3xploeg

Mijn dochter heeft al hele verhalen geschreven over Kant de filosoof, daar zult u mij niet over horen, ik zou niet durven. Waar ik het wel over ga hebben is mijn ongetwijfeld door velen opgemerkte passie voor het verleden. In mijn epistel over de markt in Den Haag (zie de website) heb ik het over de ondeugende kermisliederen die in de 19e eeuw van hand tot hand gingen. Ik trek daar een parallel met de huidige kraampjes met vergelijkbare deuntjes op CD en DVD. Ook in deze blog treft u epistels aan over oude ansichten en kermisliederen. Ze zijn soms zo leuk.

“ik wou dat ik een dier was”
Ik wou dat ik een vloo was
Dan had ik het zeker goed
Dan prikte ik de menschen
Ik leefde van hun bloed
als ik dan mijn vrouw kon pikken
Had ik plezier er van
Want ik weet precies de plaatsen
Waar ze ‘t niet verdragen kan

Nog steeds onderhoud ik een zoektocht naar het zwaar erotische “gedraag je als een man” maar verder dan een boekverwijzing ben ik niet gekomen. Jammer, ik was zeer benieuwd naar wat voor termen ze destijds gebruikten voor het edele spel. Soms merk je alleen dat het daarover gaat als je de voetnoot van de schrijver die het in boekvorm heeft opgenomen leest. Ja, wie dacht dat het vroeger niet gedaan werd die komt mooi bedrogen uit.

Ga maar na bij jezelf. Je hebt zelf twee ouders die er samen weer vier hebben, Die vier hebben er weer acht en die acht hebben er weer 16, die 32, 64, 128. Uitgaande van een generatie van zo’n 25 jaar hebben dus de afgelopen twee eeuwen 254 mensen zich “bezig” gehouden met jouw existentie nu.

Raar idee eigenlijk, dat alleen maar meer rare ideeën oproept. Waar zouden ze dat allemaal gedaan hebben, 200 jaar geleden niet op de achterbank van een auto of op de parking. Toch zijn er wel vreemde plaatsen bekend. Wat denkt u bijvoorbeeld van de vergaderzaal van de tweede kamer? Neen, neen, ik niet, noch mijn ouders of grootouders. Het waren mijn betovergrootouders en plaats van “handeling” was eigenlijk de smederij aan de hofcingel 69, Den Haag. Daar staat nu het gebouw van de tweede kamer. En zo kwam ik aan de titel….

Waar Agnes Kant nu debatteert op het scherpst van de snede,
opende betovergrootmoeder haar schede.

Toegegeven het is behoorlijk asociaal van mij, maar ik kan het maar niet laten. Terwijl de pc hier wat files naar de nieuwe website staat te uploaden, kan ik u dat mooi vertellen.

Er is een veilingsite op internet met de welsprekende naam Delcampe.net. Verzamelaars verkopen hier hun waar en het is een verademing, goede teksten of maar weinig tekst en wel goede afbeeldingen. Heel wat anders dan het analfabeten paradijs dat Marktplaats heet en waar men met veel verve luitspreekers en spiekers met twieters tracht te verkopen.  Een verzamelaarssite verkoopt natuurlijk voornamelijk de bekende standaard verzamelobjecten als munten postzegels, maar toch heb ik er ook al aardige dingetjes voor mijn audioverzameling weggesleept. Ook staan er op deze site hele reeksen postkaarten.(ansichten) Daar zitten vaak mooie oude exemplaren bij van plekjes in je eigen stad die niet meer bestaan. Ook heel oude wenskaarten, echte juweeltjes, van voor de oorlog, of een leuke vakantie kaart zoals ik hier heb aangeplakt.

Dan vind ik het altijd maar jammer dat het uit een doosje bij de een komt en voor wat centen naar de volgende. De niet koper vist dus achter het net want die ziet die dingen bijna nooit. En ook al is het niet netjes om iemand op de wereld te laten scannen en uploaden tot ie een ons weegt en dan zijn werk te pikken, ik doe het met veel genoegen toch. Ik heb een prima screencopier die de mooiste afdrukken maakt. Soms zet ik ze in mijn fotoalbum op de website en soms maak ik er een electronisch te verzenden kaartje van dat je vanaf onze website kan versturen.  Wellicht dat ik zo genen wakker maak bij potentiele verzamelaars en dan hebben de verkopers niets te klagen. Ik zou zeggen ga eens kijken op www.delcampe.net en tik in het zoekadres je stad of zo in, je weet nooit wat je tegen komt.

Soms hoef je maar iets te veranderen en dan is het weer actueel

Menige flessentrekker
regeert een Republiek
Zo ook het verre oosten
Daar heerst een roverskliek
Wie moet nu het pleit beslechten
Onze Janmaats daar ter land en zee
Laat de kapitalisten vechten
Want die delen de centen mee

Afghanistan
Wordt gij een tweede Atjeh
Afghanistan
Wat brengt ge, oorlog of vree
Andere mogendheden
Die lachen nu niet zuur
Want Neerland, o Neerland
Haalt de kastanjes uit het vuur

(Voor rekening van Bram C.)
Naar het verre westen
Verz. Lippenhuizen
Uit: Huilen op de kermis
105 straatmadelieven
Het spectrum
Enigzins ikke natuurlijk

Vandaag kwam de post met een aangetekende brief. Ik moet in februari voor de Belgische politierechter verschijnen.

In 2006 heb ik namelijk op de rondweg in Turnhout een schandelijke overtreding begaan. Er geldt een snelheidslimiet van 70 km per uur.(art 5 K.B. 1.12.1975 snelheidsbeperking – bord C43.
En ik reed 71 ….flits

Begin 2007 kwam er per post een enquete binnen omdat een kenteken niet aansprakelijk kan worden gesteld. Ik heb het keurig netjes ingevuld en ook, dat mocht allemaal, mijn bezwaren ingediend.

Helaas een procesverbaal van 60 euro was het resultat, onder vermelding overigens van juridische taal die het tegendeel zegt. Er bestaan voldoende bezwaren om u te vervolgen, zo begon de brief. Ikke blij, maar onderaan bleek toch dat ik moest betalen. Deze bekeuring kon betaald worden onder vermelding van
(ER WORDEN GEEN AFKORTINGEN TOEGESTAAN)
Swiftcode IBAN BE91 6792003514 76 BIC PCHQ BE BB systeemnummer 1/007803/07 procesverbaalnummer TU/T/95/LI/410834/07
Nou dat kan ik in girotel niet kwijt.

Dus ik ben het maar live aan het loket gaan betalen. Dat mocht ook. Alleen had ik geen enkele reden om naar Belgie te gaan en om nou speciaal daarvoor er na toe te rijden, vond ik ook weer zowat. Staat plotseling de Eindhovense politie aan de deur, hebben ze die ook al achter mij aangejaagd.

Nou ik op 15 juni naar Turnhout en de 60 euro betaald.
Met een prachtig gestempeld en getekend ,door de adj. financieel assistent, papiertje mocht ik weer de grens over.

Helaas zijn ze vergeten zelf ook een aantekening van mijn betaling te maken zodat ik dus nu niet weet wat mij boven het hoofd hangt. 11 februari wordt de dag. Schrijft u het vast in de agenda

Jawel een feestjaar dat 2008. En het is nog niet eens goed begonnen. We schrijven maart 1998. Onze eerste homepage verschijnt op internet. Een paar pagina’s maar, geplaatst op Planet internet, in een aanbieding van de Postbank. Via girotel en freeler zit onze homepagina tegenwoordig al jaren bij Go-daddy in Amerika waar we drie domeinnamen hebben staan.

Onze eerste drie pagina’s bestaan nog op de harde schijf. Op internet zul je ze niet meer vinden. Hard gewerkt en nu hebben we toch een hele uitgebreide homepagina met mogelijkheden om kaarten te versturen, meer dan 2000 foto’s, stukjes hobby, geschiedenis algemeen en van onze familie, commerciele pagina’s, forums, blogs, download pages, streaming video, Mp3’s.

Kortom in 10 jaar een compleet doolhof geschapen. Eerdaags zullen we de ingangen weer eens oppoetsen. Zelfs ik raak er af en toe de weg kwijt. Niet alleen op de homepage trouwens, ik ben er wel vaker met mijn gedachten niet bij.

Daarnaast wordt iemand die ik een beetje ken deze maand januari 100 jaar. In feite de enige die ik ken met zo’n leeftijd.

Een poosje geleden gaf mijn moeder mij nog een restantje foto’s uit de jonge jaren van mijn overleden vader. Ik heb ze onlangs ingescand en op mijn internet fotoboek geplaatst. (www.ploeg.ws/coppermine). Summier was info achterop de foto’s geschreven, die heb ik er bijgezet natuurlijk. Argus Lager Berlin Reinickendorf en zo.

Veel weet ik niet over die tijd van mijn vader, hij vertelde daar nooit zo veel over. Ik weet dat het in het begin nog wel ging maar later werd het steeds moeizamer. Als ik Google op het onvolprezen internet vind ik moeizaam wat informatie.

Er is jaren geleden een tentoonstelling geweest en daar is nog een boek van te bestellen voor de prijs van 18 euro. Als je kijkt naar de inhoud van het boek is het een verzameling van artikelen en maar een over het argus lager. Uiteraard heb ik gebruik gemaakt van de mail mogelijkheden om een boek te bekomen. Uiteraard schreef ik dat ik graag zo’n boek maar natuurlijk niet de rekening wilde hebben.

Vandaag al kreeg ik een mailtje terug. Of ze nu goed begrepen hadden dat ik het boek wilde bestellen. Natuurlijk speet het hun dat het niet gratis kon, daar moest ik maar begrip voor hebben.

En toen werd ik ineens pissig. Ik heb dan ook terug gemaild dat ze me verkeerd begrepen. Ik wilde graag de tekst van het ene artikel uit het boek hebben. En natuurlijk had ik er geen begrip voor dat ik nu moest betalen om te lezen hoe mijn vader jaren dwangarbeid zonder enige betaling had verricht.

Het duurde geen twee uur of er lag een mailtje in de inbox. Sorry dat we je verkeerd begrepen hebben. We gaan het artikel inscannen en per mail of post toezenden. Eigenlijk toch meer dan ik verwacht had.
En nou maar hopen dat ik me een beter beeld over die zware tijd kan schetsen.

Zelf maak ik het liefst koffie van hele bonen 100% Arabica en gemalen in een ouderwetse wandmolen die dus echt maalt. Maar als het zo uit komt, och, ook een snelfiltermaling gaat nog wel.
Met de beertender en Senseo hasse doe ik niet mee.

Toch ontkom je af en toe niet aan zo’n ding als je elders op visite bent of aan het huiszitten. (vorm van babysitten maar dan zonder poepluiers)
Nou was ik een beetje te slordig geweest met dat ding, ik had dorst en nou moest ik me ook al gaan bekommeren om inzetbakjes voor 1 of 2 kopjes. De slordigheid hield in dat ik het met koffie gevulde maandverbandje er scheef in heb gelegd.

Ik weet het, dom,dom dom, maar ja. De prut liep overal behalve in het kopje. Het zakje was lek en zo fijn als gemalen poppestront zat de drab overal. Dat dat lekkere koffie oplevert, nou ja het zal wel.
Boel een beetje schoongemaakt doch zonder de goede aandacht voor dat ene bobbeltjesding met dat kleine gaatje in het midden.
Dat was nog verstopt. Wel ik wilde nog steeds koffie, en dus opnieuw een pad ingelegd. Knipper knipper bruis gier lampje constant aan en ik druk dus op de knop. In plaats van in het kopje werd het hete water wel een meter ver mijn kant uit gespuugd. Ook bij een tweede poging. De druk loopt dan zeker erg hoog op en vanonder de sluiting spuit het recht naar voren. Best gevaarlijk eigenlijk maar een flinke snoekduik bracht mij in relatieve veiligheid.

Na het schoonblazen van het gaatje liep het ding weer goed. En eerlijk is braaf het was een 7800. ( ten minste dat stond op de onderkant en ik heb begrepen dat er weer nieuwe modellen zijn). Een fan zal ik echter nooit worden. Een Senseo lama, nee la maar.

Alle voorbereidingen zijn getroffen voor een paar zonnige weken van huis, maar u heeft nog niemand voor de verzorging der planten! Wat nu?

Toen het mij overkwam, had ik geluk. De koekiemonsters thuis verslonden 1 bus Enkhuizer Jodekoeken per week. De bus waarin Lotus Bakeries deze koeken verpakt werd nooit weggegooid en zo heb je na een jaar ruim 50 bussen met de welbekende paarse deksel. Handig voor schroefjes en andere frutsels. Hoewel, zou je ooit in je leven zoveel schroeven bij elkaar krijgen? Werkeloos stonden de lege busjes op de keukenkast, op de keukenvloer, in de berging, op zolder en verder op iedere vrije plek in huis.

Wat heeft dit nu met de plantjes te maken, vraagt u zichzelf af. Dat bedacht ik mij ook toen op dat moment wat teksten uit een oud scheikundeboekje bij mij boven kwamen.

De capillaire hevel! En zo werd 1 en 1 weer 2 of zelfs meer dan dat. Een laken waarop wat al te heftig de liefde was bedreven, was gescheurd en niet goed bruikbaar meer. Je tenen bleven er zo inhaken. Ik heb er maar reepjes van geknipt, deze in de potjes gehangen over de rand heen, en deze, gevuld met water, naast de bloempotten gezet, zodat de reepjes op de potgrond rustten. De bodem van de koekenbus rustend op de rand van de bloempot. Grote planten kregen twee potjes of zelfs drie, de kleinere maar één. Toen we na 3 weken terugkwamen, lachten gezonde en vrolijke planten ons toe.

Dat was met een plantenoppas zeker niet gegarandeerd. Vaak was daarbij de ene plant verzopen en de andere verdroogd. De cactus zat eens in een nieuwe bloempot van Blokker. Fl. 6,95 schreeuwde het prijskaartje je tegemoet.De cactus had waarschijnlijk teruggebeten, en terwijl de aanval werd afgeslagen, was de pot op de vensterbank gesneuveld.

De overige reepjes laken (want als ik eenmaal aan het knippen ben,) zijn meegegaan op vakantie. Zij hebben prima hun werk gedaan als papillotjes. Zo bleven de kinderhaartjes ook in het buitenland goed in de krul en hadden zij, zonder het te weten, een stukje “geboortegrond” bij zich, hetgeen het heimweegevoel aanzienlijk verminderde.

eerder verschenen op www.3xploeg.com en in onze eigenwijze bedrijfsblad KSE

Vandaag een wat ouder verhaal al eerder gepubliceerd op andere blogs. Zoals u misschien weet werk ik graag in de tuin aan mijn audio apparaten. Zo pak je meteen wat zonnige vitamine D mee. Het is nu lente en het terras van gewassen grindtegels zag er weer wat groenig uit na de natte winter.

Bij mij is het dan gebruikelijk ieder jaar in deze tijd van het jaar, bij de eerste zonnige lentestralen een hoop herrie in de tuin te maken met de hogedrukspuit. Iedereen weet dat de tegels weer schoon worden gemaakt en de gebruiker aan het pistool vies en nat. Verleden jaar had ik het terras en de rest van de tegels in twee etappes gedaan want het is best zwaar werk en mijn voeten gehuld in oude schoenen.

Bij de tweede sessie verleden jaar was het eerste paar schoenen het terras nog niet te boven gekomen en stond nog nat en zanderig te zijn in de bijkeuken. Gelukkig had ik nog een paar oude schoenen, wie wat bewaart heeft wat is niet voor niets mijn motto. Na de twee schoonmaakbeurten stonden er dus lang twee paar kletsnatte oude vieze schoenen in onze bijkeuken. Ergens in de zomer dacht ik dat dat ook weer overdreven was en ik zocht de slechtste eruit en kieperde deze in de vuilnisbak.

Dit late voorjaar zoals gezegd was het terras wederom aan de beurt om eens lekker afgespoten te worden.. Dus de hogedrukspuit uit de doos, in het rek van de garage gehaald, de slang afgerold tussen 3 of 4 sloopdecks door en een verlengsnoer in de tuin gelegd, oude broek en trui aan en hup op naar de oude schoenen. Ik deed mijn nog goede schoenen uit en wilde in de oude aftrappers stappen die speciaal voordat doel overwinterd hadden in de bijkeuken. Eerst nog even goed gekeken of er bijtende spinnen in zaten, je weet maar nooit. Ik keek nog eens goed en ook wat beteuterd. Geen spinnen maar voor mij op de grond stonden de overgebleven twee (van de vier) schoenen die mij vorig jaar zo geweldig hadden geassisteerd. Wat alleen zo opviel was dat beiden bedoeld waren om de rechtervoet te omhullen…………

eerder verschenen op www.wedoconsultancy.com/reeltoreel
en op
www.zeeburg.nu