Soms heb je een leuk idee maar strand je meteen bij de titel. Wordt het Drientje, Drientjes zwanenzang of gewoon Herman van Aken? Het laatste is het dus geworden. Bij het overlijden van mijn moeder heb ik een vijftal verhuisdozen gevuld met dingetjes. Niet veel waarde, soms emotionele waarde ach je weet het soms niet. De dozen staan al zo’n 2,5 jaar vrijwel onaangeroerd. Zeker wist ik dat ik er ook een paar simpele boekensteunen in had gedaan en die kwamen nu van pas. Snel heb ik ze opgezocht. Hoezo snel. Je pakt toch van alles beet en dan denk je o, ja. Zo ook bij het boekje Zwanenzang van Herman van Aken. Zijn derde boekje van de trilogie en met een opdracht aan ons gezin.
Herman van Aken voor wie hem niet kende of voor wie nog nooit van hem gehoord had, was een bekende Haagse dierenarts met praktijk in de van Hogendorpstraat. Bekend was hij om zijn onorthodoxe manier van werken en zijn klantenkring die dierenbezitters uit Rotterdam, Westland en Maasluis omvatte. Bovendien keek hij niet zo op vaste uren, zodat hij een groot deelvan zijn klantenpopulatie ook terugvond achter de “Haagsche Ramen”. In 1960 heeft hij een aantal wetenswaardigheden en koddige verhalen uit zijn praktijk opgetekend in het boekje Veterinaire Fantasie, 10 jaar later in 1970 gevolgd door een tweede boekje Humor in de praktijk en zijn trilogie maakte hij 3 jaar later vol toen hij de leeftijd der zeer sterken had bereikt (80) . Dit laatste boek van zijn trilogie heet Zwanenzang en dat is dus het boekje dat voor mij ligt. In de KB ligt er ook een exemplaar van en naar mijn weten heeft alleen nog het gemeentearchief de beschikking over alle drie de boekjes.
Dat ons exemplaar een opdracht heeft voor ons en door hem getekend is, is niet zo heel vreemd. Dat komt dan weer door Tante Stien. Zij woonde ook in de Hogendorpstraat. Tante Stien, een tante van mijn vader had een speciale band met ons omdat mijn vader voor zijn huwelijk met mijn moeder bij haar inwoonde. Dat was toen nog in de van Ravensteinstraat in het hofje.(foto) Toen dat huis te slecht werd hebben wij Tante Stien verhuisd naar de van Hogendorpstraat, in de nog niet zo lang geleden gerestaureerde hofjeswoningen. Tante Stien had een hondje dat luisterde naar de naam Drientje. Ook al een krasse bejaarde.
Toen het telefoontje kwam van Tante Stien dat het niet helemaal goed met Drientje ging, beloofde mijn vader na het werk “bij de gemeente” naar de van Hogendorpstraat te gaan. Het was inderdaad niet goed gesteld met Drientje en dus lag natuurlijk een bezoekje aan dokter van Aken voor de hand. Per slot was het geen 150 meter verschil tussen de schamelijke hofjeswoning en het wat verwaarloosde herenhuis van de dokter. Met Drientje meer dood dan levend kwam pa bij van Aken aan.
Aanbellen , door de smalle gang vol met koper en bronswerk naar de wachtkamer en vervolgens naar de achter(behandel)kamer. Neen, zei van Aken, ik kan niet toveren, alleen maar een spuitje geven, en voor hij het gezegd had zat de naald al in Drientje en blies Drientje haar allerlaatste adem uit.
Wil je hem nog meenemen vroeg van Aken aan mijn vader, die het verhaal aan tante Stien ook zo wel moeilijk genoeg vond en zich al helemaal niet over straat zag lopen met een dode hond en een honderiem. Neen , zei Pa dus en van Aken zei op zijn beurt; o, dan zorg ik er wel voor, liep om de behandeltafel heen, opende de openslaande tuindeuren, pakte Drientje bij de vier poten en met een enorme zwieper belandde Drientje ergens achter in de tuin tussen de struiken.
Zo was van Aken, en als ik stiekem zijn trilogie doorblader komen al die verhalen van hem tot leven. Het hoertje dat in een Rolls voor kwam rijden, met één boxer naar binnen ging en er met 12 weer uitkwam, de wiebeltax van Witteveen, de vrije sex, de beginjaren van de tv, de naamsverbasteringen, kortom het verhaal van mensen met dieren, verteld op een soms wat spottende meestal ironische manier. Ik denk dat ik de eerste twee deeltjes ook weer ga opsnorren.
Want het was toch wel een monument van zijn tijd die Herman van Aken.