3xploeg

Vandaag maar eens een wat zwaarder onderwerp,  omdat het actueel is, en omdat ik als eigenaar van een aantal Internetdomeinen heel wat publiceer en dus te maken krijg met auteursrechten; die van mij of die van een ander als ik iets publiceer wat niet door mij is geschreven.   De bedoeling van al dat geschrijf en gepubliceer is enerzijds om content te genereren en anderzijds de discussie levendig houden. Soms hoef ik daar maar weinig moeite voor te doen, soms wat meer.

De eeuwige discussie

De discussie over rechten, auteursrechten, kopieerrechten etc. loopt al jaren. Op o.a. Twitter krijgt hij wat meer aandacht tegenwoordig vanwege “de nieuwe media”. Journalisten krabbelen een bijdrage en zien hun bijdragen her en der terug, soms met en soms zonder bronvermelding, soms letterlijk overgenomen en soms aangepast. Soms alleen maar de taalfouten er uit gehaald; niemand, ook ik niet meer,  schrijft namelijk foutloos Nederlands, als we al wisten wat dat was.

Als ik zeg dat de discussie al jaren loopt, lieg ik niet, al moeten we dan wel meerdere vormen van (destijds nieuwe) media beschouwen. Dat betrekken van meerdere media maakt de zaak hier en daar wat complex, maar het is dan ook een zeer complexe materie. Omdat “nieuwe media” vaak niets anders is als oude media op een nieuw platform ontkomen we er niet aan helaas, daarnaast maakt de Nederlandse wetgeving met al zijn zijwegen, jurisprudentie, arresten het gebied sowieso al tot redelijk ingewikkeld.

Internetsites,vooral startende,  halen hun content of delen ervan nogal eens op, door een “robot” bij de concurrent neer te zetten. Minder prettig effect daarbij is, dat soms over een gebeurtenis op een Internetpagina 6 maal een artikel stond vanuit verschillende bronnen. Bij het handmatig overnemen van artikelen wordt vaak het zogeheten knippen en plakken (copy en paste) toegepast. De Internet editie van o.a. het Eindhovens Dagblad  zet tegenwoordig onder iedere strofe dat er copyright op het artikel rust. Sommige van die artikelen zijn overigens, weer direct geplukt uit de persberichten van de politie. Zelfs de fouten in taal en stijl worden regelmatig klakkeloos overgenomen, zoals onlangs, toen er sprake was van het inrekenen van een fietsendief door een toevallig passerende patrouillewagen in de Kerkstraat. Tja politiewagens kunnen veel, deze dagen.

Een muzikaal uitstapje in muziekrechten

Nu is het natuurlijk niet alleen de schrijvende pers die last of gemak heeft van beschermingonder auteursrecht. In de muziek is het al jaren zo. En dan bedoel ik niet onbewust plagiaat, dat ook voorkomt, maar het gebruik van muziek. Youtube uploaders kennen het verschijnsel wel van de verwijderde audio, de in zekere landen verboden filmpjes etc. Het zal je maar gebeuren, je maakt iets en een ander gebruikt het, zonder daarvoor minstens toestemming te hebben. Je hebt dan schade…. Misschien niet, misschien geldt hier ook weer het omgekeerde. Een zo’n bekend omgekeerd geval is natuurlijk “Conquest of paradise” van Vangelis. Een muziekje in een film die niet opviel, noch de film noch de muziek. Het deuntje had zo de vergetelheid in gekund, totdat een bokser bij zijn entree in de ring dit gebruikte. Iedereen vroeg zich af wat het was en waar het vandaan kwam. Tegenwoordig geldt het nummer als een evergreen en heeft het Vangelis beroemder gemaakt dan hij al was. Een dat is lang niet het enige voorbeeld. Ster.nl heeft een hele infobank gemaakt voor in commercials gebruikte deuntjes. Sommige van die al oude deuntjes schieten opnieuw hitparades in.  In de muziek is de rechtendiscussie al oud. Daterend ongeveer van de intrede van de eerste spoelenrecorders eind jaren 40, werd dit later herhaald bij de intrede van de compact cassette en nog later toen bleek dat cd’s makkelijker te kopiëren waren dan te kopen.

Nieuwe media

Nieuwe tekstmedia heeft daar ook al lang last van, want nieuwe (tekst) media is er ook altijd al geweest. Al is de nieuwe media van toen, natuurlijk nu geen nieuwe media meer, maar vaak vergeten media. Maar eens was het wel nieuw, verschijnselen als teletext, RITS (razendsnelle interactieve teletekst), BBS, Videotex, lokale omroep. Wie herinnert zich niet de start van de prille lokale omroep in Eindhoven. De uitzending van de plaatselijke carnavalsoptocht….zonder muziek, een rechtenkwestie.

Kijken we verder in de muziekindustrie zien we veel werk van muzikanten, dat u niet meer kunt krijgen op dragers als cd, dvd of mp3. Veelal is dat een rechtenkwestie. Voordat je iets uitbrengt moet je toestemming hebben. Maar wie zijn de rechthebbenden? Vele contracten zijn in het verleden afgesloten op analoge technieken en gelden niet voor digitale technieken. Een zoektocht dus naar de rechthebbenden, die vaak onvindbaar blijken. De componisten zijn overleden, de rechten zijn overgegaan op familieleden, dochters zijn van naam veranderd, kinderen dragen de naam van de vaders, verhuizingen, kortom een speurtocht alom. Daarom laat men het liever zoals het is, de oplagen en de winsten er uit zijn vaak minder dan de te verwachten opsporingskosten. Dan blijft de wereld er maar van verstoken.

Video

Verder zitten we in het Europese Nederland in een rampgebied, qua taal. Waag het eens iets op de markt te brengen zonder begeleidende Nederlandse tekst, of zoals bij filmmateriaal de vertalingen of ondertitels. Jaren geleden werd ik daardoor al geplaagd bij de chronological Donald deel 1. Deel 2 is nooit hier aangekomen ( tegenvallende omzet?) en deel 3 en 4 die ook bestaan, missen we ook. Louter en alleen omdat de schijfjes niet 1 op 1 op de markt konden worden geslingerd. Zo ook de oude serie “The fugitve” waarniet alleen sprake is van een te maken ondertiteling, maar waar ook nog eens sprake was van een rechtenprobleem bij de ondersteunende muziek. Hierdoor zijn vele stukjes muziek in de serie vervangen door een niet bij de serie passend synthesizer deuntje. Echte liefhebbers laten zich natuurlijk niet tegen houden. Kopen bij Amazon of als zelfs dat niet meer kan,  een torrent meesnoepen. Ben je eenmaal in zo’n kanaal beland, volgt er snel meer, vooral voorbeelden van hoe de Nederlander slechts een klein en onvolledig kijkje krijgt in de historie van beeld en geluid. Herinnert u zich Olive nog uit “On the buses”? Goed nieuws dan, U kunt de “volledige” reeks kopen. Dat wil zeggen, u koopt seizoen 3 en 4. Naar seizoen 1,2,5,6 en 7 kunt u fluiten, tenzij u de torrents opzoekt. Dan krijgt u het wel zonder ondertiteling, maar vooral de laatste seizoenen bestaan voor het merendeel uit “catchfrases”  als “I’ll sackyou for this” en “That will make my day”. Te volgen zonder veel problemen dus.

Muziekrechten

Als laatste in de muziekgroep kunnen wij even de vraagtekens zitten bij het optreden van de BUMA. Ik heb dit al een herhaaldelijk aantal malen slavernij genoemd en kom daarbij eigenlijk op voor de muzikanten die bij de Buma zijn aangesloten. Ik liep hier tegenaan toen ik een tekst voor een lied schreef en de muziek erbij liet componeren door een bekende en bevriende muzikant. Hij deed dit voor mij en de goede zaak natuurlijk geheel belangeloos. Nee zei de BUMA, de muzikant heeft niets weg te geven, het is niet van  hem maar van ons. En zo heb ik de artiest via de Buma moeten betalen voor zijn werk. Van de Buma heeft hij overigens nooit een cent gehad voor dit nummer. een tweede maal trap je er niet meer in dus neem je een muzikant die niet bij de Buma is aangesloten. Werkt ook al niet, Buma zegt, misschien is het wel gekopieerd van werk van een muzikant die wel bij ons is aangesloten, dat bepalen wij wel, dus eerst betalen anders krijg je geen toestemming om te reproduceren. Ook van dat geld heb ik nooit iets terug gezien, of gehoord dat het gekopieerd was. Dit betekent dat zelfs als ik voortaan maar besluit om zelf de muziek te componeren ik nog steeds een organisatie moet betalen om te onderzoeken of het niet is gestolen van een van hun leden. Het maakt mij vleugellam en boos. Maar ik zit niet bij de pakken neer, qua muziek heb ik persoonlijk de bewijslast maar omgedraaid. Ik gebruik en ik hoor het wel. Vooraf doe ik niets meer, het remt te veel op het mooiste van wat een mens heeft, zijn creativiteit. En daarom steel ik niet, al gebruik ik wel. Ik erken de rechten als die er zijn en wens overeenstemming te krijgen met de enige rechthebbende in mijn ogen, de maker.  Vraag aan een muzikant wat hij wil en tien tegen een, dat hij zegt; “Beroemd worden.” Daar help ik dan, net als die bokser soms een beetje aan mee, anders voel ik me net een bloemenkoopman die uit zijn eigen winkeltje niet eens een bloemetje mag meenemen.

Het geschreven woord

Terug naar de schrijvenden, de schrijvers in de nieuwe media. Als ik zo de artikelen hier en daar  lees, gaat het meestal om  journalisten. Dan met name nog de schrijvers om den brode pur sang. Ze zijn er in soorten en waarschijnlijk ook in maten. In wat nu de nieuwe media is hebben zij het moeilijk, precies als de muziekindustrie die nu ten ondergaat juist aan het nieuwe medium door de eenvoudige manier van repliceren. Control C en Control V.

Vroeger op de lagere school leerde je al over de stukjes in de krant. De eerste alinea was feitelijk, daarna kwam de inbreng van de journalist, zijn mening, zijn uitdieping, zijn getuigenverslag, zijn interviews. Over dat feitelijk stukje kunnen we kort zijn. Dat valt onder vrije nieuwsgaring en is zonder rechten. Niet geheel naar genoegen van de journalistiek trouwens, ik las laatst al ergens een betoog om bijvoorbeeld de persberichten van de politie af te schermen van het gewone publiek.

Het dappere autootje

Juist toen die vraag rees las  ik het verhaal in een internetkrant over die passerende politieauto die zo heldhaftig was opgetreden in een eerdere paragraaf van dit artikel. Juist toen ook ben ik politieberichten uit de regionale krant en op internet gaan vergelijken met deze persberichten. In veel gevallen was het ook hier “plain copy en paste”, grappig was dat dit zo opviel omdat het bloemige politietaaltje ook werd overgenomen. Daar dit ineens bij de politieberichten achterwege bleef, en ik toevallig in verband met een overlijden op het bureau was, heb ik even nagevraagd of er misschien een nieuwe voorlichter was, het viel zo op. Ik refereer hierbij onder andere aan een artikel over een oplettende surveillant die op het fietspad van de Noord Brabantlaan in Eindhoven een bromfietser ontdekte die zonder helm in de verkeerde richting reed.

Gewoon dus een politieman die in mijn ogen gewoon zijn werk deed, of is de taak van een surveillance slechts de voor criminelen zichtbare aanwezigheid of erger nog, lekker met je collega kleppen over alles wat je bezig houd, al toerend door de stad. Natuurlijk ben ik als burger best blij met de vangst, maar dat oplettende  is mij echt iets te veel, al helemaal als dit ook letterlijk in de krant is terug te vinden. Affijn op letterlijk overgenomen persberichten, of mededelingen via ANP kan een journalist natuurlijk geen rechten doen gelden anders dan alleen de plaats  waar ik het gelezen heb. Refereren kan altijd, maar er zit niets eigens in, dus waarom zou je. Je kunt er wel leuk misbruik van maken door juist WEL te refereren. Door ANP gepubliceerde epistels zijn namelijk soms bezijden de waarheid en gekleurd. Door een referte naar een krant, vermijd je dan de pek en de veren, als het bericht later onjuist is.

Linkjes op het net

Als een journalist wel waarde toevoegt en dit is duidelijk afgescheiden van het feitelijke is een bronvermelding natuurlijk wel het minste dat je als overnemer kunt doen. Sterker nog als wetenschapper moet ik dat wel doen, al hetgeen ik aandraag moet naspeurbaar zijn voor anderen die mijn werk willen controleren. Helaas heb ik dan niets aan verwijzingen naar links in de nieuwe media, omdat ik er geen macht over heb en een link morgen verdwenen kan zijn. Ik moet het dus veilig stellen en toegankelijk houden om mijn eigen werk te borgen. Geraadpleegde boeken waarvan ik verwijzingen opneem, zijn dus ook steevast in mijn bezit of er zijn kopieën gemaakt van de artikelen. Mijn werk, dat verwijzingen bevat, die niet, in laatste instantie via mij, zijn na te speuren zijn gewoon voor mij als niet geschreven.

Over dat linken is ook heel wat te vertellen. Bijna onder iedere artikeltje staat tegenwoordig wel een mogelijkheid om een link naar het artikel te verspreiden per email, twitter, facebook of anderszins. Dat vind men dan weer wel prima, terwijl deeplinken nog altijd als “not done”wordt beschouwd. Dit wordt bijvoorbeeld vaak gedaan in fora. Een plaatje bij je artikel door middel van een link naar de vindplaats. Dan genereer je verkeer, waar de plaatser niet om verlegen zit en soms zelfs voor de gebruikte bandbreedte moet betalen. Kranten vinden het linken blijkbaar prima, juist omdat het verkeer genereert. Want dat boost weer de statistieken en dat weer de marktwaarde voor een site, zodat reclame beter verkocht wordt. Overnemen van het artikel met een bronvermelding doet dat niet en wordt dus als ongewenst ervaren. Dat linken wordt dan weer als ongewenst ervaren door de contentaanbieders want heb je eindelijk een bezoeker op je site, dan jaag je hem zo wel weer weg.

Onderzoeksjournalistiek

Ten lange leste hebben we nog onderzoeksjournalistiek. In 1992 bestond het woord niet eens. (van Dale) en je kunt je afvragen of het nu wel zou moeten bestaan. Dagbladschrijvers die ook nog eens dieper ingaan op de beschreven materie. Al de inspanningen van het bijvoorbeeld undercover gaan, wat brengt het ons? Wordt een groep wetenschappelijk onderzocht heb je direct dit probleem. Maak je geen deel uit van de groep, zie je dan wel alles, je weet het niet. Maak je deel uit van de groep, maar blijf je op afstand en doe je niet daadwerkelijk mee, gedraagt de groep zich dan exact zo, dan als je er geen deel van uitmaakte, Doe je gewoon mee in de groep, (het pure undercoverwerk) is het resultaat dan niet mede bepaald door het eigen gedrag? Zo eenvoudig ligt het dus niet, met dat undercovergedoe. Een dergelijk epistel overnemen zonder bronvermelding is dus niet handig, want valt de originele bron door de mand, dan jij ook.

Bij echt wetenschappelijk onderzoek is dat anders, alles wordt vastgelegd en gepubliceerd. Dit op een zodanige wijze dat een ander het kan herhalen onder dezelfde omstandigheden. Komt er de zelfde conclusie, dan geldt dat natuurlijk als eervol naar de eerdere onderzoeker. Komt er een andere conclusie, dan volgt er een breed onderzoek naar de omstandigheden en altijd staat de waarheidsvinding voorop en niet het geldelijk gewin. Maar dat geeft nog steeds geen oplossing voor de rechtenkwestie in “de nieuwe media”.

We zouden net als bij lege cassettes, cdroms, dvd roms, en kopieerpapier een toeslag kunnen bedenken op uw internetverbinding. Dan worden er wel rechten betaald, maar net als bij genoemde voorbeelden, is het niet de maker die profiteert. Internet rechtenvrij houden zoals het oorspronkelijk bedoeld was is een optie, maar dan moet er bij vele contentmakers wel een knop om. Misschien besluiten ze wel om dan geen content meer aan te leveren, maar dat willen we in veel gevallen ook niet.

Diepvriesinformatie

Mischien moet het content anders worden. Daar voel ik wel wat voor. Dat nieuwssites op internet het nieuws van gisteren aanleveren. Daar is veel vraag naar. Kijk ik alleen naar mijn eigen persoon geniet ik van het online zetten van archieven. Het archief van de Leeuwarder Courant heeft mij veel geleerd over Kapitein Postma, mijn overgrootvader van moederszijde. Het gemeentearchief van Den Haag levert mij heel veel informatie over de woonplekjes en gedragingen van voorouders in het Haagse. Trouwe lezers van mijn blog weten dat. Nieuw nieuws was al gratis (vrije nieuwsgaring). Hoeven we alleen nog iets te bedenken voor de aan het nieuws geplakte eigen bijdrage van een journalist. De zogeheten verdieping, achtergrondinformatie etc. Voor een deel is dat eenvoudig. Internet is zo snel dat een gedegen achtergrondinformatie haast panklaar moet liggen, als zich iets voordoet. Op panklare “diepvries” info zit niemand te wachten, dus als er al zo iets is van toegevoegde waarde op een internetartikel dan is dat zeer beperkt. “Diepvries”info zie je nog wel veel op TV: het bekende legertje deskundigen dat bij calamiteiten wordt opgeroepen. Het spuit met zeer weinig informatie over het actuele allerhande info over ons heen met een hoog gehalte aan “alsen” en “indienen”. Ik denk dat het in deze niet nodig is te refereren aan de sketches van “Kooten en de Bie” met Hans Klavan. Neen, “diepvries” info, daar zit eigenlijk niemand op te wachten. De enige verdienste ervan,  was als bron voor die geweldige persiflage.

De minieme artikelen

Wat er dan nog rest is miniem. Zo miniem dat je denkt, is het de praat nog waard? Miniem, wat is miniem? Mag ik ter beroordeling  u een artikel voorleggen? Ik zal het uit het hoofd citeren en zonder bronvermelding, hetgeen echter niet betekent dat het uit mijn duim komt.

“Aan de Tongelresestraat is gisteravond brand uitgebroken op een zolder. De zolder is geheel uitgebrand, naastgelegen woningen hebben rook en/of waterschade. Er zijn voor zover bekend geen gewonden gevallen . Over de oorzaak is  nog niets bekend……BRONNAAM… Op dit artikel berust copyright.”

Wel: mijn opinie is dat er geen copyright op dit artikel rust, al zet je het er 10 keer onder. Het is niet alleen mijn opinie, het is de wet. Al mag je zoals altijd bij wet een slag om de arm houden. Nederlandse wetten zijn een crime op zich. Of iets nou wel mag of niet, er zijn altijd uitzonderingen. De kunst is dan een vorm te kiezen dat iets onder de uitzonderingen valt.

De wet

Copyright of de Auteurswet (1912)  is echter hier wel heel duidelijk.

Artikel 1

Het auteursrecht is het uitsluitend recht van den maker van een werk van letterkunde, wetenschap of kunst, of van diens rechtverkrijgenden, om dit openbaar te maken en te verveelvoudigen, behoudens de beperkingen, bij de wet gesteld.

Volgens Wikipedia;

De Nederlandse auteurswet bevat ook een bijzondere bepaling voor nieuws en ook een bepaling voor het wettelijk vrijgelaten beperkt eigen gebruik. De auteurswet is niet van toepassing op zakelijk geschreven nieuwsberichten (auteursrechten kunnen dan niet voorbehouden worden, ook niet als dit nadrukkelijk door de maker geclaimd wordt). Dit geldt echter niet voor achtergrondartikelen, opiniërende stukken, columns en dergelijke.

Hiermede is denk ik voldoende ondersteund dat op het genoemde brand voorbeeld geen copyright rust. Dan de andere berichten. De bijna letterijk geciteerde politiepersberichten. Op de website politie.nl staat ook een copyright vermeld. Een persbericht is natuurlijk wel bedoeld om verder te verspreiden, dus kopiëren mag met bronvermelding. Vind je een persbericht van de politie via Persberichten politie op Emea.nl, dan moet de bron vermeld worden en ook een “via Emea”. Deze heeft namelijk weer het auteursrecht op de dataverzameling. Kortom bij kopiëren wordt niemands recht geschonden.

De dataverzameling geeft direct weer een probleem. U weet vast dat in zo’n beetje ieder boek staat….Niets uit deze uitgave…enz. Ik trof het zelfs aan in het boekje Brabantse Spreekwoorden. (geldt overigens ook voor vergelijkbare uitgaven). Daar is het uiteraard weer “over de richel” . U mag de spreekwoorden gerust overnemen, slechts op de verzameling kan een auteursrecht berusten, immmers er is een stukje creativiteit geleverd…wat wel en wat niet.

Naast al die tekst hebben we natuurlijk ook nog afbeeldingen en foto’s die vaak een artikel verlevendigen. Op het gebruik van fotomateriaal rust ook auteursrecht en dat lijkt een stuk duidelijker, al is daar ook veel rechtspraak en jurispredentie over. Een foto van een doos op een wit vlak is rechtenvrij, de foto van een bestaande woning weer niet.

Als het een woning is van een speciaal karakter (bolwoningen, blomwoningen etc. is er weer wel auteursrecht). In de openbare ruimte mag gefotografeerd worden maar wel met een handcamera. Afgebeelde personen kunnen onder portretrecht vallen en kunstwerken mogen in de openbare ruimte worden vastgelegd als deze kunstwerken permanent zijn opgesteld in deze openbare ruimte, op voorwaarde dat ze zoals zodanig worden afgebeeld. Ik neem aan dat hier bedoeld wordt een stukje omgeving meenemen. Ik mag dus niet een door X gemaakte foto publiceren van bijvoorbeeld een station, maar mag zelf wel deze foto gaan maken en publiceren. Is er dan nog verschil in deze digitale tijd met een foto van het beeldscherm? (printscreen). Graffiti valt onder de kunstregel, maar sinds wanneer is graffiti permanent? Kortom, hebben we eindelijk enige duidelijkheid (minus de grensgebieden) de illustraties maken het wat moeilijker. Niet alleen voor mij en voor u maar ook voor Telegraaf, Nu en anderen.

Afbeeldingen bij artikelen

Een voorbeeld dat het gebruik van afbeeldingen bij tekst weergeeft is een artikel uit de Telegraaf over (vermeende) fraude bij straatcoaches in Amsterdam. De Telegraaf publiceert een vraaggesprek met enkele van deze coaches en “versiert” het artikel met een afbeelding, een foto van de Stopera. Nu.nl neemt het artikel over met bronvermelding maar plaatst een abeelding van jongeren zittend op een kademuurtje. Een plaatselijk internetkrantje neemt het artikel over met bronvermelding Nu.nl en plaatst bij het artikel een foto (via Google gevonden)van een op de rug geziene straatcoach . Op de rug van zijn jas is het logo zichtbaar van To Serve and Protect (TSAP). Dat lijkt zeer passend maar levert ze het volgende commentaar van TSAP op.

Na de negatieve berichtgeving over het slecht functioneren van de straatcoaches in Amsterdam, worden ons veel vragen gesteld door (terecht) bezorgde opdrachtgevers, journalisten en andere belangstellenden.

To Serve and Protect (TSAP) levert al sinds oktober 2009 geen straatcoaches meer aan de Stichting Aanpak Overlast Amsterdam (SAOA). Het contract is destijds, na een aanbesteding, gegund aan Trigion. De werkwijze van Trigion is blijkbaar anders dan die van TSAP – zo werken wij bijvoorbeeld niet met quota. Is er niets te melden, dan is er niets te melden.

Toch wordt er beeldmateriaal van TSAP-straatcoaches en het TSAP-straatcoachlogo gebruikt in de media om de berichtgeving over de malversaties in Amsterdam te begeleiden. Wij verzoeken de media geen beelden meer uit te zenden of foto’s te plaatsen waarop onze straatcoaches en ons logo te zien zijn.

Wij distantiëren ons volledig van de gang van zaken in Amsterdam. Met lede ogen zien wij aan hoe het straatcoaching, zoals wij dat succesvol in Amsterdam hebben geïntroduceerd, in een negatief daglicht komt te staan en beneden peil functioneert.

Nog erger vinden wij het voor onze eigen straatcoaches. Zij werken, keihard en zeer consciëntieus, op dit moment in Almere, Veenendaal en Culemborg aan het veiliger en leefbaarder maken en houden van buurten en wijken voor alle bewoners, jong en oud. Zij verdienen het niet om hun vak zo te schande gemaakt te zien worden.

En zo blijkt maar weer dat het lastig is om passend beeldmateriaal bij een artikel te plaatsen. Misschien wel daarom dat Nu en Telegraaf zich beperkt hebben tot het plaatsen van dertien in een dozijn fotomateriaal. Al kan ik het mij voorstellen dat nu vier gedupeerde jeugdigen opspringen omdat zij zijn afgebeeld naast een stuk dat over moeilijke jeugd gaat.

Tot slot

Het lijkt er op dat er geen wettelijk kader is voor journalistieke media op mobiele platforms. Immers de bijdragen zijn kort en zakelijk, er zit nauwelijks een eigen bijdrage aan. Daar waar dat wel zo is, geldt natuurlijk wel auteursrecht, maar dan nog alleen op dat stuk, dat enige creativiteit heeft verlangd. Wil men revenuen halen uit een website voor mobiel gebruik, zal dit uitsluitend kunnen door de verkoop van reclamecapaciteit en eventueel een afgeschermde  site, die slechts tegen betaling zichtbaar is. Men zou ook met een “lees verder”knop een “pay per view” kunnen verlangen . Het hangt echter volledig van de concurrentie af, of zoiets een kans van slagen heeft, nog daargelaten of een site-eigenaar dit wenst. Ook, maar dit valt buiten dit artikel, kun je je afvragen hoelang de levenscyclus zal zijn van het mobiele internet zoals we dat nu kennen en in verband daarmee een terugverdientijd van investeringen die je moet doen om een website zo in te richten dat hij, uitgezonderd reclame, nog andere revenuen genereert. Misschien is het nog niet zo gek om te redeneren zoals ik al jaren doe, mijn website is een cadeautje voor de wereld. althans voor wie het wil. Ik betaal de kosten rond mijn domeinen en ik betaal voor hosting en ik betaal voor bandbreedte. Ik vermeld mijn bronnen en geef de makers van stukjes freeware de credits die ze verdienen. Ik ben wars van reclame op mijn site en ik meet niet eens het verkeer. Op mijn beurt ben ik blij met iedereen, zowel personen als instellingen die dat ook doen. Want dat is internet in optima forma. Ik zie me nog op mijn fietsje gaan naar het gemeentearchief op de Loosduinseweg in Den Haag. Dagenlang zoeken in enorme kaartenbakken, indexkaartje voor indexkaartje, later werd dat het ijspaleis met microfiches honderden indexkaarten tegelijk voor je neus. 30 jaar later tik je op de archiefsite een naam in en je verleden staat voor je neus. Deze ontwikkelingen zijn alleen maar mogelijk door inzet uit enthousiasme en niet uit winstbejag.

Duidelijk is wel dat op dit artikel overduidelijk auteursrecht geldt. Overname met bronvermelding mag van mij echter. Sterker nog, het is gewenst, omdat ik hoop dat het een discussie in een ander licht plaatst. Wat betreft mijn eigen websites, ik ben een contentgenerator met voornamelijk eigen werk. Daar waar ik werk van anderen plaats is er normaalgesproken minstens een bronvermelding. Daar wat dat niet gebeurd is, is er sprake van onzorgvuldigheid of een niet duidelijke  bron. In ieder geval, gebruik ik, wat ik vind dat ik moet gebruiken, zonder dat ik daarmee afbreuk wens te doen aan rechthebbenden, maar wel zonder toestemming vooraf. Constateert men afbreuk, inbreuk, stel mij hiervan dan onmiddelijk op de hoogte, dan komen we er wel uit.

Geraadpleegde bronnen:

• Telegraaf.nl
• Nu.nl
• Grootoost.nl
• Ed.nl
• Eindhoven.dichtbij.nl
• Wikipedia
• politie.emea.nl
• Gemeente archief Den Haag
• Archief Leeuwarder courant
• Archief strafkoloniën
• SAOA
• tsap
• BOL.COM
• ANP
• Buma
• Amazon.com
• Politie.nl
• Eigen archief en boekenrij