3xploeg

Alweer jaren geleden vroeg S. een zitzak voor haar verjaardag. Die waren toen in een revival weer modieus. Uiteraard werd de wens gehonoreerd want uit een soort gebrek aan fantasie kocht ik meestal maar meteen de hele verlanglijst. Sinds S. dat trucje kent, doe ik dat echter niet meer.

Afijn een groene zitzak is het geworden en een groot succes. Er is heel wat op gezeten. Te veel eigenlijk en de stof bevestigd aan de rits aan de onderzijde begon het langzaam te begeven. Normale mensen zouden dat dan weggooien, maar dan ben je hier aan het verkeerde adres. Wegooien is eigenlijk niet iets wat in mijn
woordenboek staat. Dus naald en draad brachten uitkomst. Lange tijd heeft hij het volgehouden daarna, totdat hij weer wat intensiever gebruikt werd en wederom de stof rondom de rits het begaf.

Weggooien? Nee kom nou! Repareren. Zogezegd sleepte ik de zitzak mee naar een rustig hoekje waar ik er eens goed voor kon gaan zitten. Bij het openen van de rits om er goed met de naald bij te kunnen sprongen de polystyreenballetjes mij om de oren. Mijn armen zaten vol, mijn haren, mijn broek, de vloer. Wat ik ook deed, de bolletjes werkten niet mee. Van mijn broek geveegd, bleven ze aan mijn handen plakken, van mijn handen afgeveegd zaten ze op mijn overhemd. Er kwam geen einde aan.

Een stofzakloze handzame stofzuiger moest hier uitkomst bieden, maar de bolletjes hadden deze aanval voorzien en sprongen eendrachtig met zijn allen op de buitenkant van de stofzuiger, op de slang, de zuigmond enzovoort. De inzet van een simpel stoffer en blik setje leverde vergelijkbare problemen op. Steeds weer dromden de balletjes samen aan de onderkant van het blik en op de steel van de stoffer. Hopeloos. Dan maar gekozen voor het meest rigoureuze Alle bolletjes uit de zitzak in een plastic vuilniszak stoppen en dan de zak naaien en dan de bolletjes weer terug. Maar O wat een foute gedachte. De hele buitenkant van de zak zat vol met balletjes en de zak werd steeds verder statisch geladen bij elke beweging om balletjes in de zak te krijgen. Ondertussen waren er steeds meer afvallige bolletjes die niet meehielpen in de strijd tegen mij, maar deserteerden en zich verstopten tegen het behang, de meubels in de slaapkamer en tegen de ca: 200 apparaten die mijn audio verzameling vormen, enkele waren al tegen de lamp gelopen of met een open deur in huis gevallen. Het geniale binnenste buitenkeren van de vuilniszak resulteerde in net zoveel bolletjes er in als eruit. Na uren vechten en zelfs bolletjes slikken, zag de kamer er weer redelijk uit, al vind ik nog dagelijks bolletjes. De zitzak is ondanks alles redelijk gerepareerd maar bevat duidelijk te weinig bolletjes om te kunnen zitzakken of zakzitten. Dat bracht mij naar het Eindhovens Schuimrubberhuis om eens te vragen of zij polystyreen bolletjes verkochten. Hoera, het antwoord was ja. Maar helaas de kosten waren ongeveer 4 x de prijs van een zitzak. 85 Euro om precies te zijn. Niet duur maar wel veel geld. U vindt het wel duur? Dat moet u weten. Voor die 85 Euro krijg je dan wel 2 of 3 kuub bolletjes, genoeg om wel 20 zittende zakken te vullen. Voor mij een beetje overdone. Ik heb de zitzak in zijn geheel in een containerzak gedaan en daar neergelegd waar die niet in de weg ligt. Dat zijn overigens wel steeds andere plaatsen, zodat ik misschien wel wederom een poging ga wagen.

Mocht u binnenkort ergens een verlanglijst tegenkomen waar een zitzak op staat vermeld, weest gewaarschuwd.

Als die lui op TV weer eens roepen tijdens de reclame “Ik wil Bolletje, weet dan dat ik geen bolletje meer kan zien.

Al jaren ben ik bekend om boute uitspraken.
De indrukken die ik de afgelopen 2 weken heb gekregen vormen de bron van een nieuwe voorspelling.
Want het was me het weekje wel.

De ellende van Panorama Mesdag duurt maar voort. Een stukje cultureel verleden, staat op instorten, opgeofferd voor een parkeergarage. Koolhaas staat in Time, maar verpest Malieveld en Koekamp met een wezenloos stuk beton. Het zoveelste in die eens zo mooie stad.

Het mooiste Oranje lied schijnt van Hazes te zijn, een dronken tor met een rijmwoordenboek. Een die het presteerde HET lied van de Britten te jatten. (Old Lang Syne. Een schande, kunnen we echt niet beter?

Trots op Nederland is van start gegaan, gesteund door vele vastgoedmagnaten. Net als bij de club van PIM van CDA,VVD en PvdA. Waarschijnlijk hoef je er maar BE voor te zetten of je ziet de toekomst van het koninkrijk.
Be(TON). Beton en nog eens beton, met wat asfalt aan de rand. Zo liep ik treurig in gedachten over een der vele vrijmarkten op
“kninnedag”. Het is tijd voor verandering, grapte ik enkele blogs geleden, ik word lid van D66. Want een grap is dat wel hoor, en zo liep ik verder over de vrijmarkt, waar mij door Marktplaats.nl een enorme oranje tas in mijn handen werd gepropt.

Mijn gedachten gingen verder. Verder naar Van Ravensteijn, Van Hogendorp en Van der Duyn. Mannen die in 1813 een nazaat van Willem van Oranje op de troon hielpen. 1813, over 5 jaar is dat precies 200 jaar geleden. Misschien wel lang genoeg. En terwijl Hazes vanuit een kroeg over het plein heen bralt, nam ik stiekem afscheid van Oranje. Een nieuw strijdlied banjerde als vanzelf mijn hersenpan binnen, de muziek heb ik nog even in het midden gelaten die komt later wel.
De hele verdere middag deinden de eerste regels in mijn hoofd.

Oranje, Oranje
Je kunt er niets mee doen
De kleuren van de revolutie
Ja die zijn geel en groen

En zo heb ik weer een nieuwe voorspelling
Nog 5 jaar en het zal gedaan zijn met onze constitutionele monarchie. Misschien wel buiten de schuld van de monarch om zijn we afgegleden van een republiek van 2,5 miljoen mensen met een vloot groter dan die van Engeland en Frankrijk samen, naar een volk zonder eigen cultuur, maar wel met veel beton.

De strofe is gevolgd door anderen en een passend reffrein. Mocht je de laatste regel niet snappen, ook daaraan is gedacht. Wat er staat in het latijn moet in het Nederlands -eendracht maakt macht- zijn.

De republiek der Nederlanden
De kleuren geel en groen
De republiek der Nederlanden
T wordt weer net als toen

Oranje, Oranje
Je kunt er niets mee doen
De kleuren van de revolutie
Ja die zijn geel en groen

Het koninkrijk werd ziek gemaakt
door vele vastgoedmannen
Uit de nieuwe republiek
Zijn ze voorgoed verbannen

Na Beatrix komt er geen
Koning Willem Alexander
Prins Pils die hoeven we niet
We kiezen lekker voor een ander

Een die niet alles met asfalt
en beton heeft volgebouwd
Eentje die net als wij
Veel van ons landje houd

2eeuwen een monarchie
die veel ellende bracht
en dan nu een republiek
is waar ons volk op wacht

We veranderen de kleuren
In ’t Haagse geel en groen
In 20 13
Dan is het hier te doen

Nederland is het wel waard
Om ervoor te vechten
Dus gaan we onvervaard
Verbannen al de slechten

Zorg dus dat je knokken wil
En dit mooi zingen kunt
Het is van eeuwen terug
Concordia parvae res crescunt

Het voor mijn verjaardag gekregen boekje “broodje aap” bevat veel verhalen die ik in een andere vorm al jaren geleden ben tegengekomen of zelfs regelmatig bij Mythbusters voorbij zie komen. Ook bevat het zogenaamde emailhoaxes die ik helaas de laatste tijd regelmatig mocht ontvangen. Zouden de verstuurders werkelijk denken dat het hier om waarheid gaat, in plaats van een puberale grap? In dit licht moest ik denken aan een geschiedenis die mijzelf is overkomen. Een garantie kan ik geven, het is waar gebeurd.

We schrijven eind 1997. Samen met mijn technische medewerker (M.) hadden we een Microsoft conventie in het Congresgebouw in Den Haag bijgewoond. Op het eind van de tweede dag gingen we huiswaarts in de even tot bedrijfswagen omgetoverde Opel Omega. Een voorspoedige reis tot voorbij Breda, maar de grote verassing kwam bij de afslag Eindhoven op de A16, de lange bocht naar de zuidelijke rondweg bij Breda. Net de bocht uitkomend zag ik in mijn achteruitkijkspiegel vreemde witte wolken achter de auto. Een hulpvaardig vrachtwagenchauffeur hanteerde zijn stoomfluit om mij er op te attenderen dat er iets niet goed was, maar dat had ik zelf ook al in de smiezen en zo schoven we al dampend de vluchtstrook op. Dat is voorwaar geen pretje als het donker is en druk op de weg. Motorkap open en aan de stoom en damp kon je wel merken dat de koeling het had begeven.

Nog maar even wachten en toen de vuldop van de radiator afgedraaid. Zo leeg als maar kan zijn. In mijn kofferbak lag weinig dat ons van dienst kon zijn. Een lege fles ruitensproeiervocht, twee tassen met overnachtingsspul, een krik en een kruissleutel. Daarmee was het wel bekeken. Koeling is belangrijk, had ik wel geleerd van een bevriende automonteur. Zo belangrijk dat je beter slootwater kon gebruiken dan niets.
Dat kwam weer bij mij boven en dus verdween ik met de lege fles over de vangrail het talud af, op zoek naar een sloot. De sloot was snel gevonden maar tot mijn verdriet was de sloot zo droog als de Sahara, nergens een lichtje van een boerderij, nergens een natte sloot te bekennen, dus begon ik aan mijn terugtocht langs het talud weer omhoog.

Halverwege de helling had de kou en tegenzin mij zodanig te pakken dat ik eigenlijk een boompje moest tegenkomen om mijn blaas eens even goed te ledigen. Helaas stond er geen boompje en dus maar halverwege het talud de rits geopend. Met in de ene hand de fles en in de andere hand iets anders kreeg ik ineens een lumineus idee. Per slot bestond het meeste toch uit water en voor ik het zelf goed wist belandde het grootste deel van mijn overtollige goudgele lichaamsvocht in de ruitensproeierfles. Eenmaal weer boven op het talud en weer aan de andere kant van de vangrail vroeg M. of ik water had gevonden. Zoiets, vertrouwde ik hem toe, de sloot was droog en langzaamaan vertelde ik van mijn idee.

Het stond hem helemaal niet aan. Een bijdrage, goed voor weer enkele kilometers kon ik ook al niet verwachten. Dus vulde ik met mijn bescheiden halve liter pis de radiateur. Of het genoeg zou zijn wist ik niet, Er was wel een pomp in de buurt maar hoeveel kilometers ons nog scheidden, geen idee. Om zo veel mogelijk koeling te hebben zetten we de ramen open en de aanjager en kachel op de hoogste stand. Rijden met die hap. De eerste honderden meters ging het prima, maar met het toenemen van de motortemperatuur kwamen er steeds onbestemder geuren uit de kachel vandaan. Hetgeen ondanks het penetrante aroma toch leidde tot enig gegiechel.

Afijn een paar honderd meter verder was de temperatuur alweer zodanig opgelopen dat ik de motor uit zette en in zijn vrij op de vluchtstrook zoveel mogelijk meters maakte. In de verte doken de lichten op van een benzinestation. Onze redding! De laatste meters hebben we nog moeten duwen maar veilig stonden we wel. M. vroeg of ik lid was van de Wegenwacht maar dat was niet het geval, al had ik mij nu zelf ontpopt als “gele rijder”. In het licht met de motorkap open kon je ook een grote scheur in de koelslang voelen. Goede tape was er echter in de shop niet verkrijgbaar. Een Nuts, een kopje koffie, een bloempje maar verder weinig dat ons kon helpen. Water was er wel maar ja dat had zo geen nut. Gelukkig was M. zelf wel lid van de Wegenwacht. Onder het mom van jij rijdt, jij belt hebben we de Wegenwacht gebeld die inderdaad binnen afzienbare tijd bij ons was.

Geluk bij een ongeluk was het dat het een bekende van M. bleek. Zodoende het verhaal dat hij niet mocht helpen omdat er weinig geloof aan te hechten viel dat M. gereden zou hebben. Ik offerde een kop koffie die in dank werd aangenomen en de brave man besloot ons voor deze ene keer maar te helpen. Met de kop koffie in de ene hand begon hij met de andere hand de dop van de radiator er af te draaien. Vervolgens roerde hij met zijn vinger flink in het gat en meldde dat er geen druppel water in zat. Neen, ricocheerde ik, hij heeft last van “nierstenen”. M. dook weg achter de LPG pomp en aan zijn schouders en tranende ogen te zien moest hij wel enorme pret hebben.

Om een lang verhaal kort te maken met een rubber plakker, solutie en wat tape heeft de man van de Wegenwacht goed werk gedaan en konden wij snel onze weg weer vervolgen. Zeven uur thuis ging niet meer, werd uiteindelijk halfelf of zo. Maar we hadden het weer gehaald. Na enkele weken rondrijden met de plakker heb ik de slang uiteindelijk nog vervangen. Mocht de man van de Wegenwacht dit lezen, ik ben je nog steeds dankbaar…..en achter in mijn auto ligt sindsdien altijd een fles water.

Vandaag ontving ik een mailtje van de lezersredactie van een der regionale dagbladen. Het ging enigszins over mijn blog van verleden week. Die had ik ook als reactie geplaatst op hun website maar de enorme beperking in het aantal karakters zorgde er voor dat slechts mijn inleiding zichtbaar was. Ik heb toen maar het hele verhaal naar de redactie gestuurd en daar nu commentaar op ontvangen. Het kon alleen ingekort worden geplaatst en u raad het al. De strofes omtrent het grafdansen en de verwijzingen naar de tweede wereldoorlog waren verdwenen. Samengevat bleef over iets van : “wat een stadsbestuur”. Tja. Ik denk niet dat B&W wakker zullen liggen van het restant. Een strijd aldus de redactie, moet gewonnen worden op argumenten. Maar is dat wel zo. Wie weegt de argumenten? Jazeker B&W zelf, kun je dan zo’n strijd winnen kun je je afvragen. Het antwoord is neen, driewerf neen. Helpt stemmen op een andere partij misschien, neen, ook al niet.

Misschien ga ik dus wel lid worden van D66, bestuurlijke hervorming, lijkt mij wel wat. Alleen als het aan mij ligt wordt dan het Haagse Plein 1813 omgedoopt in het plein der vergissing. Uiteraard worden dan de van Limburg Stirumstraat, de Van Hogendorpstraat en de van der Duynstraat ook omgedoopt. Kortom weer terug naar de Republiek der Nederlanden in een nieuw bestuurlijk stelsel. Een republiek met iemand aan het hoofd met liefde en verstand. Wie ik voordraag moge duidelijk zijn, al hoop ik nu wel dat mijn teen en tong niet tot het eind der tijden in een kistje in het Haags cultureel museum beland.

O,ja echte Ploeg fans kopen in week 18 (volgende week) natuurlijk de Donald Duck.

Hoewel ik meestal de blog met wat luchtiger verhalen vul, kan ik het niet nalaten om deze week mijn hart eens te luchten. Ik heb allang gereageerd op de nhm website dat ik het alleen maar meer dan terecht vind dat het Nederlands Historisch Museum niet naar Den Haag gaat. Den Haag heeft dat zelf grondig verpest. Ook een harde uitspraak van mij is dat de wethouders en gemeenteraden van Den Haag over de afgelopen 30 jaar minder van de historische stad hebben over gelaten dan de Nazi’s van Rotterdam. Deze week werd dat nog eens wettelijk en onomstotelijk bewezen. Ik zou werkelijk willen dat ze allemaal ineens omvielen en in een massagraf werden neergelegd. Ik zou dan op dat graf een betonnen dansvloertje aanleggen. 5 Euro entree en binnen een jaar heb ik dan genoeg om het grote herstel te beginnen.

Mensen die mij kennen weten dat ik al jaren predik dat het wanbeleid daar, echt alles slaat. Waarom dan deze week zelfs in de blog, zult u denken. Wel deze week was er de druppel en de emmer, u weet wel.
Maar eerst even de aanleiding. Ik had op een blog van bandrecordervriend Marc T. gelezen dat hij foto’s heeft gemaakt boven het plafond van de Albert Hein aan het Lorentzplein in Den Haag. Hier was namelijk vroeger een bioscoop/theater en de bovenkant van de zaal was nog intact. Leuke foto’s leverde dat op, ik heb ze in ieder geval eens goed bekeken en kreeg heimwee naar mijn middelbare schooltijd, waarin een clubje van een man of 5 minstens eenmaal per week op maandagmiddag naar de film ging. We hadden toen zo’n 26 theaters en aangezien in sommige de films maanden draaiden en op de Leyweg zelfs jaren (Sound of Music) hebben we dus de meeste theaters wel van binnen gezien. Van de films weet ik mij maar weinig te herinneren.

Op zoek naar wat beeldmateriaal ter ondersteuning van mijn memorie,zocht ik bij het onvolprezen Gemeentearchief naar fotomateriaal en die hadden er haast vanzelfsprekend weer heel wat.
Veel bioscopen waren vroeger theater geweest en pas later aangepast naar bioscoop. Het Rembrandtheater aan het Lorentz plein was er daar een van, maar ook Asta was een prachtige zaal met loge plekken, Metropole maar ook de city bioscoop in de Venestraat was een prachtig theater met veel grandeur. Studio de Luxe van theater naar bioscoop naar grand café Wat het nu is weet ik niet.
Flora in de Wagenstraat, vermangeld tot meubelzaak. O ja en natuurlijk de passage bioscoop met zijn prachtige plafond en dubbel balkon. Allemaal verdwenen en erger.

(Asta, Spui)
Tja en dan deze week. Op het NOS journaal wordt er aandacht aan besteed. Den Haag wil culturele hoofdstad worden van Nederland. Maar dat kan niet zomaar. Er zijn geen theaters en de Philipszaal heeft een beroerde akoestiek. Dus gaat er aan het reeds verwoeste prachtige Spui weer iets nieuws verschijnen. U raadt het al. Boven op het saaie plein met de vreselijk dure maar o zo sleetse tegels, boven op de fontein die zo prachtig kelders liet vollopen en in de plaats van danstheater en Philipszaal. Wat een incompetentie, toch. De mooiste zalen, met een goede akoestiek en een grandeur van heb ik jou, verloren laten gaan. In plaats daarvan wat prul neerzetten en nu moet het allemaal weer opnieuw. Ik zou zeggen de muren van Asta staan er nog, begin daar maar eens te redden. En kijk eens goed wat er nog te restaureren en te herbouwen valt.
Een overzichtlijstje geef ik wel even.

Corso (Prinsenstraat)
Du Midi
Studio2000
Olympia (Pr. Hendrikplein)
Seinpost
Studio de Luxe (Kettingstraat)
Odeon
Metropole
Rex (lange poten)
Euro cinema
Passage theater
Flora (Wagenstraat)
Asta (Spui)
Kriterion
Apollo
West End (Farenheitstraat)
Thalia
Roxy
City
Rembrandt

20 schitterende locaties, prachtige zalen.
Culturele hoofdstad….. an me hoela!

Culturele Sloopstad dat is het!!

Vandaag moest ik denken aan de huiselijke “strijd “die ik wel eens heb met een van mijn dochters.
Die maakt namelijk nadat ze in het bad is geweest, nooit het bad direct weer schoon. De reden die ze hier voor opgeeft is dat het zo lang duurt voordat het bad leeg is en dan vergeet ze het. Zodoende kan ik dan weer aan het soppen en haren met vereende krachten uit het putje trekken. Ik vond het argument altijd maar zwakjes want als ik zelf het bad gebruik is na het afspoelen het bad altijd leeg en klaar om schoongemaakt te worden.

Waarom ik juist uitgerekend vandaag daaraan moest denken ligt opgesloten in een ander fenomeen. Toen ik dertig jaar geleden het Hollandse voor het Brabantse verruilde leverde dat direct een forse winst op in het aantal te onvangen zenders. In Brabant kon je met een uit de kluiten gegroeide antenne met diverse versterkers veel meer zenders ontvangen waaronder de Ard en de Wrd. Als jonge vader maakte ik dankbaar gebruik van de talloze jeugdprograma’s die in het buitenland werden uitgezonden. Liegebeest, Mik Mak Mon, maar ook het programma met de muis op de Duitse TV. Ik was als bedrijfskundige daar een grote fan van vanwege de Sach Geschichten waarbij uit de doeken gedaan werd hoe een duimstok of een lucifer gemaakt worden. Ook Molletje was erg aanstekelijk en vriendelijk. Nog altijd kijken we naar Die Maus en dat wordt meestal vooraf gegaan door Kopfball een semi wetenschappelijk programma voor de jeugd. Reden 1 om hier naar te kijken is natuurlijk een van de moderatoren (Isabel Hecker) die het aanzien meer dan waard is, maar ook de onderwerpen zijn aantrekkelijk. Zo werd vandaag o.a. duidelijk gemaakt dat je pluisjes in je navel kunt voorkomen door het scheren van de haren rondom dat duistere potje, waarin bij mij soms mijn hele kussen is verdwenen. Het tweede onderwerp was een kijkersvraag die mijn interesse direct had. Namelijk, hoe komt het dat het bad eerder leeg is als je er in zit????
Natuurlijk werd eerst aangetoond dat het inderdaad zo is en het scheelde enkele minuten zelfs. Met maatglazen van verschillende dikte werd aangetoond dat dit komt door het waterpeil. In een smaller waterglas staat het peil hoger bij gelijke hoeveelheden water en is dus de druk ook hoger, waardoor de afvoerstraal krachtiger is.

Zo, dus voortaan mogen de dochteren alleen badderen als ze na het badderen in het bad blijven zitten als de stop eruit is. Kunnen ze meteen het bad voor het volgende gebruik schoonmaken. Dank je wel, lieve Isabel en anderen. Weer een probleem de wereld uit. Kijk ook eens naar Kopfball en die Maus, bij geen sport iedere zondag van 11 tot 12 op de ARD.

Toen ik nog op een schoolkrantredactie zat nam ik mijn kopie van Petje pleite en WC mee. In het redactie lokaal heb ik dit in een lade gelegd en sindsdien ben ik het kwijt. Dat is jammer want het was een leuk in plat haags gezet verhaal. Onlangs vond ik op google twee linkjes naar het verhaal maar beide zijn niet in het oorspronkelijke schrift, ingekort en in plaats van haags een enorme jiddische inslag.
Als iemand nog eens het originele verhaal tegen komt hou ik me aanbevolen. Net als WC, een vergelijkbaar verhaal waarbij de dienst in een woodchapel beschreven wordt als een gemeenschappelijke stoelgang.

Zo ging dat vroeger, je kreeg een vreselijk beduimeld papiertje en op een oude typemachine met carbon en twee vellen papier maakte je een nieuwe doorslag van het verhaal. Een om te bewaren en een om door te geven.
Tegenwoordig gaat dat met een druk op de mailknop naar iedereen die je kent. Tien tegen een dat je na maanden je eigen mail weer terugkrijgt met een air van moet je dit eens lezen. Supermodern maar in feite doen we dat al eeuwen.
Maar terug naar petje pleite, de jiddische versie begint ongeveer zo:

Ongelooflijk vader, wat een saak. Ik kom binnen: uitverkocht huis. Geen plekkie ope. Vooran een tonaal met een dreswaar met een kaars erop. Stel je voor vader, daar begint die voorstelling. Komt er ome binnen, in het wit met een rooie jurk eroverheen. Zes kleine gosertjes vlak achter hem na. Eén van die piechempies pakt vlug se petje weg. Petje pleite.
Nu had die ome een kaal plekkie op se kop, dus krijgt ie ’t koud. Hij soeke naar se petje. Links, rechts vrage an die piechempies, waar is me petje nou?

De hele verdere mis staat in het teken van het zoeken en uiteindelijk vinden van het petje.
Zo vond ik ook op een oud bandrecordertje het sprookje Roodkapje haagse ruige stijl, wel slecht verteld en halverwege was er iets overheen opgenomen, ook daarvan zoek ik het origineel verhaal.

En waarom? Och Haagse Harrie heeft succes er is zelfs een Haags woordenboek, maar veel van het dialect is verloren gegaan. Knijzen zie je nergens meer terug. kneizen (de Mokumse versie nog wel) Van Dale kent Knijzen nog wel maar beschouwt het als dieventaal. Jammer, bijna net o jammer is dat ik begrepen heb dat er stemmen opgaan om de Amerikaanse ambassade te veheffen tot nationaal monument. En dat terwijl ik op die plaats toch zo graag de 19de eeuwse versie zag terugkomen van Hotel Paulez., dat tot 1945 daar heeft gestaan.

Dat stickies roken slecht is voor het geheugen is hier vandaag bewezen. Piep piep zei de computer, ik heb een onbekend USB apparaat aangetroffen. Dat was niet zo mooi. In een der poorten zat een memorystick met 1,9 Gb aan oude PC info gestoken. Het ledje brandde rood als nooit tevoren maar het huis was gesmolten. Helaas dus heel wat informatie verloren gegaan. Jammer ook van een leuk sinterklaascadeau, dat nu in rook is opgegaan. En dat in de week voor Pasen, een week voordat ik tijdelijk domicilie kies in het Belgische en dus mooi eens de tijd had kunnen nemen om de oude info door te worstelen. Pasen het heerlijke heidense voorjaarsfeest met zijn paastakken en eitjes van chocolade en kip. Eitjes van scharrelkippen wel te verstaan, minder kun je niet kopen, meer is onzin. Als we iedere kip (18 miljard) een vierkante meter ruimte geven, moeten we toch 18 miljard vierkante meter reserveren voor ze op een totaal van slechts 1445 miljard vierkante km. En het is al zo dringen. Als de Pasen met zijn eitjes weer van de kalender af is gaan we naar Pinksteren.
Als de kerst het eigenlijke midwinterfeest is en Pasen ons lente feest, wat zou dan de heidense variant zijn van Pinksteren en welk symbool zou daar wel niet bij horen? Leuk om een nieuwe hype te creëren. Ik weet het echter niet. Ik hoor geluiden dat Pinksteren puur christelijk is maar daar wil ik toch niet aan. Wiki brengt uitkomst en verklaart dat de Christenen de verlichting van de heilige geest vieren maar dat de oorsprong van het pinksterfeest bij de exodus van de joden Egypte ligt, in het bijzonder in de Mozaïsche wetten die ze toen kregen. In de Middeleeuwen en soms nog wel wordt het gevierd met fluitekruid, dus ook een voorjaarsfeest.
Als we naar de oude Grieken kijken met Pinksteren in gedachten kom je als snel uit op de Maenaden (Bachanten) Dat waren de min of meer schaars geklede dames die Dionysis begeleidden en zich te buiten gingen aan drank, geweld en seks. Dat zou betekenen dat Pinksteren veel met seks te maken moet hebben en dat lijkt mij een vrolijke gedachte, die al gedeeld werd door velen voor mij. Wie herinnert zich niet het lied Op een mooie pinksterdag van Annie M.G. Schmidt. Laat zij niet zingen van; morgen kan ze zwanger zijn, kan ook nog vandaag, het kan van een behanger zijn, of van een Franse zanger zijn of iemand uit Den Haag. De kleine meid roert zich dus nogal stevig. De heilige geest was ook al verantwoordelijk voor de onbevlekte ontvangenis dus de gedachte dat Pinksteren een ruig feestje moet zijn geweest waarbij het “fluitekruid”welig tierde is niet zo vreemd. We hebben na de Pasen nog zeven weken om een mooi symbool te bedenken of op te zoeken. Helpt u
mee?

Tja, wie? Als bekend mag ik veronderstellen dat ik een liefhebber ben van allerlei lekkernijen. Je zou zeggen, je ziet het er aan af. Toch komt mijn gewicht niet door de vreetbuien maar voornamelijk door het inademen van de zware lucht rond Eindhoven. Want wat ik echt lekker vind en wat zo vreselijk slecht is, eet ik maar zeer zelden en dan nog met mate. Een kleine opsomming van de verboden vruchten bevat laurierdrop, kroketten, bitterballen en gehaktballen uit de jus. De bekende aardnoot staat natuurlijk met stip aan de top. Het liefst nog warme vliespinda’s mmmm. Een jaar geleden nog 250gr met iemand gedeeld. Pindasaus is ook lekker net als nuts of gezouten pinda’s van PCD. Nou denk je dan, die zal ook wel pindakaas lusten. Mooi niet. Als er iets in de wereld is waar mijn nekharen van overeind gaan staan is het wel pindakaas. De combinatie van vet smeersel ruikend, wat zeg ik dampend naar pinda’s is voor mij een grote gruwel. Ik heb het wel geprobeerd, wel twee maal in mijn leven. Maar beide keren werd ik er gewoon misselijk van. De dochters zijn er dol op, vooral de bekende van Calvé. Dat was des morgens een kleine hel hoor, het smeren van de boterhammen. Wat een gruwel.
De “tantes” zijn nu groot en ik hoef gelukkig hun boterhammetjes niet te smeren. Daar was ik dus mooi vanaf.

Verleden week had ik een afspraak in Utrecht. Dichtbij de blokfluiten fabriek in een straatje zo smal, dat ik denk dat de blokfluiten de fabriek verticaal moeten verlaten. Tjonge tjonge. Uiteraard was het ook een heel gevecht om mijn sloep aan te leggen bij een parkeerhaventje. In mijn mond zat een van mijn dochter gepikt kauwgummetje. Zo een die je adem iets verbetert, althans dat hoop je dan. Plan was om het sappige stukje rubber in de auto achter te laten, voor straks want het was de laatste en nog maar een paar uren mondig geweest. Zuinigheid met vlijt bouwt huizen als kastelen. Toen ik de laatste honderden meters per voet aan het afleggen was ontdekte ik al kauwend dat ik nog steeds met dat stuk rubber in mijn broodmolen aan het rond dabberen was. Waar laat je zoiets. Op straat spugen ben ik een fervent tegenstander van, ik slik het in, het risico van een kauwgomballenboom in de buik trotserend. Maar als ik het inslik ben ik hem voorgoed kwijt, althans als ie weer beschikbaar komt hoef ik hem echt niet meer. Een slimme oplossing werd gevonden. In de dubbelgevouwen portemonnee. Dus hup ding uit kontzak en kauwgum er voorzichtig tussen gelegd. Na de afspraak ging ik een goed anderhalf uur later tevreden terug naar de auto. Ik stapte in en worstelde mij het Utrechtse uit, hier en daar wederom over een busstrook, blijkbaar de enige manier om Utrecht te verlaten.
Ter hoogte van Deil, schoot het mij te binnen, mijn kauwgum! Gordel los, portemonnee uit zak. Met een hand sturend doe ik mijn portemonnee open. Een kwijlerige zwarte krokodil keek mij aan. Met geen mogelijkheid was het gedurende uren geplette en warmgehouden stukje gum te verwijderen. Op de oude Bossche baan, een lekker stuk 80 km baantje, probeerde ik al sabbelend op mijn portemonnee het tij te keren maar veel succes had het niet.

Eenmaal thuis met van alles geprobeerd om het beursje weer schoon te krijgen, maar niets hielp. Gelukkig wist een dochter raad. Als een expert in “wacky uses” wees zij mij op het nut van pindakaas. In de hoop door niemand gezien te worden ging ik aan de slag. Ja, stel je voor dat iemand dat zag. Kijk, nou eens daar staat een rare vent pindakaas in zijn portemonnee te smeren. Maar eerlijk is braaf, het werkte prima. Alleen ben ik nu al dagen de meest stompzinnige bedragen aan het pinnen. De lucht die mijn pindamonnee verspreidt is me nog wat te veel van het goede.

Ik heb onlangs een Senseo koffiezetapparaat gekregen. Dat zelfde ding van een paar blogs geleden, het staat nu bij mij. Compleet met theehouder, de koffiehouders waren per ongeluk in de vuilnisbak geraakt.
Ik heb mij dapper door de theepads heen geslagen, ik ben niet zo’n theedrinker.
Een paar weken geleden heb ik mij laten verleiden tot het kopen van de chocomel houders met chocopads.
Helaas is de chocosmaak ver te zoeken, het is gewoon veel te waterig, dus veel verder dan de de proefverpakking ben ik niet geraakt. Sindsien staat het apparaat maar werkeloos te staan.
Bij de Blokker ontvingen we na de aankoop wat benodigdheden gratis ende voor niets een zak koffiepads.
Ik ben de laatste om iets wat gratis is te weigeren dus stonden al enige tijd hier wat koffiepads in de kast.
Ineens was de koffie op, alleen nog pads. Dus maar wat uitgeprobeerd. Eerst de theepad, dat leek toch wel de aangewezen manier. Maar de koffiepad is veel te dik. Het apaaraat wil niet dicht en als je het toch probeert, zoals ik dus, zie je wel vijf stralen uit het ding komen. Twee zoals hoort in het kopje, een derde, voornamelijk bestaand uit heet water, water beland via via ook nog deels in het kopje en de rest loopt overal, maar voornamelijk waar het niet hoort, via het aanrecht drupt het zelfs onbedaarlijk en zonder schaamte de besteklade in, op zoek naar de koffielepeltjes, die daar echter niet in liggen.

Geen succes dus, ben ik bang. Ook de chocohouder met zijn grote openingen blijkt niet geschikt.
Het lekt niet maar veel koffie wordt het ook niet, het kopje zit vol en toch kun je nog de bodem zien. Nou ben ik nogal vasthoudend en vandaag heb ik dan ook geprobeerd van aluminiumfolie een inlay te maken, gewoon in dat choco ding proppen en met een aardappelmesje een gaatje erin prikken. Raad eens, het werkt prima. Goede koffie en zonder lekken. Ik had het hem weer gelapt. Joepie.

Inlay bedacht ik mij, is Engels voor inleg. En onvermijdelijk denk je dan aan inlegkruisje. En als ik inlegkruisje denk, denk ik altijd aan mijn eerste Sinterklaas performance. Ik werkte toen net bij ODME en men wilde graag vanuit de personeelsvereniging een een Sint viering doen voor de kinderen van de werknemers. Nu hadden ze de goedheiligman wel kunnen contacteren maar hij bleek geen tijd te hebben in zijn agenda om de ong. 75 kinderen
van de leden te bezoeken. Wat nu. Een slimmerik kwam op het idee om mij te vragen, ik denk door mijn grijze haar. Ik heb ja gezegd, ik had het nog nooit gedaan, ben niet zo geloverig, en ik in een habijt, nou ja.
Ik heb me de eerste keer heel goed voorbereid. Ik had al wat anderen hulpsintje zien doen en ik vond het grote boek altijd nog al tegenvallen. De personeelsvereniging kocht mij het grootste rode Henzo album wat maar gevonden kon worden en ik had nog ergens vergulde messing strip liggen. Hiervan heb ik een kruis gemaakt en op het boek geplakt, het zag er goed uit. Ouders opgetrommeld om over hun kinderen wat te schrijven, liefts op rijm.
Helaas was dat enthousiasme niet zo groot. Ze heeft veel jool en doet haar best op school, dat was zo een beetje de prijswinnaar die ook nog vaak voorkwam. Ik plakte alle werkjes in het boek en een zuinige collega ergerde zich daar aan. Zonde, nu kun je zo’n boek maar een keer gebruiken. Kun je geen inlegvelletjes gebruiken? Geirriteerd sloeg ik het boek dicht en zei, “wat moet ik hiermee doen dan,wijzend op het gouden kruis, een inlegkruisje gebruiken?” En zo is het gekomen – ik en de inlegkruisjes. Daar was door mij de benaming wel juist gebruikt trouwens. Inlegkruisjes die de dames tussen hun benen foezelen horen eigenlijk niet eens zo te heten. Ze hebben allerminst de vorm van een kruis. Inlegkruisje kan dus alleen maar fout zijn. Eigenlijk zouden ze kruisinlegje moeten heten, fantaseerde ik bij mijn kopje lekloze Senseo koffie. Ik weet eigenlijk niet waarom ze inlegkruisje heten, wie is toch op dat idee gekomen.

Twee slokken verder had ik ineens een Eureka gevoel. De Nederlandse woorden toupet en haarstukje dat klinkt toch ook naar niks. Inlegkruintje, dat is het. Inlegkruintje. Jammer dat je niet op deze blog en zijn inhoud kan Googlen. Vandaar nu mijn oproep. Gebruik de komende tijd zoveel mogelijk het woord inlegkruintje en het komt in de dikke van Dale. Het klinkt toch veel vriendelijker als haarstukje, vind je niet? Haarstukje, bloemstukje, ’t is zo gekunsteld allemaal. Om maar te zwijgen van het Fransachtige toupet.
Dus hoort zegt het voort
Heb je last van je kale kop;
Zet eens een inlegkruintje op.