Alweer jaren geleden vroeg S. een zitzak voor haar verjaardag. Die waren toen in een revival weer modieus. Uiteraard werd de wens gehonoreerd want uit een soort gebrek aan fantasie kocht ik meestal maar meteen de hele verlanglijst. Sinds S. dat trucje kent, doe ik dat echter niet meer.
Afijn een groene zitzak is het geworden en een groot succes. Er is heel wat op gezeten. Te veel eigenlijk en de stof bevestigd aan de rits aan de onderzijde begon het langzaam te begeven. Normale mensen zouden dat dan weggooien, maar dan ben je hier aan het verkeerde adres. Wegooien is eigenlijk niet iets wat in mijn
woordenboek staat. Dus naald en draad brachten uitkomst. Lange tijd heeft hij het volgehouden daarna, totdat hij weer wat intensiever gebruikt werd en wederom de stof rondom de rits het begaf.
Weggooien? Nee kom nou! Repareren. Zogezegd sleepte ik de zitzak mee naar een rustig hoekje waar ik er eens goed voor kon gaan zitten. Bij het openen van de rits om er goed met de naald bij te kunnen sprongen de polystyreenballetjes mij om de oren. Mijn armen zaten vol, mijn haren, mijn broek, de vloer. Wat ik ook deed, de bolletjes werkten niet mee. Van mijn broek geveegd, bleven ze aan mijn handen plakken, van mijn handen afgeveegd zaten ze op mijn overhemd. Er kwam geen einde aan.
Een stofzakloze handzame stofzuiger moest hier uitkomst bieden, maar de bolletjes hadden deze aanval voorzien en sprongen eendrachtig met zijn allen op de buitenkant van de stofzuiger, op de slang, de zuigmond enzovoort. De inzet van een simpel stoffer en blik setje leverde vergelijkbare problemen op. Steeds weer dromden de balletjes samen aan de onderkant van het blik en op de steel van de stoffer. Hopeloos. Dan maar gekozen voor het meest rigoureuze Alle bolletjes uit de zitzak in een plastic vuilniszak stoppen en dan de zak naaien en dan de bolletjes weer terug. Maar O wat een foute gedachte. De hele buitenkant van de zak zat vol met balletjes en de zak werd steeds verder statisch geladen bij elke beweging om balletjes in de zak te krijgen. Ondertussen waren er steeds meer afvallige bolletjes die niet meehielpen in de strijd tegen mij, maar deserteerden en zich verstopten tegen het behang, de meubels in de slaapkamer en tegen de ca: 200 apparaten die mijn audio verzameling vormen, enkele waren al tegen de lamp gelopen of met een open deur in huis gevallen. Het geniale binnenste buitenkeren van de vuilniszak resulteerde in net zoveel bolletjes er in als eruit. Na uren vechten en zelfs bolletjes slikken, zag de kamer er weer redelijk uit, al vind ik nog dagelijks bolletjes. De zitzak is ondanks alles redelijk gerepareerd maar bevat duidelijk te weinig bolletjes om te kunnen zitzakken of zakzitten. Dat bracht mij naar het Eindhovens Schuimrubberhuis om eens te vragen of zij polystyreen bolletjes verkochten. Hoera, het antwoord was ja. Maar helaas de kosten waren ongeveer 4 x de prijs van een zitzak. 85 Euro om precies te zijn. Niet duur maar wel veel geld. U vindt het wel duur? Dat moet u weten. Voor die 85 Euro krijg je dan wel 2 of 3 kuub bolletjes, genoeg om wel 20 zittende zakken te vullen. Voor mij een beetje overdone. Ik heb de zitzak in zijn geheel in een containerzak gedaan en daar neergelegd waar die niet in de weg ligt. Dat zijn overigens wel steeds andere plaatsen, zodat ik misschien wel wederom een poging ga wagen.
Mocht u binnenkort ergens een verlanglijst tegenkomen waar een zitzak op staat vermeld, weest gewaarschuwd.
Als die lui op TV weer eens roepen tijdens de reclame “Ik wil Bolletje, weet dan dat ik geen bolletje meer kan zien.