameling vormen, enkele waren al tegen de lamp gelopen of met een open deur in huis gevallen. Het geniale binnenste buitenkeren van de vuilniszak resulteerde in net zoveel bolletjes er in als eruit. Na uren vechten en zelfs bolletjes slikken, zag de kamer er weer redelijk uit, al vind ik nog dagelijks bolletjes. De zitzak is ondanks alles redelijk gerepareerd maar bevat duidelijk te weinig bolletjes om te kunnen zitzakken of zakzitten. Dat bracht mij naar het Eindhovens Schuimrubberhuis om eens te vragen of zij polystyreen bolletjes verkochten. Hoera, het antwoord was ja. Maar helaas de kosten waren ongeveer 4 x de prijs van een zitzak. 85 Euro om precies te zijn. Niet duur maar wel veel geld. U vindt het wel duur? Dat moet u weten. Voor die 85 Euro krijg je dan wel 2 of 3 kuub bolletjes, genoeg om wel 20 zittende zakken te vullen. Voor mij een beetje overdone. Ik heb de zitzak in zijn geheel in een containerzak gedaan en daar neergelegd waar die niet in de weg ligt. Dat zijn overigens wel steeds andere plaatsen, zodat ik misschien wel wederom een poging ga wagen.

Mocht u binnenkort ergens een verlanglijst tegenkomen waar een zitzak op staat vermeld, weest gewaarschuwd.

Als die lui op TV weer eens roepen tijdens de reclame “Ik wil Bolletje, weet dan dat ik geen bolletje meer kan zien.

Al jaren ben ik bekend om boute uitspraken.
De indrukken die ik de afgelopen 2 weken heb gekregen vormen de bron van een nieuwe voorspelling.
Want het was me het weekje wel.

De ellende van Panorama Mesdag duurt maar voort. Een stukje cultureel verleden, staat op instorten, opgeofferd voor een parkeergarage. Koolhaas staat in Time, maar verpest Malieveld en Koekamp met een wezenloos stuk beton. Het zoveelste in die eens zo mooie stad.

Het mooiste Oranje lied schijnt van Hazes te zijn, een dronken tor met een rijmwoordenboek. Een die het presteerde HET lied van de Britten te jatten. (Old Lang Syne. Een schande, kunnen we echt niet beter?

Trots op Nederland is van start gegaan, gesteund door vele vastgoedmagnaten. Net als bij de club van PIM van CDA,VVD en PvdA. Waarschijnlijk hoef je er maar BE voor te zetten of je ziet de toekomst van het koninkrijk.
Be(TON). Beton en nog eens beton, met wat asfalt aan de rand. Zo liep ik treurig in gedachten over een der vele vrijmarkten op
“kninnedag”. Het is tijd voor verandering, grapte ik enkele blogs geleden, ik word lid van D66. Want een grap is dat wel hoor, en zo liep ik verder over de vrijmarkt, waar mij door Marktplaats.nl een enorme oranje tas in mijn handen werd gepropt.

Mijn gedachten gingen verder. Verder naar Van Ravensteijn, Van Hogendorp en Van der Duyn. Mannen die in 1813 een nazaat van Willem van Oranje op de troon hielpen. 1813, over 5 jaar is dat precies 200 jaar geleden. Misschien wel lang genoeg. En terwijl Hazes vanuit een kroeg over het plein heen bralt, nam ik stiekem afscheid van Oranje. Een nieuw strijdlied banjerde als vanzelf mijn hersenpan binnen, de muziek heb ik nog even in het midden gelaten die komt later wel.
De hele verdere middag deinden de eerste regels in mijn hoofd.

Oranje, Oranje
Je kunt er niets mee doen
De kleuren van de revolutie
Ja die zijn geel en groen

En zo heb ik weer een nieuwe voorspelling
Nog 5 jaar en het zal gedaan zijn met onze constitutionele monarchie. Misschien wel buiten de schuld van de monarch om zijn we afgegleden van een republiek van 2,5 miljoen mensen met een vloot groter dan die van Engeland en Frankrijk samen, naar een volk zonder eigen cultuur, maar wel met veel beton.

De strofe is gevolgd door anderen en een passend reffrein. Mocht je de laatste regel niet snappen, ook daaraan is gedacht. Wat er staat in het latijn moet in het Nederlands -eendracht maakt macht- zijn.

De republiek der Nederlanden
De kleuren geel en groen
De republiek der Nederlanden
T wordt weer net als toen

Oranje, Oranje
Je kunt er niets mee doen
De kleuren van de revolutie
Ja die zijn geel en groen

Het koninkrijk werd ziek gemaakt
door vele vastgoedmannen
Uit de nieuwe republiek
Zijn ze voorgoed verbannen

Na Beatrix komt er geen
Koning Willem Alexander
Prins Pils die hoeven we niet
We kiezen lekker voor een ander

Een die niet alles met asfalt
en beton heeft volgebouwd
Eentje die net als wij
Veel van ons landje houd

2eeuwen een monarchie
die veel ellende bracht
en dan nu een republiek
is waar ons volk op wacht

We veranderen de kleuren
In ’t Haagse geel en groen
In 20 13
Dan is het hier te doen

Nederland is het wel waard
Om ervoor te vechten
Dus gaan we onvervaard
Verbannen al de slechten

Zorg dus dat je knokken wil
En dit mooi zingen kunt
Het is van eeuwen terug
Concordia parvae res crescunt

Het voor mijn verjaardag gekregen boekje “broodje aap” bevat veel verhalen die ik in een andere vorm al jaren geleden ben tegengekomen of zelfs regelmatig bij Mythbusters voorbij zie komen. Ook bevat het zogenaamde emailhoaxes die ik helaas de laatste tijd regelmatig mocht ontvangen. Zouden de verstuurders werkelijk denken dat het hier om waarheid gaat, in plaats van een puberale grap? In dit licht moest ik denken aan een geschiedenis die mijzelf is overkomen. Een garantie kan ik geven, het is waar gebeurd.

We schrijven eind 1997. Samen met mijn technische medewerker (M.) hadden we een Microsoft conventie in het Congresgebouw in Den Haag bijgewoond. Op het eind van de tweede dag gingen we huiswaarts in de even tot bedrijfswagen omgetoverde Opel Omega. Een voorspoedige reis tot voorbij Breda, maar de grote verassing kwam bij de afslag Eindhoven op de A16, de lange bocht naar de zuidelijke rondweg bij Breda. Net de bocht uitkomend zag ik in mijn achteruitkijkspiegel vreemde witte wolken achter de auto. Een hulpvaardig vrachtwagenchauffeur hanteerde zijn stoomfluit om mij er op te attenderen dat er iets niet goed was, maar dat had ik zelf ook al in de smiezen en zo schoven we al dampend de vluchtstrook op. Dat is voorwaar geen pretje als het donker is en druk op de weg. Motorkap open en aan de stoom en damp kon je wel merken dat de koeling het had begeven.

Nog maar even wachten en toen de vuldop van de radiator afgedraaid. Zo leeg als maar kan zijn. In mijn kofferbak lag weinig dat ons van dienst kon zijn. Een lege fles ruitensproeiervocht, twee tassen met overnachtingsspul, een krik en een kruissleutel. Daarmee was het wel bekeken. Koeling is belangrijk, had ik wel geleerd van een bevriende automonteur. Zo belangrijk dat je beter slootwater kon gebruiken dan niets.
Dat kwam weer bij mij boven en dus verdween ik met de lege fles over de vangrail het talud af, op zoek naar een sloot. De sloot was snel gevonden maar tot mijn verdriet was de sloot zo droog als de Sahara, nergens een lichtje van een boerderij, nergens een natte sloot te bekennen, dus begon ik aan mijn terugtocht langs het talud weer omhoog.

Halverwege de helling had de kou en tegenzin mij zodanig te pakken dat ik eigenlijk een boompje moest tegenkomen om mijn blaas eens even goed te ledigen. Helaas stond er geen boompje en dus maar halverwege het talud de rits geopend. Met in de ene hand de fles en in de andere hand iets anders kreeg ik ineens een lumineus idee. Per slot bestond het meeste toch uit water en voor ik het zelf goed wist belandde het grootste deel van mijn overtollige goudgele lichaamsvocht in de ruitensproeierfles. Eenmaal weer boven op het talud en weer aan de andere kant van de vangrail vroeg M. of ik water had gevonden. Zoiets, vertrouwde ik hem toe, de sloot was droog en langzaamaan vertelde ik van mijn idee.

Het stond hem helemaal niet aan. Een bijdrage, goed voor weer enkele kilometers kon ik ook al niet verwachten. Dus vulde ik met mijn bescheiden halve liter pis de radiateur. Of het genoeg zou zijn wist ik niet, Er was wel een pomp in de buurt maar hoeveel kilometers ons nog scheidden, geen idee. Om zo veel mogelijk koeling te hebben zetten we de ramen open en de aanjager en kachel op de hoogste stand. Rijden met die hap. De eerste honderden meters ging het prima, maar met het toenemen van de motortemperatuur kwamen er steeds onbestemder geuren uit de kachel vandaan. Hetgeen ondanks het penetrante aroma toch leidde tot enig gegiechel.

Afijn een paar honderd meter verder was de temperatuur alweer zodanig opgelopen dat ik de motor uit zette en in zijn vrij op de vluchtstrook zoveel mogelijk meters maakte. In de verte doken de lichten op van een benzinestation. Onze redding! De laatste meters hebben we nog moeten duwen maar veilig stonden we wel. M. vroeg of ik lid was van de Wegenwacht maar dat was niet het geval, al had ik mij nu zelf ontpopt als “gele rijder”. In het licht met de motorkap open kon je ook een grote scheur in de koelslang voelen. Goede tape was er echter in de shop niet verkrijgbaar. Een Nuts, een kopje koffie, een bloempje maar verder weinig dat ons kon helpen. Water was er wel maar ja dat had zo geen nut. Gelukkig was M. zelf wel lid van de Wegenwacht. Onder het mom van jij rijdt, jij belt hebben we de Wegenwacht gebeld die inderdaad binnen afzienbare tijd bij ons was.

Geluk bij een ongeluk was het dat het een bekende van M. bleek. Zodoende het verhaal dat hij niet mocht helpen omdat er weinig geloof aan te hechten viel dat M. gereden zou hebben. Ik offerde een kop koffie die in dank werd aangenomen en de brave man besloot ons voor deze ene keer maar te helpen. Met de kop koffie in de ene hand begon hij met de andere hand de dop van de radiator er af te draaien. Vervolgens roerde hij met zijn vinger flink in het gat en meldde dat er geen druppel water in zat. Neen, ricocheerde ik, hij heeft last van “nierstenen”. M. dook weg achter de LPG pomp en aan zijn schouders en tranende ogen te zien moest hij wel enorme pret hebben.

Om een lang verhaal kort te maken met een rubber plakker, solutie en wat tape heeft de man van de Wegenwacht goed werk gedaan en konden wij snel onze weg weer vervolgen. Zeven uur thuis ging niet meer, werd uiteindelijk halfelf of zo. Maar we hadden het weer gehaald. Na enkele weken rondrijden met de plakker heb ik de slang uiteindelijk nog vervangen. Mocht de man van de Wegenwacht dit lezen, ik ben je nog steeds dankbaar…..en achter in mijn auto ligt sindsdien altijd een fles water.

Vandaag ontving ik een mailtje van de lezersredactie van een der regionale dagbladen. Het ging enigszins over mijn blog van verleden week. Die had ik ook als reactie geplaatst op hun website maar de enorme beperking in het aantal karakters zorgde er voor dat slechts mijn inleiding zichtbaar was. Ik heb toen maar het hele verhaal naar de redactie gestuurd en daar nu commentaar op ontvangen. Het kon alleen ingekort worden geplaatst en u raad het al. De strofes omtrent het grafdansen en de verwijzingen naar de tweede wereldoorlog waren verdwenen. Samengevat bleef over iets van : “wat een stadsbestuur”. Tja. Ik denk niet dat B&W wakker zullen liggen van het restant. Een strijd aldus de redactie, moet gewonnen worden op argumenten. Maar is dat wel zo. Wie weegt de argumenten? Jazeker B&W zelf, kun je dan zo’n strijd winnen kun je je afvragen. Het antwoord is neen, driewerf neen. Helpt stemmen op een andere partij misschien, neen, ook al niet.

Misschien ga ik dus wel lid worden van D66, bestuurlijke hervorming, lijkt mij wel wat. Alleen als het aan mij ligt wordt dan het Haagse Plein 1813 omgedoopt in het plein der vergissing. Uiteraard worden dan de van Limburg Stirumstraat, de Van Hogendorpstraat en de van der Duynstraat ook omgedoopt. Kortom weer terug naar de Republiek der Nederlanden in een nieuw bestuurlijk stelsel. Een republiek met iemand aan het hoofd met liefde en verstand. Wie ik voordraag moge duidelijk zijn, al hoop ik nu wel dat mijn teen en tong niet tot het eind der tijden in een kistje in het Haags cultureel museum beland.

O,ja echte Ploeg fans kopen in week 18 (volgende week) natuurlijk de Donald Duck.