3xploeg

Hoewel ik meestal de blog met wat luchtiger verhalen vul, kan ik het niet nalaten om deze week mijn hart eens te luchten. Ik heb allang gereageerd op de nhm website dat ik het alleen maar meer dan terecht vind dat het Nederlands Historisch Museum niet naar Den Haag gaat. Den Haag heeft dat zelf grondig verpest. Ook een harde uitspraak van mij is dat de wethouders en gemeenteraden van Den Haag over de afgelopen 30 jaar minder van de historische stad hebben over gelaten dan de Nazi’s van Rotterdam. Deze week werd dat nog eens wettelijk en onomstotelijk bewezen. Ik zou werkelijk willen dat ze allemaal ineens omvielen en in een massagraf werden neergelegd. Ik zou dan op dat graf een betonnen dansvloertje aanleggen. 5 Euro entree en binnen een jaar heb ik dan genoeg om het grote herstel te beginnen.

Mensen die mij kennen weten dat ik al jaren predik dat het wanbeleid daar, echt alles slaat. Waarom dan deze week zelfs in de blog, zult u denken. Wel deze week was er de druppel en de emmer, u weet wel.
Maar eerst even de aanleiding. Ik had op een blog van bandrecordervriend Marc T. gelezen dat hij foto’s heeft gemaakt boven het plafond van de Albert Hein aan het Lorentzplein in Den Haag. Hier was namelijk vroeger een bioscoop/theater en de bovenkant van de zaal was nog intact. Leuke foto’s leverde dat op, ik heb ze in ieder geval eens goed bekeken en kreeg heimwee naar mijn middelbare schooltijd, waarin een clubje van een man of 5 minstens eenmaal per week op maandagmiddag naar de film ging. We hadden toen zo’n 26 theaters en aangezien in sommige de films maanden draaiden en op de Leyweg zelfs jaren (Sound of Music) hebben we dus de meeste theaters wel van binnen gezien. Van de films weet ik mij maar weinig te herinneren.

Op zoek naar wat beeldmateriaal ter ondersteuning van mijn memorie,zocht ik bij het onvolprezen Gemeentearchief naar fotomateriaal en die hadden er haast vanzelfsprekend weer heel wat.
Veel bioscopen waren vroeger theater geweest en pas later aangepast naar bioscoop. Het Rembrandtheater aan het Lorentz plein was er daar een van, maar ook Asta was een prachtige zaal met loge plekken, Metropole maar ook de city bioscoop in de Venestraat was een prachtig theater met veel grandeur. Studio de Luxe van theater naar bioscoop naar grand café Wat het nu is weet ik niet.
Flora in de Wagenstraat, vermangeld tot meubelzaak. O ja en natuurlijk de passage bioscoop met zijn prachtige plafond en dubbel balkon. Allemaal verdwenen en erger.

(Asta, Spui)
Tja en dan deze week. Op het NOS journaal wordt er aandacht aan besteed. Den Haag wil culturele hoofdstad worden van Nederland. Maar dat kan niet zomaar. Er zijn geen theaters en de Philipszaal heeft een beroerde akoestiek. Dus gaat er aan het reeds verwoeste prachtige Spui weer iets nieuws verschijnen. U raadt het al. Boven op het saaie plein met de vreselijk dure maar o zo sleetse tegels, boven op de fontein die zo prachtig kelders liet vollopen en in de plaats van danstheater en Philipszaal. Wat een incompetentie, toch. De mooiste zalen, met een goede akoestiek en een grandeur van heb ik jou, verloren laten gaan. In plaats daarvan wat prul neerzetten en nu moet het allemaal weer opnieuw. Ik zou zeggen de muren van Asta staan er nog, begin daar maar eens te redden. En kijk eens goed wat er nog te restaureren en te herbouwen valt.
Een overzichtlijstje geef ik wel even.

Corso (Prinsenstraat)
Du Midi
Studio2000
Olympia (Pr. Hendrikplein)
Seinpost
Studio de Luxe (Kettingstraat)
Odeon
Metropole
Rex (lange poten)
Euro cinema
Passage theater
Flora (Wagenstraat)
Asta (Spui)
Kriterion
Apollo
West End (Farenheitstraat)
Thalia
Roxy
City
Rembrandt

20 schitterende locaties, prachtige zalen.
Culturele hoofdstad….. an me hoela!

Culturele Sloopstad dat is het!!

Vandaag moest ik denken aan de huiselijke “strijd “die ik wel eens heb met een van mijn dochters.
Die maakt namelijk nadat ze in het bad is geweest, nooit het bad direct weer schoon. De reden die ze hier voor opgeeft is dat het zo lang duurt voordat het bad leeg is en dan vergeet ze het. Zodoende kan ik dan weer aan het soppen en haren met vereende krachten uit het putje trekken. Ik vond het argument altijd maar zwakjes want als ik zelf het bad gebruik is na het afspoelen het bad altijd leeg en klaar om schoongemaakt te worden.

Waarom ik juist uitgerekend vandaag daaraan moest denken ligt opgesloten in een ander fenomeen. Toen ik dertig jaar geleden het Hollandse voor het Brabantse verruilde leverde dat direct een forse winst op in het aantal te onvangen zenders. In Brabant kon je met een uit de kluiten gegroeide antenne met diverse versterkers veel meer zenders ontvangen waaronder de Ard en de Wrd. Als jonge vader maakte ik dankbaar gebruik van de talloze jeugdprograma’s die in het buitenland werden uitgezonden. Liegebeest, Mik Mak Mon, maar ook het programma met de muis op de Duitse TV. Ik was als bedrijfskundige daar een grote fan van vanwege de Sach Geschichten waarbij uit de doeken gedaan werd hoe een duimstok of een lucifer gemaakt worden. Ook Molletje was erg aanstekelijk en vriendelijk. Nog altijd kijken we naar Die Maus en dat wordt meestal vooraf gegaan door Kopfball een semi wetenschappelijk programma voor de jeugd. Reden 1 om hier naar te kijken is natuurlijk een van de moderatoren (Isabel Hecker) die het aanzien meer dan waard is, maar ook de onderwerpen zijn aantrekkelijk. Zo werd vandaag o.a. duidelijk gemaakt dat je pluisjes in je navel kunt voorkomen door het scheren van de haren rondom dat duistere potje, waarin bij mij soms mijn hele kussen is verdwenen. Het tweede onderwerp was een kijkersvraag die mijn interesse direct had. Namelijk, hoe komt het dat het bad eerder leeg is als je er in zit????
Natuurlijk werd eerst aangetoond dat het inderdaad zo is en het scheelde enkele minuten zelfs. Met maatglazen van verschillende dikte werd aangetoond dat dit komt door het waterpeil. In een smaller waterglas staat het peil hoger bij gelijke hoeveelheden water en is dus de druk ook hoger, waardoor de afvoerstraal krachtiger is.

Zo, dus voortaan mogen de dochteren alleen badderen als ze na het badderen in het bad blijven zitten als de stop eruit is. Kunnen ze meteen het bad voor het volgende gebruik schoonmaken. Dank je wel, lieve Isabel en anderen. Weer een probleem de wereld uit. Kijk ook eens naar Kopfball en die Maus, bij geen sport iedere zondag van 11 tot 12 op de ARD.

Toen ik nog op een schoolkrantredactie zat nam ik mijn kopie van Petje pleite en WC mee. In het redactie lokaal heb ik dit in een lade gelegd en sindsdien ben ik het kwijt. Dat is jammer want het was een leuk in plat haags gezet verhaal. Onlangs vond ik op google twee linkjes naar het verhaal maar beide zijn niet in het oorspronkelijke schrift, ingekort en in plaats van haags een enorme jiddische inslag.
Als iemand nog eens het originele verhaal tegen komt hou ik me aanbevolen. Net als WC, een vergelijkbaar verhaal waarbij de dienst in een woodchapel beschreven wordt als een gemeenschappelijke stoelgang.

Zo ging dat vroeger, je kreeg een vreselijk beduimeld papiertje en op een oude typemachine met carbon en twee vellen papier maakte je een nieuwe doorslag van het verhaal. Een om te bewaren en een om door te geven.
Tegenwoordig gaat dat met een druk op de mailknop naar iedereen die je kent. Tien tegen een dat je na maanden je eigen mail weer terugkrijgt met een air van moet je dit eens lezen. Supermodern maar in feite doen we dat al eeuwen.
Maar terug naar petje pleite, de jiddische versie begint ongeveer zo:

Ongelooflijk vader, wat een saak. Ik kom binnen: uitverkocht huis. Geen plekkie ope. Vooran een tonaal met een dreswaar met een kaars erop. Stel je voor vader, daar begint die voorstelling. Komt er ome binnen, in het wit met een rooie jurk eroverheen. Zes kleine gosertjes vlak achter hem na. Eén van die piechempies pakt vlug se petje weg. Petje pleite.
Nu had die ome een kaal plekkie op se kop, dus krijgt ie ’t koud. Hij soeke naar se petje. Links, rechts vrage an die piechempies, waar is me petje nou?

De hele verdere mis staat in het teken van het zoeken en uiteindelijk vinden van het petje.
Zo vond ik ook op een oud bandrecordertje het sprookje Roodkapje haagse ruige stijl, wel slecht verteld en halverwege was er iets overheen opgenomen, ook daarvan zoek ik het origineel verhaal.

En waarom? Och Haagse Harrie heeft succes er is zelfs een Haags woordenboek, maar veel van het dialect is verloren gegaan. Knijzen zie je nergens meer terug. kneizen (de Mokumse versie nog wel) Van Dale kent Knijzen nog wel maar beschouwt het als dieventaal. Jammer, bijna net o jammer is dat ik begrepen heb dat er stemmen opgaan om de Amerikaanse ambassade te veheffen tot nationaal monument. En dat terwijl ik op die plaats toch zo graag de 19de eeuwse versie zag terugkomen van Hotel Paulez., dat tot 1945 daar heeft gestaan.

Dat stickies roken slecht is voor het geheugen is hier vandaag bewezen. Piep piep zei de computer, ik heb een onbekend USB apparaat aangetroffen. Dat was niet zo mooi. In een der poorten zat een memorystick met 1,9 Gb aan oude PC info gestoken. Het ledje brandde rood als nooit tevoren maar het huis was gesmolten. Helaas dus heel wat informatie verloren gegaan. Jammer ook van een leuk sinterklaascadeau, dat nu in rook is opgegaan. En dat in de week voor Pasen, een week voordat ik tijdelijk domicilie kies in het Belgische en dus mooi eens de tijd had kunnen nemen om de oude info door te worstelen. Pasen het heerlijke heidense voorjaarsfeest met zijn paastakken en eitjes van chocolade en kip. Eitjes van scharrelkippen wel te verstaan, minder kun je niet kopen, meer is onzin. Als we iedere kip (18 miljard) een vierkante meter ruimte geven, moeten we toch 18 miljard vierkante meter reserveren voor ze op een totaal van slechts 1445 miljard vierkante km. En het is al zo dringen. Als de Pasen met zijn eitjes weer van de kalender af is gaan we naar Pinksteren.
Als de kerst het eigenlijke midwinterfeest is en Pasen ons lente feest, wat zou dan de heidense variant zijn van Pinksteren en welk symbool zou daar wel niet bij horen? Leuk om een nieuwe hype te creëren. Ik weet het echter niet. Ik hoor geluiden dat Pinksteren puur christelijk is maar daar wil ik toch niet aan. Wiki brengt uitkomst en verklaart dat de Christenen de verlichting van de heilige geest vieren maar dat de oorsprong van het pinksterfeest bij de exodus van de joden Egypte ligt, in het bijzonder in de Mozaïsche wetten die ze toen kregen. In de Middeleeuwen en soms nog wel wordt het gevierd met fluitekruid, dus ook een voorjaarsfeest.
Als we naar de oude Grieken kijken met Pinksteren in gedachten kom je als snel uit op de Maenaden (Bachanten) Dat waren de min of meer schaars geklede dames die Dionysis begeleidden en zich te buiten gingen aan drank, geweld en seks. Dat zou betekenen dat Pinksteren veel met seks te maken moet hebben en dat lijkt mij een vrolijke gedachte, die al gedeeld werd door velen voor mij. Wie herinnert zich niet het lied Op een mooie pinksterdag van Annie M.G. Schmidt. Laat zij niet zingen van; morgen kan ze zwanger zijn, kan ook nog vandaag, het kan van een behanger zijn, of van een Franse zanger zijn of iemand uit Den Haag. De kleine meid roert zich dus nogal stevig. De heilige geest was ook al verantwoordelijk voor de onbevlekte ontvangenis dus de gedachte dat Pinksteren een ruig feestje moet zijn geweest waarbij het “fluitekruid”welig tierde is niet zo vreemd. We hebben na de Pasen nog zeven weken om een mooi symbool te bedenken of op te zoeken. Helpt u
mee?

Tja, wie? Als bekend mag ik veronderstellen dat ik een liefhebber ben van allerlei lekkernijen. Je zou zeggen, je ziet het er aan af. Toch komt mijn gewicht niet door de vreetbuien maar voornamelijk door het inademen van de zware lucht rond Eindhoven. Want wat ik echt lekker vind en wat zo vreselijk slecht is, eet ik maar zeer zelden en dan nog met mate. Een kleine opsomming van de verboden vruchten bevat laurierdrop, kroketten, bitterballen en gehaktballen uit de jus. De bekende aardnoot staat natuurlijk met stip aan de top. Het liefst nog warme vliespinda’s mmmm. Een jaar geleden nog 250gr met iemand gedeeld. Pindasaus is ook lekker net als nuts of gezouten pinda’s van PCD. Nou denk je dan, die zal ook wel pindakaas lusten. Mooi niet. Als er iets in de wereld is waar mijn nekharen van overeind gaan staan is het wel pindakaas. De combinatie van vet smeersel ruikend, wat zeg ik dampend naar pinda’s is voor mij een grote gruwel. Ik heb het wel geprobeerd, wel twee maal in mijn leven. Maar beide keren werd ik er gewoon misselijk van. De dochters zijn er dol op, vooral de bekende van Calvé. Dat was des morgens een kleine hel hoor, het smeren van de boterhammen. Wat een gruwel.
De “tantes” zijn nu groot en ik hoef gelukkig hun boterhammetjes niet te smeren. Daar was ik dus mooi vanaf.

Verleden week had ik een afspraak in Utrecht. Dichtbij de blokfluiten fabriek in een straatje zo smal, dat ik denk dat de blokfluiten de fabriek verticaal moeten verlaten. Tjonge tjonge. Uiteraard was het ook een heel gevecht om mijn sloep aan te leggen bij een parkeerhaventje. In mijn mond zat een van mijn dochter gepikt kauwgummetje. Zo een die je adem iets verbetert, althans dat hoop je dan. Plan was om het sappige stukje rubber in de auto achter te laten, voor straks want het was de laatste en nog maar een paar uren mondig geweest. Zuinigheid met vlijt bouwt huizen als kastelen. Toen ik de laatste honderden meters per voet aan het afleggen was ontdekte ik al kauwend dat ik nog steeds met dat stuk rubber in mijn broodmolen aan het rond dabberen was. Waar laat je zoiets. Op straat spugen ben ik een fervent tegenstander van, ik slik het in, het risico van een kauwgomballenboom in de buik trotserend. Maar als ik het inslik ben ik hem voorgoed kwijt, althans als ie weer beschikbaar komt hoef ik hem echt niet meer. Een slimme oplossing werd gevonden. In de dubbelgevouwen portemonnee. Dus hup ding uit kontzak en kauwgum er voorzichtig tussen gelegd. Na de afspraak ging ik een goed anderhalf uur later tevreden terug naar de auto. Ik stapte in en worstelde mij het Utrechtse uit, hier en daar wederom over een busstrook, blijkbaar de enige manier om Utrecht te verlaten.
Ter hoogte van Deil, schoot het mij te binnen, mijn kauwgum! Gordel los, portemonnee uit zak. Met een hand sturend doe ik mijn portemonnee open. Een kwijlerige zwarte krokodil keek mij aan. Met geen mogelijkheid was het gedurende uren geplette en warmgehouden stukje gum te verwijderen. Op de oude Bossche baan, een lekker stuk 80 km baantje, probeerde ik al sabbelend op mijn portemonnee het tij te keren maar veel succes had het niet.

Eenmaal thuis met van alles geprobeerd om het beursje weer schoon te krijgen, maar niets hielp. Gelukkig wist een dochter raad. Als een expert in “wacky uses” wees zij mij op het nut van pindakaas. In de hoop door niemand gezien te worden ging ik aan de slag. Ja, stel je voor dat iemand dat zag. Kijk, nou eens daar staat een rare vent pindakaas in zijn portemonnee te smeren. Maar eerlijk is braaf, het werkte prima. Alleen ben ik nu al dagen de meest stompzinnige bedragen aan het pinnen. De lucht die mijn pindamonnee verspreidt is me nog wat te veel van het goede.

Ik heb onlangs een Senseo koffiezetapparaat gekregen. Dat zelfde ding van een paar blogs geleden, het staat nu bij mij. Compleet met theehouder, de koffiehouders waren per ongeluk in de vuilnisbak geraakt.
Ik heb mij dapper door de theepads heen geslagen, ik ben niet zo’n theedrinker.
Een paar weken geleden heb ik mij laten verleiden tot het kopen van de chocomel houders met chocopads.
Helaas is de chocosmaak ver te zoeken, het is gewoon veel te waterig, dus veel verder dan de de proefverpakking ben ik niet geraakt. Sindsien staat het apparaat maar werkeloos te staan.
Bij de Blokker ontvingen we na de aankoop wat benodigdheden gratis ende voor niets een zak koffiepads.
Ik ben de laatste om iets wat gratis is te weigeren dus stonden al enige tijd hier wat koffiepads in de kast.
Ineens was de koffie op, alleen nog pads. Dus maar wat uitgeprobeerd. Eerst de theepad, dat leek toch wel de aangewezen manier. Maar de koffiepad is veel te dik. Het apaaraat wil niet dicht en als je het toch probeert, zoals ik dus, zie je wel vijf stralen uit het ding komen. Twee zoals hoort in het kopje, een derde, voornamelijk bestaand uit heet water, water beland via via ook nog deels in het kopje en de rest loopt overal, maar voornamelijk waar het niet hoort, via het aanrecht drupt het zelfs onbedaarlijk en zonder schaamte de besteklade in, op zoek naar de koffielepeltjes, die daar echter niet in liggen.

Geen succes dus, ben ik bang. Ook de chocohouder met zijn grote openingen blijkt niet geschikt.
Het lekt niet maar veel koffie wordt het ook niet, het kopje zit vol en toch kun je nog de bodem zien. Nou ben ik nogal vasthoudend en vandaag heb ik dan ook geprobeerd van aluminiumfolie een inlay te maken, gewoon in dat choco ding proppen en met een aardappelmesje een gaatje erin prikken. Raad eens, het werkt prima. Goede koffie en zonder lekken. Ik had het hem weer gelapt. Joepie.

Inlay bedacht ik mij, is Engels voor inleg. En onvermijdelijk denk je dan aan inlegkruisje. En als ik inlegkruisje denk, denk ik altijd aan mijn eerste Sinterklaas performance. Ik werkte toen net bij ODME en men wilde graag vanuit de personeelsvereniging een een Sint viering doen voor de kinderen van de werknemers. Nu hadden ze de goedheiligman wel kunnen contacteren maar hij bleek geen tijd te hebben in zijn agenda om de ong. 75 kinderen
van de leden te bezoeken. Wat nu. Een slimmerik kwam op het idee om mij te vragen, ik denk door mijn grijze haar. Ik heb ja gezegd, ik had het nog nooit gedaan, ben niet zo geloverig, en ik in een habijt, nou ja.
Ik heb me de eerste keer heel goed voorbereid. Ik had al wat anderen hulpsintje zien doen en ik vond het grote boek altijd nog al tegenvallen. De personeelsvereniging kocht mij het grootste rode Henzo album wat maar gevonden kon worden en ik had nog ergens vergulde messing strip liggen. Hiervan heb ik een kruis gemaakt en op het boek geplakt, het zag er goed uit. Ouders opgetrommeld om over hun kinderen wat te schrijven, liefts op rijm.
Helaas was dat enthousiasme niet zo groot. Ze heeft veel jool en doet haar best op school, dat was zo een beetje de prijswinnaar die ook nog vaak voorkwam. Ik plakte alle werkjes in het boek en een zuinige collega ergerde zich daar aan. Zonde, nu kun je zo’n boek maar een keer gebruiken. Kun je geen inlegvelletjes gebruiken? Geirriteerd sloeg ik het boek dicht en zei, “wat moet ik hiermee doen dan,wijzend op het gouden kruis, een inlegkruisje gebruiken?” En zo is het gekomen – ik en de inlegkruisjes. Daar was door mij de benaming wel juist gebruikt trouwens. Inlegkruisjes die de dames tussen hun benen foezelen horen eigenlijk niet eens zo te heten. Ze hebben allerminst de vorm van een kruis. Inlegkruisje kan dus alleen maar fout zijn. Eigenlijk zouden ze kruisinlegje moeten heten, fantaseerde ik bij mijn kopje lekloze Senseo koffie. Ik weet eigenlijk niet waarom ze inlegkruisje heten, wie is toch op dat idee gekomen.

Twee slokken verder had ik ineens een Eureka gevoel. De Nederlandse woorden toupet en haarstukje dat klinkt toch ook naar niks. Inlegkruintje, dat is het. Inlegkruintje. Jammer dat je niet op deze blog en zijn inhoud kan Googlen. Vandaar nu mijn oproep. Gebruik de komende tijd zoveel mogelijk het woord inlegkruintje en het komt in de dikke van Dale. Het klinkt toch veel vriendelijker als haarstukje, vind je niet? Haarstukje, bloemstukje, ’t is zo gekunsteld allemaal. Om maar te zwijgen van het Fransachtige toupet.
Dus hoort zegt het voort
Heb je last van je kale kop;
Zet eens een inlegkruintje op.

We schrijven 2006, 2 november, een mooie, voor de tijd van het jaar vrij warme herfstdag. Ik bevind mij in Den Haag vanwege een bezoekje aan mijn moeder, maar zoals zo vaak ga ik ook even naar het graf van mijn vader. Soms neem ik dan een plantje of bloemetje mee, soms ook ga ik er naar toe om er even te zijn. Dat rustige plekje daar onder de kastanjeboom, ideaal om weg te dromen naar het verleden, toen vader nog gewoon bij ons was. Zo ook die dag, maar als ik de entree binnen kom en het portiershuisje passeer valt mijn oog op een infozuil met computer. Mmmm, knopjes!!! Wanneer wordt een mens eigenlijk volwassen?
Een geweldig iets, je hoeft maar de naam van de overledene in te tikken, of het grafnummer komt op het beeldscherm naar voren. Net Google, er liggen er nog meer met onze mooie familienaam. Ook is er de mogelijkheid een plattegrond te printen met de looproute. Uiteraard wordt alleen de looproute gedrukt. De plattegrond zit al kant en klaar in kleur op het papier. Op de plattegrond staan ook allemaal nummertjes met een cirkel eromheen. Op de achterzijde blijkt te zijn aangegeven wat die nummertjes zoal betekenen. Graven van bekende mensen als Alfred Lagarde, Ko van Dijk en anderen staan er op, net als de islamitische hoek en het onvermijdelijke knekelveld. Genoeg stof voor een mooie wandeling, leuk zullen we in dit geval maar niet bezigen. Een der meer bekende graven op het kerkhof is, aldus de plattegrond, het aan de gemeente toegevallen graf van Sebilla Niemans, wijd en zijd bekend als Blonde Dolly, de vermoorde prostituee. Aan de gemeente toegevallen wil zeggen dat het ieder moment geruimd kan worden, hetgeen toch raar is, haar moordenaar is niet gevonden en tot dan zou ik zeggen moet het graf in ere blijven.

Na het bezoeken van het graf van mijn vader, loop ik op weg naar de uitgang toch even om naar haar graf. Waarom?
Ik weet het niet. Op het moment dat ik het gevonden heb, de nummertjes op de plattegrond blijken redelijk indicatief te zijn, vallen mij direct een paar dingen op. Er staan na al die jaren toch nog vrij verse bloemetjes.
(de foto bij dit stukje is van later) Als ik het opschrift lees, wordt mij duidelijk waarom ze daar nog staan. Ze is geboren op 27 september 1927. 27 september, dat is toevallig ook de verjaardag van mijn moeder.
Overleden 2 november 1959. 2 November? Hé dat is vandaag, wat een toeval, of is er iets “something spooky” aan de gang. Hoe het ook zij, sindsdien heeft mij dat niet meer losgelaten, het spookt maar door mijn hoofd. Die 2 november was wel erg toevallig.

Maar voor de onwetende lezer eerst even terug naar die tweede november 1959.

Het levenloze lichaam van Blonde Dolly wordt gevonden op maandagavond twee november 1959. Gekleed in een degelijk witte camisole ligt zij op haar bed in haar witte huisje aan de Nieuwe Haven. Met de ogen gesloten op haar rechter zij, haar hoofd iets naar achteren. De drie dekens en een laken op het bed zijn gedeeltelijk, en niet ordelijk, over haar heen getrokken. Dan pas dringt het tot buren en kennissen door dat ze waarschijnlijk al het hele weekend dood in haar bed heeft gelegen. Blonde Dolly zou die zaterdag naar Antwerpen zijn afgereisd. Op zondagmiddag zou zij naar Nederland terug keren om haar moeder te bezoeken. Als het rolluik, voor het benedenraam van Blonde Dolly’s huis, op maandagavond nog gesloten is gaan “Cor en Gerard” op onderzoek uit. Op straat horen de mannen bouvier Nikkie onophoudelijk janken. Vreemd, Blonde Dolly zou haar troeteldier nooit dagen lang onverzorgd achter laten. Via de tuin van de buurvrouw bereiken zowel de inmiddels gealarmeerde politie en de klusjesmannen de achterkant van het huis. Twee politiemannen betreden de woning door het keukenraam in te slaan. Het is even na zeven uur. Wat volgt is het begin van een van de meest mysterieuze moordzaken ooit in Nederland. De moord op Blonde Dolly…….(www.blondedolly.punt.nl)
Uiteraard heb ik bovenstaande website volledig doorgenomen en ben ook op zoek gegaan naar de film. Die bleek overigens niet zo makkelijk te krijgen te zijn. Een paar weken geleden kon ik hem eindelijk via marktplaats kopen. Een geweldige film is het niet, ondanks de “bekende cast” (o.a. een “Haags” lullende Wilbert Gieske-GTST), en al helemaal niet historisch en feitelijk juist. Zo is in plaats van de Nieuwe Haven, de Amsterdamse Veerkade als locatie gekozen. Behalve dat het huis wit is zijn er maar weinig overeenkomsten.

Het is nu 2008. Volgend jaar in november is het precies 50 jaar geleden dat zij werd vermoord. Ik zou toch eigenlijk wel willen weten, wie dat nou op zijn geweten heeft gehad. De moord is al 31 jaar verjaard maar toch blijft het in je hoofd spoken als je er eenmaal mee geconfronteerd bent. Iemand moet toch met de waarheid rondlopen. Het dossier ligt in het Haags Gemeentearchief, voor iedereen opvraagbaar. Toch denk ik niet dat ik daar wat aan zou hebben, vele en veel betere speurneuzen dan ik zijn me al voorgegaan. Toch ben ik er van overtuigd dat de oplossing nog wel ergens te vinden, of te horen is. Wie het weet mag en moet het zeggen.
Desnoods alleen aan mij.

Taal is een gemakkelijk blog onderwerp, dagelijks komt er wel eens iets voor waarbij je denkt ehh.
Mij nochtans overkomt dat herhaaldelijk en op de meest vreemde momenten. Vandaag zal ik u eens meenemen op zo’n avontuur. Een mijner dochteren, waarvan ik niet zal vertellen dat het S. was, verweet mij eens, dat het wel mijn schuld moest zijn dat zij spinazie alleen kende als blokken diepgevroren fijngemalen groenvoer met een ranzig roomsausje. Spul dat niet lekker smaakte en tijdens het afdrogen teruggevonden kon worden in kopjes, glazen en wat al niet meer in het afwaswater had gezeten, gelegen of gestaan. Ook het menselijk gebit blijft sporen ondervinden van deze vermaledijde groente.

Nog niet zo lang geleden is ze er bij de groenteboer achter gekomen dat spinazie eigenlijk blaadjes zijn van de spinazieplant en dat je deze ook gewoon los kunt kopen. Dat wat ze over had gehouden van haar eerste kooksels werd met hele verhalen over hoe lekker echte spinazie wel niet was mee genomen om tijdens het weekend bij ons de maaltijd te complementeren . Ik kon dus niet veel beter doen dan mijn stinkende best om van de plastic zak met reeds kleffe restanten een heerlijk maal te bereiden. Maar hoe doe je dat? Wat moet er aan kruiden en of sauzen bij? Gelukkig is er dan het Libelle kookboek. Hoe dat ooit in mijn bezit is gekomen weet ik niet meer, wellicht achtergelaten door een der vrouwen in mijn leven. Zelf zult u mij allang niet meer betrappen op het lezen van Libelle-achtige zaken. Vroeger, heel vroeger zat het in de leesmap en dan werd er wel een stripje uit gelezen, maar dat is dan ook wel alles wat ik van damesbladen uit de map tot mij heb genomen. Affijn terug naar het kookboek en de spinazie.

Men moet beginnen met de spinazie te lezen..??????? . Te watte? Ja U leest het goed te lezen. Wat is dat nu weer? Achter in het kookboek staan de meeste in het boek gebruikte termen uitgelegd, maar lezen stond er niet bij. Ik heb het voor het moment maar overgeslagen, mijn fantasie heeft nog van de eetbare blaadjes een amusant papje kunnen wrochten, het lezen, als gezegd, bewaard voor later. Gelukkig ben ik in het bezit van oude woordenboeken, want het hedendaagse Nederlands zal vast geen antwoord hebben.
Lezen, mijn beste lezers heeft meerdere betekenissen en hetgeen u nu aan het doen bent met dit stukje is er slechts een enkele van, zelfs niet de hoofdbetekenis. Ik citeer;
“1, (in Noord Nederlands alleen nog in litteraire taal) verzamelen in-, bijeenzamelen: Kruiden lezen ; aren, hout lezen- plukken: bloemen lezen , -2. Uitzoeken, bepaald uit een massa de slechte exemplaren wegnemen: erwten, koffiebonen lezen. Vgl uitgelezen waar, -3. Thans weinig gebruikt -schoonmaken: salade lezen; -4. Met betrekking tot hetgeen gedrukt of geschreven is de lettertekens met de ogen als het ware, samenvoegen en in woorden omzetten. ……..”het gaat nog verder maar ik laat het er even bij.

Veel wordt nu duidelijk en toch ook niet. Moet men nu de spinazie verzamelen, de slechte bladen er uit pikken of de boel schoonmaken? Wie zal het zeggen. Het is nu wel duidelijk dat een uitgelezen gezelschap bestaat uit een gezelschap waaruit de slechte elementen zijn verwijderd, het is dus niet zo dat ze bij een gezelschap horen omdat ze (eventjes) klaar zijn met het lezen van boeken en teksten. Ook een bloemlezing en zijn of haar oorsprong wordt nu wel duidelijk. Dank u mijnheer van Dale. Boek kan dicht …maar he wat is dat nu, toevallig wil het dat het laatste woord op deze bladzijde Libelle is. En met de Libelle was het toch allemaal begonnen.
Wat zou het betekenen wat denkt u? Het een na laatste woord is libel met wel drie betekenissen. Namelijk
1 een affiche of schotschrift 2 een waterpas met glazen buisje 3 een netvleugelig insect.
Dan de Libelle, het bestaat echt. Wiki geeft aan dat het een foute schrijfwijze is van libel, dank je de koekoek. Libelle bestaat gewoon hoor. Een Libelle is een ambtelijke aantekening in de registers van de registratie.

Maar zou de Libelle daarom Libelle heten? Is het een ambtelijke aantekening? Nou heb ik het een opgelost, zit ik weer met een vraag. Wie het weet mag het zeggen, ik heb zelf even op libelle.nl gekeken, maar verder dan …. “Mijn man wil alleen maar vriendje zijn” ben ik niet gekomen, och arme.

Zo en via het lezen van Spinazie en het nieuwe vraagstuk ben ik dan aan het eind van mijn bijdrage dit keer, het woordenboek kan weer dicht. …. Of niet? Nee, natuurlijk niet ik ben een jongetje en heb natuurlijk alle eigenschappen van een stout jongetje in mij. Ik ben nou toch bij de L. Even doorbladeren naar de “vieze” woorden ….Li……Lo….. Lu…Lukratief…..ja, ja het staat er in . Het brand in mijn ogen. Lul.
1( voorheen) pijpkan (voor zuigende kinderen); zuigdotje
2 pijp aan een pomp waaruit het water stroomt
3 (plat) mannelijk lid
4 (plat) sukkel
5 (neologisme) verkorting van lulkoek

Zo dat weten we dan ook weer, wel zo gemakkelijk. Stel je voor dat ik in oude boekwerken zit te lezen en ineens de strofe tegen kom van ….. “laat jij de kleine even aan de L.. zuigen”, nu weet ik dat gelukkig direct te plaatsen. Wel grappig al die associaties. Maar kom aan, de zon schijnt, ik ga eens sportief op de fiets door wat dorpjes heen fietsen. Tien tegen een dat ik dan op zo een dorps marktplein een nog werkende dorpspomp zie staan met een dikke lul eraan.

Een blogje of twee geleden had ik het over alternatieve manieren om de daad der daden aan te duiden. Ik noemde geen voorbeeld en dat heeft mij heel wat commentaar in mail en gesprek opgeleverd. Wie A zegt moet ook B
zeggen en dat is waar. Ook vernam ik dat men opkeek van mijn interesse voor de Nederlandse taal. Ik schrijf verre van foutloos. Dat klopt, maar dat mag de pret niet drukken. Van der Steen schilderde wel eens een derde been, toch is hij gelukkig lang doorgegaan. Dat derde been hoor je nog regelmatig op bruiloften en partijen, maar nu zit ik al weer op een andere tak, dus terug naar de hak.

Bovenstaande foto is eigenlijk maar een vies plaatje. Wat gaat daar gebeuren?
Vader (Jacob ) Cats kan het je vertellen.

Na ‘t ontkleed zo wordt het leed

Een waterlandse Trijn zat eens juin en schelde
En klaagde dat de lucht haar ogen dapper kwelde
“en kijk eens”(sprak de meid),”ik heb ermee gespeeld,
En toen heeft het ding in ‘t minste niet verveeld.”
“Dus gaat het, lieve moer”,ging Els hier tegen zeggen,
“met die zo metterhaast haar spillen samenleggen:
‘t is wel zolang men vrijt, maar trek het rokjen uit,
Een reuk daar ‘t oog af loopt verneemt men van de bruid.”

Duidelijk toch?
Tja het is wat met die uien. Toch is de ui in de betekenis van …. niet verloren gegaan, in het hedendaags Nederlands kennen we immers het spreekwoord “zo geil als een bos uien”.

En ook andere associaties zijn mogelijk las ik laatst op de blog van Martin de la Grange (http://martindelagrange.blogspot.nl)

Ik heb direct al mijn uien nagekeken, maar zulke zaten er helaas niet bij. Toch maar weer eens naar de C1000 toe denk ik.
Ondertussen ben ik benieuwd naar hoeveel tikken er gaan komen in de vorm van;
…. zou wel eens uien willen schillen met ….
Of hoeveel zou ik ervan krijgen?

Paradoxen en hyperbolen is de titel van een heel leuk boek dat ik diverse keren heb mogen lenen in een bibliotheek. Dat herhaalde malen lezen was eigenlijk wel meer te danken aan het beperkte boekaanbod in een wijkbieb, maar goed. Een van de paragrafen in het boek is gewijd aan iets dat net niet een paradox was maar er wel op leek. Zinnen die op zichzelf betrekking hebben. Vooral technisch geschoolde hotemetoten zouden daar veel interesse voor hebben. Je zult maar een prachtige wet bedacht hebben die je door onzorgvuldig opstellen van de beschrijving ervan juist niet waar maakt.

Voorbeeldje? Wat dacht je van het bekende “een Rang is alleen Rang als er Rang opstaat” Na goed lezen ontdek je al snel dat het niet klopt. Een snoepje zou wel kunnen. Een snoepje is alleen Rang etc. Immers, het eerste Rang impliceert dus dat er ook Rang moet zijn waar geen Rang op staat. Lastig? Nog eentje dan; Er is geen regel zonder uitzondering. Het geheel van “er is geen regel zonder uitzondering” is natuurlijk een regel. Als je daar een uitzondering op maakt, bestaat er dus een regel zonder uitzondering en is de regel dus in feite niet waar.

Hoe komt ie erop? Nou dat is eenvoudig. Insiders weten dat ik behoorlijk zit te knutselen aan onze website www.3xploeg.com om de site een 10 jaar webervaring tintje mee te geven. Jaren geleden (7 alweer) heb ik melding gemaakt van het idee dat ik aandacht zou besteden aan koffie. Ik werkte toen tussen de bonen en was er zelf natuurlijk af en toe ook in. Mijn computer laatst afstropend naar mogelijk nieuw content, vond ik op een schijfje van alles en nog wat over koffie, waaronder scans van het boekje “Koffie met een glimlach”. Voelt u hem al aankomen? Copyright perikelen.

Krijg ik er gedonder mee als ik het breng of niet? Dat is de vraag. Een niet gemakkelijk te beantwoorden vraag, want er klopt iets niet. Dat ontdekte ik onlangs in een gekregen boekwerkje met Brabantse spreekwoorden. (om eindelijk eens te integreren) Niets uit deze uitgave mag op geen enkele wijze ….etc. U kent het wel het staat tegenwoordig in ieder boek.
Letterlijk stond er zo’n beetje u mag kennis nemen van de inhoud van dit boek en de spreekwoorden die u gelezen hebt mag u zonder onze uitdrukkelijke toetemming nooit meer gebruiken.

Tja, daar komt de aap uit de mouw. (o, sorry, dit is vast inbreuk) Wat een onzin! Maar er is meer. Lees het begin van dit artikel nog maar eens over …..
Niets uit deze uitgave …….
Daaronder valt dus ook het geschrevene dat wij allen zo goed kennen als …Niets uit deze uitgave ……
Het geldt dus ook voor het copyrightverhaal. Nou dan kan ik u zeggen er wordt een hoop geschonden zonder dat de snurkers het in de gaten hebben.

Wel lastig zo, ik mag u feitelijk niet eens vertellen wat de titel van het boek was, zodat u het zelf na kunt lezen. Ik houd mijn mond dus maar, misschien is dat wel hun bedoeling. Hoewel nu de copyright clausule niet klopt, heb ik de vrije hand.