Tja, wie? Als bekend mag ik veronderstellen dat ik een liefhebber ben van allerlei lekkernijen. Je zou zeggen, je ziet het er aan af. Toch komt mijn gewicht niet door de vreetbuien maar voornamelijk door het inademen van de zware lucht rond Eindhoven.
Want wat ik echt lekker vind en wat zo vreselijk slecht is, eet ik maar zeer zelden en dan nog met mate. Een kleine opsomming van de verboden vruchten bevat laurierdrop, kroketten, bitterballen en gehaktballen uit de jus. De bekende aardnoot staat natuurlijk met stip aan de top. Het liefst nog warme vliespinda’s mmmm. Een jaar geleden nog 250gr met iemand gedeeld. Pindasaus is ook lekker net als nuts of gezouten pinda’s van PCD. Nou denk je dan, die zal ook wel pindakaas lusten. Mooi niet. Als er iets in de wereld is waar mijn nekharen van overeind gaan staan is het wel pindakaas. De combinatie van vet smeersel ruikend, wat zeg ik dampend naar pinda’s is voor mij een grote gruwel. Ik heb het wel geprobeerd, wel twee maal in mijn leven. Maar beide keren werd ik er gewoon misselijk van. De dochters zijn er dol op, vooral de bekende van Calvé. Dat was des morgens een kleine hel hoor, het smeren van de boterhammen. Wat een gruwel.
De “tantes” zijn nu groot en ik hoef gelukkig hun boterhammetjes niet te smeren. Daar was ik dus mooi vanaf.
Verleden week had ik een afspraak in Utrecht. Dichtbij de blokfluiten fabriek in een straatje zo smal, dat ik denk dat de blokfluiten de fabriek verticaal moeten verlaten. Tjonge tjonge. Uiteraard was het ook een heel gevecht om mijn sloep aan te leggen bij een parkeerhaventje. In mijn mond zat een van mijn dochter gepikt kauwgummetje. Zo een die je adem iets verbetert, althans dat hoop je dan. Plan was om het sappige stukje rubber in de auto achter te laten, voor straks want het was de laatste en nog maar een paar uren mondig geweest. Zuinigheid met vlijt bouwt huizen als kastelen. Toen ik de laatste honderden meters per voet aan het afleggen was ontdekte ik al kauwend dat ik nog steeds met dat stuk rubber in mijn broodmolen aan het rond dabberen was. Waar laat je zoiets. Op straat spugen ben ik een fervent tegenstander van, ik slik het in, het risico van een kauwgomballenboom in de buik trotserend. Maar als ik het inslik ben ik hem voorgoed kwijt, althans als ie weer beschikbaar komt hoef ik hem echt niet meer. Een slimme oplossing werd gevonden. In de dubbelgevouwen portemonnee. Dus hup ding uit kontzak en kauwgum er voorzichtig tussen gelegd. Na de afspraak ging ik een goed anderhalf uur later tevreden terug naar de auto. Ik stapte in en worstelde mij het Utrechtse uit, hier en daar wederom over een busstrook, blijkbaar de enige manier om Utrecht te verlaten.
Ter hoogte van Deil, schoot het mij te binnen, mijn kauwgum! Gordel los, portemonnee uit zak. Met een hand sturend doe ik mijn portemonnee open. Een kwijlerige zwarte krokodil keek mij aan. Met geen mogelijkheid was het gedurende uren geplette en warmgehouden stukje gum te verwijderen. Op de oude Bossche baan, een lekker stuk 80 km baantje, probeerde ik al sabbelend op mijn portemonnee het tij te keren maar veel succes had het niet.
Eenmaal thuis met van alles geprobeerd om het beursje weer schoon te krijgen, maar niets hielp. Gelukkig wist een dochter raad. Als een expert in “wacky uses” wees zij mij op het nut van pindakaas. In de hoop door niemand gezien te worden ging ik aan de slag. Ja, stel je voor dat iemand dat zag. Kijk, nou eens daar staat een rare vent pindakaas in zijn portemonnee te smeren. Maar eerlijk is braaf, het werkte prima. Alleen ben ik nu al dagen de meest stompzinnige bedragen aan het pinnen. De lucht die mijn pindamonnee verspreidt is me nog wat te veel van het goede.
