Ik weet het, dit lijkt landelijke politiek, maar meer dan dat is het, het thema van omgaan met elkaar.
En dus heb ik het toch over Cohen en zijn terugtreding.
We schrijven 2010 voor de landelijke verkiezingen. Bekend wordt dat het CDA wederom aangevoerd gaat worden door Balkenende en de PvdA door de Amsterdamse burgemeester Cohen.
Ed Ploeg in een tijdperk van voor Trots op Niks en toen nog actief binnen de beweging van Verdonk twittert direct “Dat wordt tactisch stemmen mensen”. Want Nederland was Balkenendemoe en deze man met zuur en zoet volledig zat. Aan de andere kant was het vooruitschuiven van Cohen door Bos op een vergelijkbare manier als jaren eerder o.a. Brinkman de kiezer een doorn in het oog. Daarnaast was er buiten de Pvda kringen absoluut geen mededogen. Cohen is niet de premier voor ons allen en zal dat ook niet worden.
Het Twitterbericht werd niet in dank afgenomen, het was in feite een oproep om Rutte te stemmen en niet Verdonk. Dat kon ook niet anders. Verdonk is een betere politica dan Rutte politicus, zonder meer.
Maar haar organisatie rammelt als een Oostduitse bus in Leipzig, bovendien zijn er op de lijst geen kandidaten die je een grote rol zou kunnen toebedelen.
Rutte was dus de enige mogelijkheid om zowel Cohen als Balkenende uit het Catshuis te houden. Het zou echter wel betekenen dat de handen ineengeslagen moesten worden. Sinds de grote oorlog was het nog niet voorgekomen dat de liberalen als grootste uit de verkiezingen kwamen. Het werkte, nipt weliswaar, maar de VVD werd de grootste partij en dus was er de eerste keus om de MP te mogen leveren.
Een kabinet vormen was een heel ander chapitter natuurlijk. Want dan moet er een coalitie gevormd worden. Balkenende begreep dat het land hem had uitgekotst en stapte op. Een toch nog zeer wijze actie want hiermee maakte hij voor het CDA de weg vrij om onderhandelingen uberhaupt mogelijk te maken. De PvdA bleef echter vertrouwen houden in Cohen en zette daarmee de partij buitenspel. Een regering met een PvdA onder Cohen zou niet gevreten worden. PVV had ook behoorlijk aan stemmen gewonnen, maar er is een probleem. Ook Wilders wordt door niet PVV stemmers niet erg gewaardeerd (zachtgezegd) en de PVV is daarnaast buiten Wilders volkomen leeg. Geen enkele PVV-er achter hem moet in staat worden geacht meer te kunen doen als in het pluche te hangen als stemgewicht. Men is er uit gekomen. Een minderheidsregering van VVD/CDA met gedoogsteun van PVV.
De PvdA werd dus naar de oppositiebanken verwezen en faalde daarin van meet af aan. De fractieleider van de grootste oppositiepartij wist niet hoe het moest en deed maar wat , of wist dondersgoed wat hij moest doen, om vervolgens het tegenovergestelde te doen. Feit blijft dat de haat tegen PVV zo groot wordt neergezet dat men gewoon tegen PVV is en alles waar de PVV voor zou staan. Absoluut niet handig, want de minderheidsregering zou afhankelijk moeten zijn van de steun van PVV, maar zijn volledig onafhankelijk want als de PVV niet steunt, dan doet de PvdA dat wel. En zo kunnen Rutte en companen doen wat ze willen, er is altijd een meerderheid. Het idee dat oppositie voeren weer leuk wordt met een minderheidsregering verdwijnt in de prullenbak want een PvdA die samen optrekt met PVV om de CDA/VVD regering te stuiten behoort tot het land der fabelen.
Hoewel Cohen en zijn partij ook wel zien dat dit een doodlopende weg is , weten zij niet het tij te keren. In de peilingen zakt de partij ver terug als duidelijke vingerwijzing van het electoraat. Dat electoraat heeft ondertussen de SP ontdekt. Dat wil zeggen Emile Roemer blijkt een aimabele man met humor en verstand van zaken. Jammer voor de SP is dat als je Roemer opzij schuift er ook niemand is die in zijn schaduw kan staan, laat staan dat de partij toe is aan regeringsverantwoordelijkheid. Ten onrechte is de PvdA dus bang voor de komende verkiezingen, maar toch? Ook bij de PvdA is er niemand die een partij zou kunnen trekken.
Het gemorrel binnen de partij begint pas goed als een interne email, waarin getwijfeld wordt aan Cohen’s capaciteiten uitlekt. De boel wordt ogenschijnlijk gesust maar intern blijft het vuurtje smeulen. Totdat ineens Cohen aankondigt dat hij vertrekt. Maanden te laat voor de partij, maar goed. Savonds is in het Vara programma (de backbone van links Nederland) aandacht voor het vertek in de weredl draait door. Geen van de voormalige partij coryfeeen (Rottenberg en anderen hebben voor hun Job ook maar een goed woord over.
Trots op niks herpubliceert een oude tweet over Jobs vrienden. Een gezegde uit van Dale. En inderdaad van je partijgenoten moet je het niet hebben.
De wijze waarop binnen de partij over Cohen gesproken wordt is op een manier die zelfs van Trots op Niks ver af staat. En nu? Namen worden genoemd, de leden mogen beslissen. Maar het is een keuze tussen nog niet, nooit niet en nog lang niet. De PvdA zit zonder de man/vrouw die ze nodig heeft. Iemand halen kan niet, het moet iemand zijn van uit de fractie of, want Cohen is immers ook uit de kamer, van die ene die het pluche eerder net niet heeft gehaald. Maar dat daar de nieuwe Meritrea tussen zit, wij van Niks wagen het te betwijfelen.
Wij zitten er niet voor om partijen in het zadel te helpen, maar als wij het mogen zeggen wordt het Klijnsma.
Waarom? Heel eenvoudig. De meeste stemmen van de PvdA komen nog steeds van uit de arbeiders, de (klein) kinderen van de NSDAP. De gansjes voor het raam en een Varagids voor de TV. Klijnsma weet deze mensen te benaderen, als enige. Juist die trouwe stemmers heeft de partij nodig, want tegen beter weten in soms, stemmen ze gewoon PvdA, omdat dat de partij voor hen is. De rare fratsen zien zij als ingegeven door anderen. “Wethouder Norder laat zich voor het karretje spannen van de CDA en VVD want de PvdA is tegen het Polenhotel”, Toch?
Het zijn lieve gedachten ook al raken ze noch de kant noch de wal. Het zijn wel de mensen wiens stemmen ook tellen.
Wie uiteindelijk lijsttrekker en premier kandidaat moet worden wij weten het nog niet. Maar van de kieslijst van de vorige keer kun je de volgende keer maar beter de meeste namen schrappen, en de open plaatsen misschien invullen met nog talenten uit de gemeenteraden. Ze zijn er best wel, al zijn het er niet veel. De vijver begint op te drogen, iets dat alle partijen zich kunnen aanwrijven.
