Mijn dochter heeft al hele verhalen geschreven over Kant de filosoof, daar zult u mij niet over horen, ik zou niet durven. Waar ik het wel over ga hebben is mijn ongetwijfeld door velen opgemerkte passie voor het verleden. In mijn epistel over de markt in Den Haag (zie de website) heb ik het over de ondeugende kermisliederen die in de 19e eeuw van hand tot hand gingen. Ik trek daar een parallel met de huidige kraampjes met vergelijkbare deuntjes op CD en DVD. Ook in deze blog treft u epistels aan over oude ansichten en kermisliederen. Ze zijn soms zo leuk.
“ik wou dat ik een dier was”
Ik wou dat ik een vloo was
Dan had ik het zeker goed
Dan prikte ik de menschen
Ik leefde van hun bloed
als ik dan mijn vrouw kon pikken
Had ik plezier er van
Want ik weet precies de plaatsen
Waar ze ‘t niet verdragen kan
Nog steeds onderhoud ik een zoektocht naar het zwaar erotische “gedraag je als een man” maar verder dan een boekverwijzing ben ik niet gekomen. Jammer, ik was zeer benieuwd naar wat voor termen ze destijds gebruikten voor het edele spel. Soms merk je alleen dat het daarover gaat als je de voetnoot van de schrijver die het in boekvorm heeft opgenomen leest. Ja, wie dacht dat het vroeger niet gedaan werd die komt mooi bedrogen uit.
Ga maar na bij jezelf. Je hebt zelf twee ouders die er samen weer vier hebben, Die vier hebben er weer acht en die acht hebben er weer 16, die 32, 64, 128. Uitgaande van een generatie van zo’n 25 jaar hebben dus de afgelopen twee eeuwen 254 mensen zich “bezig” gehouden met jouw existentie nu.
Raar idee eigenlijk, dat alleen maar meer rare ideeën oproept. Waar zouden ze dat allemaal gedaan hebben, 200 jaar geleden niet op de achterbank van een auto of op de parking. Toch zijn er wel vreemde plaatsen bekend. Wat denkt u bijvoorbeeld van de vergaderzaal van de tweede kamer? Neen, neen, ik niet, noch mijn ouders of grootouders. Het waren mijn betovergrootouders en plaats van “handeling” was eigenlijk de smederij aan de hofcingel 69, Den Haag. Daar staat nu het gebouw van de tweede kamer. En zo kwam ik aan de titel….
Waar Agnes Kant nu debatteert op het scherpst van de snede,
opende betovergrootmoeder haar schede.