3xploeg

We schrijven 2006, 2 november, een mooie, voor de tijd van het jaar vrij warme herfstdag. Ik bevind mij in Den Haag vanwege een bezoekje aan mijn moeder, maar zoals zo vaak ga ik ook even naar het graf van mijn vader. Soms neem ik dan een plantje of bloemetje mee, soms ook ga ik er naar toe om er even te zijn. Dat rustige plekje daar onder de kastanjeboom, ideaal om weg te dromen naar het verleden, toen vader nog gewoon bij ons was. Zo ook die dag, maar als ik de entree binnen kom en het portiershuisje passeer valt mijn oog op een infozuil met computer. Mmmm, knopjes!!! Wanneer wordt een mens eigenlijk volwassen?
Een geweldig iets, je hoeft maar de naam van de overledene in te tikken, of het grafnummer komt op het beeldscherm naar voren. Net Google, er liggen er nog meer met onze mooie familienaam. Ook is er de mogelijkheid een plattegrond te printen met de looproute. Uiteraard wordt alleen de looproute gedrukt. De plattegrond zit al kant en klaar in kleur op het papier. Op de plattegrond staan ook allemaal nummertjes met een cirkel eromheen. Op de achterzijde blijkt te zijn aangegeven wat die nummertjes zoal betekenen. Graven van bekende mensen als Alfred Lagarde, Ko van Dijk en anderen staan er op, net als de islamitische hoek en het onvermijdelijke knekelveld. Genoeg stof voor een mooie wandeling, leuk zullen we in dit geval maar niet bezigen. Een der meer bekende graven op het kerkhof is, aldus de plattegrond, het aan de gemeente toegevallen graf van Sebilla Niemans, wijd en zijd bekend als Blonde Dolly, de vermoorde prostituee. Aan de gemeente toegevallen wil zeggen dat het ieder moment geruimd kan worden, hetgeen toch raar is, haar moordenaar is niet gevonden en tot dan zou ik zeggen moet het graf in ere blijven.

Na het bezoeken van het graf van mijn vader, loop ik op weg naar de uitgang toch even om naar haar graf. Waarom?
Ik weet het niet. Op het moment dat ik het gevonden heb, de nummertjes op de plattegrond blijken redelijk indicatief te zijn, vallen mij direct een paar dingen op. Er staan na al die jaren toch nog vrij verse bloemetjes.
(de foto bij dit stukje is van later) Als ik het opschrift lees, wordt mij duidelijk waarom ze daar nog staan. Ze is geboren op 27 september 1927. 27 september, dat is toevallig ook de verjaardag van mijn moeder.
Overleden 2 november 1959. 2 November? Hé dat is vandaag, wat een toeval, of is er iets “something spooky” aan de gang. Hoe het ook zij, sindsdien heeft mij dat niet meer losgelaten, het spookt maar door mijn hoofd. Die 2 november was wel erg toevallig.

Maar voor de onwetende lezer eerst even terug naar die tweede november 1959.

Het levenloze lichaam van Blonde Dolly wordt gevonden op maandagavond twee november 1959. Gekleed in een degelijk witte camisole ligt zij op haar bed in haar witte huisje aan de Nieuwe Haven. Met de ogen gesloten op haar rechter zij, haar hoofd iets naar achteren. De drie dekens en een laken op het bed zijn gedeeltelijk, en niet ordelijk, over haar heen getrokken. Dan pas dringt het tot buren en kennissen door dat ze waarschijnlijk al het hele weekend dood in haar bed heeft gelegen. Blonde Dolly zou die zaterdag naar Antwerpen zijn afgereisd. Op zondagmiddag zou zij naar Nederland terug keren om haar moeder te bezoeken. Als het rolluik, voor het benedenraam van Blonde Dolly’s huis, op maandagavond nog gesloten is gaan “Cor en Gerard” op onderzoek uit. Op straat horen de mannen bouvier Nikkie onophoudelijk janken. Vreemd, Blonde Dolly zou haar troeteldier nooit dagen lang onverzorgd achter laten. Via de tuin van de buurvrouw bereiken zowel de inmiddels gealarmeerde politie en de klusjesmannen de achterkant van het huis. Twee politiemannen betreden de woning door het keukenraam in te slaan. Het is even na zeven uur. Wat volgt is het begin van een van de meest mysterieuze moordzaken ooit in Nederland. De moord op Blonde Dolly…….(www.blondedolly.punt.nl)
Uiteraard heb ik bovenstaande website volledig doorgenomen en ben ook op zoek gegaan naar de film. Die bleek overigens niet zo makkelijk te krijgen te zijn. Een paar weken geleden kon ik hem eindelijk via marktplaats kopen. Een geweldige film is het niet, ondanks de “bekende cast” (o.a. een “Haags” lullende Wilbert Gieske-GTST), en al helemaal niet historisch en feitelijk juist. Zo is in plaats van de Nieuwe Haven, de Amsterdamse Veerkade als locatie gekozen. Behalve dat het huis wit is zijn er maar weinig overeenkomsten.

Het is nu 2008. Volgend jaar in november is het precies 50 jaar geleden dat zij werd vermoord. Ik zou toch eigenlijk wel willen weten, wie dat nou op zijn geweten heeft gehad. De moord is al 31 jaar verjaard maar toch blijft het in je hoofd spoken als je er eenmaal mee geconfronteerd bent. Iemand moet toch met de waarheid rondlopen. Het dossier ligt in het Haags Gemeentearchief, voor iedereen opvraagbaar. Toch denk ik niet dat ik daar wat aan zou hebben, vele en veel betere speurneuzen dan ik zijn me al voorgegaan. Toch ben ik er van overtuigd dat de oplossing nog wel ergens te vinden, of te horen is. Wie het weet mag en moet het zeggen.
Desnoods alleen aan mij.

Taal is een gemakkelijk blog onderwerp, dagelijks komt er wel eens iets voor waarbij je denkt ehh.
Mij nochtans overkomt dat herhaaldelijk en op de meest vreemde momenten. Vandaag zal ik u eens meenemen op zo’n avontuur. Een mijner dochteren, waarvan ik niet zal vertellen dat het S. was, verweet mij eens, dat het wel mijn schuld moest zijn dat zij spinazie alleen kende als blokken diepgevroren fijngemalen groenvoer met een ranzig roomsausje. Spul dat niet lekker smaakte en tijdens het afdrogen teruggevonden kon worden in kopjes, glazen en wat al niet meer in het afwaswater had gezeten, gelegen of gestaan. Ook het menselijk gebit blijft sporen ondervinden van deze vermaledijde groente.

Nog niet zo lang geleden is ze er bij de groenteboer achter gekomen dat spinazie eigenlijk blaadjes zijn van de spinazieplant en dat je deze ook gewoon los kunt kopen. Dat wat ze over had gehouden van haar eerste kooksels werd met hele verhalen over hoe lekker echte spinazie wel niet was mee genomen om tijdens het weekend bij ons de maaltijd te complementeren . Ik kon dus niet veel beter doen dan mijn stinkende best om van de plastic zak met reeds kleffe restanten een heerlijk maal te bereiden. Maar hoe doe je dat? Wat moet er aan kruiden en of sauzen bij? Gelukkig is er dan het Libelle kookboek. Hoe dat ooit in mijn bezit is gekomen weet ik niet meer, wellicht achtergelaten door een der vrouwen in mijn leven. Zelf zult u mij allang niet meer betrappen op het lezen van Libelle-achtige zaken. Vroeger, heel vroeger zat het in de leesmap en dan werd er wel een stripje uit gelezen, maar dat is dan ook wel alles wat ik van damesbladen uit de map tot mij heb genomen. Affijn terug naar het kookboek en de spinazie.

Men moet beginnen met de spinazie te lezen..??????? . Te watte? Ja U leest het goed te lezen. Wat is dat nu weer? Achter in het kookboek staan de meeste in het boek gebruikte termen uitgelegd, maar lezen stond er niet bij. Ik heb het voor het moment maar overgeslagen, mijn fantasie heeft nog van de eetbare blaadjes een amusant papje kunnen wrochten, het lezen, als gezegd, bewaard voor later. Gelukkig ben ik in het bezit van oude woordenboeken, want het hedendaagse Nederlands zal vast geen antwoord hebben.
Lezen, mijn beste lezers heeft meerdere betekenissen en hetgeen u nu aan het doen bent met dit stukje is er slechts een enkele van, zelfs niet de hoofdbetekenis. Ik citeer;
“1, (in Noord Nederlands alleen nog in litteraire taal) verzamelen in-, bijeenzamelen: Kruiden lezen ; aren, hout lezen- plukken: bloemen lezen , -2. Uitzoeken, bepaald uit een massa de slechte exemplaren wegnemen: erwten, koffiebonen lezen. Vgl uitgelezen waar, -3. Thans weinig gebruikt -schoonmaken: salade lezen; -4. Met betrekking tot hetgeen gedrukt of geschreven is de lettertekens met de ogen als het ware, samenvoegen en in woorden omzetten. ……..”het gaat nog verder maar ik laat het er even bij.

Veel wordt nu duidelijk en toch ook niet. Moet men nu de spinazie verzamelen, de slechte bladen er uit pikken of de boel schoonmaken? Wie zal het zeggen. Het is nu wel duidelijk dat een uitgelezen gezelschap bestaat uit een gezelschap waaruit de slechte elementen zijn verwijderd, het is dus niet zo dat ze bij een gezelschap horen omdat ze (eventjes) klaar zijn met het lezen van boeken en teksten. Ook een bloemlezing en zijn of haar oorsprong wordt nu wel duidelijk. Dank u mijnheer van Dale. Boek kan dicht …maar he wat is dat nu, toevallig wil het dat het laatste woord op deze bladzijde Libelle is. En met de Libelle was het toch allemaal begonnen.
Wat zou het betekenen wat denkt u? Het een na laatste woord is libel met wel drie betekenissen. Namelijk
1 een affiche of schotschrift 2 een waterpas met glazen buisje 3 een netvleugelig insect.
Dan de Libelle, het bestaat echt. Wiki geeft aan dat het een foute schrijfwijze is van libel, dank je de koekoek. Libelle bestaat gewoon hoor. Een Libelle is een ambtelijke aantekening in de registers van de registratie.

Maar zou de Libelle daarom Libelle heten? Is het een ambtelijke aantekening? Nou heb ik het een opgelost, zit ik weer met een vraag. Wie het weet mag het zeggen, ik heb zelf even op libelle.nl gekeken, maar verder dan …. “Mijn man wil alleen maar vriendje zijn” ben ik niet gekomen, och arme.

Zo en via het lezen van Spinazie en het nieuwe vraagstuk ben ik dan aan het eind van mijn bijdrage dit keer, het woordenboek kan weer dicht. …. Of niet? Nee, natuurlijk niet ik ben een jongetje en heb natuurlijk alle eigenschappen van een stout jongetje in mij. Ik ben nou toch bij de L. Even doorbladeren naar de “vieze” woorden ….Li……Lo….. Lu…Lukratief…..ja, ja het staat er in . Het brand in mijn ogen. Lul.
1( voorheen) pijpkan (voor zuigende kinderen); zuigdotje
2 pijp aan een pomp waaruit het water stroomt
3 (plat) mannelijk lid
4 (plat) sukkel
5 (neologisme) verkorting van lulkoek

Zo dat weten we dan ook weer, wel zo gemakkelijk. Stel je voor dat ik in oude boekwerken zit te lezen en ineens de strofe tegen kom van ….. “laat jij de kleine even aan de L.. zuigen”, nu weet ik dat gelukkig direct te plaatsen. Wel grappig al die associaties. Maar kom aan, de zon schijnt, ik ga eens sportief op de fiets door wat dorpjes heen fietsen. Tien tegen een dat ik dan op zo een dorps marktplein een nog werkende dorpspomp zie staan met een dikke lul eraan.

Een blogje of twee geleden had ik het over alternatieve manieren om de daad der daden aan te duiden. Ik noemde geen voorbeeld en dat heeft mij heel wat commentaar in mail en gesprek opgeleverd. Wie A zegt moet ook B
zeggen en dat is waar. Ook vernam ik dat men opkeek van mijn interesse voor de Nederlandse taal. Ik schrijf verre van foutloos. Dat klopt, maar dat mag de pret niet drukken. Van der Steen schilderde wel eens een derde been, toch is hij gelukkig lang doorgegaan. Dat derde been hoor je nog regelmatig op bruiloften en partijen, maar nu zit ik al weer op een andere tak, dus terug naar de hak.

Bovenstaande foto is eigenlijk maar een vies plaatje. Wat gaat daar gebeuren?
Vader (Jacob ) Cats kan het je vertellen.

Na ‘t ontkleed zo wordt het leed

Een waterlandse Trijn zat eens juin en schelde
En klaagde dat de lucht haar ogen dapper kwelde
“en kijk eens”(sprak de meid),”ik heb ermee gespeeld,
En toen heeft het ding in ‘t minste niet verveeld.”
“Dus gaat het, lieve moer”,ging Els hier tegen zeggen,
“met die zo metterhaast haar spillen samenleggen:
‘t is wel zolang men vrijt, maar trek het rokjen uit,
Een reuk daar ‘t oog af loopt verneemt men van de bruid.”

Duidelijk toch?
Tja het is wat met die uien. Toch is de ui in de betekenis van …. niet verloren gegaan, in het hedendaags Nederlands kennen we immers het spreekwoord “zo geil als een bos uien”.

En ook andere associaties zijn mogelijk las ik laatst op de blog van Martin de la Grange (http://martindelagrange.blogspot.nl)

Ik heb direct al mijn uien nagekeken, maar zulke zaten er helaas niet bij. Toch maar weer eens naar de C1000 toe denk ik.
Ondertussen ben ik benieuwd naar hoeveel tikken er gaan komen in de vorm van;
…. zou wel eens uien willen schillen met ….
Of hoeveel zou ik ervan krijgen?

Paradoxen en hyperbolen is de titel van een heel leuk boek dat ik diverse keren heb mogen lenen in een bibliotheek. Dat herhaalde malen lezen was eigenlijk wel meer te danken aan het beperkte boekaanbod in een wijkbieb, maar goed. Een van de paragrafen in het boek is gewijd aan iets dat net niet een paradox was maar er wel op leek. Zinnen die op zichzelf betrekking hebben. Vooral technisch geschoolde hotemetoten zouden daar veel interesse voor hebben. Je zult maar een prachtige wet bedacht hebben die je door onzorgvuldig opstellen van de beschrijving ervan juist niet waar maakt.

Voorbeeldje? Wat dacht je van het bekende “een Rang is alleen Rang als er Rang opstaat” Na goed lezen ontdek je al snel dat het niet klopt. Een snoepje zou wel kunnen. Een snoepje is alleen Rang etc. Immers, het eerste Rang impliceert dus dat er ook Rang moet zijn waar geen Rang op staat. Lastig? Nog eentje dan; Er is geen regel zonder uitzondering. Het geheel van “er is geen regel zonder uitzondering” is natuurlijk een regel. Als je daar een uitzondering op maakt, bestaat er dus een regel zonder uitzondering en is de regel dus in feite niet waar.

Hoe komt ie erop? Nou dat is eenvoudig. Insiders weten dat ik behoorlijk zit te knutselen aan onze website www.3xploeg.com om de site een 10 jaar webervaring tintje mee te geven. Jaren geleden (7 alweer) heb ik melding gemaakt van het idee dat ik aandacht zou besteden aan koffie. Ik werkte toen tussen de bonen en was er zelf natuurlijk af en toe ook in. Mijn computer laatst afstropend naar mogelijk nieuw content, vond ik op een schijfje van alles en nog wat over koffie, waaronder scans van het boekje “Koffie met een glimlach”. Voelt u hem al aankomen? Copyright perikelen.

Krijg ik er gedonder mee als ik het breng of niet? Dat is de vraag. Een niet gemakkelijk te beantwoorden vraag, want er klopt iets niet. Dat ontdekte ik onlangs in een gekregen boekwerkje met Brabantse spreekwoorden. (om eindelijk eens te integreren) Niets uit deze uitgave mag op geen enkele wijze ….etc. U kent het wel het staat tegenwoordig in ieder boek.
Letterlijk stond er zo’n beetje u mag kennis nemen van de inhoud van dit boek en de spreekwoorden die u gelezen hebt mag u zonder onze uitdrukkelijke toetemming nooit meer gebruiken.

Tja, daar komt de aap uit de mouw. (o, sorry, dit is vast inbreuk) Wat een onzin! Maar er is meer. Lees het begin van dit artikel nog maar eens over …..
Niets uit deze uitgave …….
Daaronder valt dus ook het geschrevene dat wij allen zo goed kennen als …Niets uit deze uitgave ……
Het geldt dus ook voor het copyrightverhaal. Nou dan kan ik u zeggen er wordt een hoop geschonden zonder dat de snurkers het in de gaten hebben.

Wel lastig zo, ik mag u feitelijk niet eens vertellen wat de titel van het boek was, zodat u het zelf na kunt lezen. Ik houd mijn mond dus maar, misschien is dat wel hun bedoeling. Hoewel nu de copyright clausule niet klopt, heb ik de vrije hand.

Mijn dochter heeft al hele verhalen geschreven over Kant de filosoof, daar zult u mij niet over horen, ik zou niet durven. Waar ik het wel over ga hebben is mijn ongetwijfeld door velen opgemerkte passie voor het verleden. In mijn epistel over de markt in Den Haag (zie de website) heb ik het over de ondeugende kermisliederen die in de 19e eeuw van hand tot hand gingen. Ik trek daar een parallel met de huidige kraampjes met vergelijkbare deuntjes op CD en DVD. Ook in deze blog treft u epistels aan over oude ansichten en kermisliederen. Ze zijn soms zo leuk.

“ik wou dat ik een dier was”
Ik wou dat ik een vloo was
Dan had ik het zeker goed
Dan prikte ik de menschen
Ik leefde van hun bloed
als ik dan mijn vrouw kon pikken
Had ik plezier er van
Want ik weet precies de plaatsen
Waar ze ‘t niet verdragen kan

Nog steeds onderhoud ik een zoektocht naar het zwaar erotische “gedraag je als een man” maar verder dan een boekverwijzing ben ik niet gekomen. Jammer, ik was zeer benieuwd naar wat voor termen ze destijds gebruikten voor het edele spel. Soms merk je alleen dat het daarover gaat als je de voetnoot van de schrijver die het in boekvorm heeft opgenomen leest. Ja, wie dacht dat het vroeger niet gedaan werd die komt mooi bedrogen uit.

Ga maar na bij jezelf. Je hebt zelf twee ouders die er samen weer vier hebben, Die vier hebben er weer acht en die acht hebben er weer 16, die 32, 64, 128. Uitgaande van een generatie van zo’n 25 jaar hebben dus de afgelopen twee eeuwen 254 mensen zich “bezig” gehouden met jouw existentie nu.

Raar idee eigenlijk, dat alleen maar meer rare ideeën oproept. Waar zouden ze dat allemaal gedaan hebben, 200 jaar geleden niet op de achterbank van een auto of op de parking. Toch zijn er wel vreemde plaatsen bekend. Wat denkt u bijvoorbeeld van de vergaderzaal van de tweede kamer? Neen, neen, ik niet, noch mijn ouders of grootouders. Het waren mijn betovergrootouders en plaats van “handeling” was eigenlijk de smederij aan de hofcingel 69, Den Haag. Daar staat nu het gebouw van de tweede kamer. En zo kwam ik aan de titel….

Waar Agnes Kant nu debatteert op het scherpst van de snede,
opende betovergrootmoeder haar schede.

Toegegeven het is behoorlijk asociaal van mij, maar ik kan het maar niet laten. Terwijl de pc hier wat files naar de nieuwe website staat te uploaden, kan ik u dat mooi vertellen.

Er is een veilingsite op internet met de welsprekende naam Delcampe.net. Verzamelaars verkopen hier hun waar en het is een verademing, goede teksten of maar weinig tekst en wel goede afbeeldingen. Heel wat anders dan het analfabeten paradijs dat Marktplaats heet en waar men met veel verve luitspreekers en spiekers met twieters tracht te verkopen.  Een verzamelaarssite verkoopt natuurlijk voornamelijk de bekende standaard verzamelobjecten als munten postzegels, maar toch heb ik er ook al aardige dingetjes voor mijn audioverzameling weggesleept. Ook staan er op deze site hele reeksen postkaarten.(ansichten) Daar zitten vaak mooie oude exemplaren bij van plekjes in je eigen stad die niet meer bestaan. Ook heel oude wenskaarten, echte juweeltjes, van voor de oorlog, of een leuke vakantie kaart zoals ik hier heb aangeplakt.

Dan vind ik het altijd maar jammer dat het uit een doosje bij de een komt en voor wat centen naar de volgende. De niet koper vist dus achter het net want die ziet die dingen bijna nooit. En ook al is het niet netjes om iemand op de wereld te laten scannen en uploaden tot ie een ons weegt en dan zijn werk te pikken, ik doe het met veel genoegen toch. Ik heb een prima screencopier die de mooiste afdrukken maakt. Soms zet ik ze in mijn fotoalbum op de website en soms maak ik er een electronisch te verzenden kaartje van dat je vanaf onze website kan versturen.  Wellicht dat ik zo genen wakker maak bij potentiele verzamelaars en dan hebben de verkopers niets te klagen. Ik zou zeggen ga eens kijken op www.delcampe.net en tik in het zoekadres je stad of zo in, je weet nooit wat je tegen komt.

Soms hoef je maar iets te veranderen en dan is het weer actueel

Menige flessentrekker
regeert een Republiek
Zo ook het verre oosten
Daar heerst een roverskliek
Wie moet nu het pleit beslechten
Onze Janmaats daar ter land en zee
Laat de kapitalisten vechten
Want die delen de centen mee

Afghanistan
Wordt gij een tweede Atjeh
Afghanistan
Wat brengt ge, oorlog of vree
Andere mogendheden
Die lachen nu niet zuur
Want Neerland, o Neerland
Haalt de kastanjes uit het vuur

(Voor rekening van Bram C.)
Naar het verre westen
Verz. Lippenhuizen
Uit: Huilen op de kermis
105 straatmadelieven
Het spectrum
Enigzins ikke natuurlijk

Vandaag kwam de post met een aangetekende brief. Ik moet in februari voor de Belgische politierechter verschijnen.

In 2006 heb ik namelijk op de rondweg in Turnhout een schandelijke overtreding begaan. Er geldt een snelheidslimiet van 70 km per uur.(art 5 K.B. 1.12.1975 snelheidsbeperking – bord C43.
En ik reed 71 ….flits

Begin 2007 kwam er per post een enquete binnen omdat een kenteken niet aansprakelijk kan worden gesteld. Ik heb het keurig netjes ingevuld en ook, dat mocht allemaal, mijn bezwaren ingediend.

Helaas een procesverbaal van 60 euro was het resultat, onder vermelding overigens van juridische taal die het tegendeel zegt. Er bestaan voldoende bezwaren om u te vervolgen, zo begon de brief. Ikke blij, maar onderaan bleek toch dat ik moest betalen. Deze bekeuring kon betaald worden onder vermelding van
(ER WORDEN GEEN AFKORTINGEN TOEGESTAAN)
Swiftcode IBAN BE91 6792003514 76 BIC PCHQ BE BB systeemnummer 1/007803/07 procesverbaalnummer TU/T/95/LI/410834/07
Nou dat kan ik in girotel niet kwijt.

Dus ik ben het maar live aan het loket gaan betalen. Dat mocht ook. Alleen had ik geen enkele reden om naar Belgie te gaan en om nou speciaal daarvoor er na toe te rijden, vond ik ook weer zowat. Staat plotseling de Eindhovense politie aan de deur, hebben ze die ook al achter mij aangejaagd.

Nou ik op 15 juni naar Turnhout en de 60 euro betaald.
Met een prachtig gestempeld en getekend ,door de adj. financieel assistent, papiertje mocht ik weer de grens over.

Helaas zijn ze vergeten zelf ook een aantekening van mijn betaling te maken zodat ik dus nu niet weet wat mij boven het hoofd hangt. 11 februari wordt de dag. Schrijft u het vast in de agenda

Jawel een feestjaar dat 2008. En het is nog niet eens goed begonnen. We schrijven maart 1998. Onze eerste homepage verschijnt op internet. Een paar pagina’s maar, geplaatst op Planet internet, in een aanbieding van de Postbank. Via girotel en freeler zit onze homepagina tegenwoordig al jaren bij Go-daddy in Amerika waar we drie domeinnamen hebben staan.

Onze eerste drie pagina’s bestaan nog op de harde schijf. Op internet zul je ze niet meer vinden. Hard gewerkt en nu hebben we toch een hele uitgebreide homepagina met mogelijkheden om kaarten te versturen, meer dan 2000 foto’s, stukjes hobby, geschiedenis algemeen en van onze familie, commerciele pagina’s, forums, blogs, download pages, streaming video, Mp3’s.

Kortom in 10 jaar een compleet doolhof geschapen. Eerdaags zullen we de ingangen weer eens oppoetsen. Zelfs ik raak er af en toe de weg kwijt. Niet alleen op de homepage trouwens, ik ben er wel vaker met mijn gedachten niet bij.

Daarnaast wordt iemand die ik een beetje ken deze maand januari 100 jaar. In feite de enige die ik ken met zo’n leeftijd.

Een poosje geleden gaf mijn moeder mij nog een restantje foto’s uit de jonge jaren van mijn overleden vader. Ik heb ze onlangs ingescand en op mijn internet fotoboek geplaatst. (www.ploeg.ws/coppermine). Summier was info achterop de foto’s geschreven, die heb ik er bijgezet natuurlijk. Argus Lager Berlin Reinickendorf en zo.

Veel weet ik niet over die tijd van mijn vader, hij vertelde daar nooit zo veel over. Ik weet dat het in het begin nog wel ging maar later werd het steeds moeizamer. Als ik Google op het onvolprezen internet vind ik moeizaam wat informatie.

Er is jaren geleden een tentoonstelling geweest en daar is nog een boek van te bestellen voor de prijs van 18 euro. Als je kijkt naar de inhoud van het boek is het een verzameling van artikelen en maar een over het argus lager. Uiteraard heb ik gebruik gemaakt van de mail mogelijkheden om een boek te bekomen. Uiteraard schreef ik dat ik graag zo’n boek maar natuurlijk niet de rekening wilde hebben.

Vandaag al kreeg ik een mailtje terug. Of ze nu goed begrepen hadden dat ik het boek wilde bestellen. Natuurlijk speet het hun dat het niet gratis kon, daar moest ik maar begrip voor hebben.

En toen werd ik ineens pissig. Ik heb dan ook terug gemaild dat ze me verkeerd begrepen. Ik wilde graag de tekst van het ene artikel uit het boek hebben. En natuurlijk had ik er geen begrip voor dat ik nu moest betalen om te lezen hoe mijn vader jaren dwangarbeid zonder enige betaling had verricht.

Het duurde geen twee uur of er lag een mailtje in de inbox. Sorry dat we je verkeerd begrepen hebben. We gaan het artikel inscannen en per mail of post toezenden. Eigenlijk toch meer dan ik verwacht had.
En nou maar hopen dat ik me een beter beeld over die zware tijd kan schetsen.