3xploeg

Een poosje geleden gaf mijn moeder mij nog een restantje foto’s uit de jonge jaren van mijn overleden vader. Ik heb ze onlangs ingescand en op mijn internet fotoboek geplaatst. (www.ploeg.ws/coppermine). Summier was info achterop de foto’s geschreven, die heb ik er bijgezet natuurlijk. Argus Lager Berlin Reinickendorf en zo.

Veel weet ik niet over die tijd van mijn vader, hij vertelde daar nooit zo veel over. Ik weet dat het in het begin nog wel ging maar later werd het steeds moeizamer. Als ik Google op het onvolprezen internet vind ik moeizaam wat informatie.

Er is jaren geleden een tentoonstelling geweest en daar is nog een boek van te bestellen voor de prijs van 18 euro. Als je kijkt naar de inhoud van het boek is het een verzameling van artikelen en maar een over het argus lager. Uiteraard heb ik gebruik gemaakt van de mail mogelijkheden om een boek te bekomen. Uiteraard schreef ik dat ik graag zo’n boek maar natuurlijk niet de rekening wilde hebben.

Vandaag al kreeg ik een mailtje terug. Of ze nu goed begrepen hadden dat ik het boek wilde bestellen. Natuurlijk speet het hun dat het niet gratis kon, daar moest ik maar begrip voor hebben.

En toen werd ik ineens pissig. Ik heb dan ook terug gemaild dat ze me verkeerd begrepen. Ik wilde graag de tekst van het ene artikel uit het boek hebben. En natuurlijk had ik er geen begrip voor dat ik nu moest betalen om te lezen hoe mijn vader jaren dwangarbeid zonder enige betaling had verricht.

Het duurde geen twee uur of er lag een mailtje in de inbox. Sorry dat we je verkeerd begrepen hebben. We gaan het artikel inscannen en per mail of post toezenden. Eigenlijk toch meer dan ik verwacht had.
En nou maar hopen dat ik me een beter beeld over die zware tijd kan schetsen.

Zelf maak ik het liefst koffie van hele bonen 100% Arabica en gemalen in een ouderwetse wandmolen die dus echt maalt. Maar als het zo uit komt, och, ook een snelfiltermaling gaat nog wel.
Met de beertender en Senseo hasse doe ik niet mee.

Toch ontkom je af en toe niet aan zo’n ding als je elders op visite bent of aan het huiszitten. (vorm van babysitten maar dan zonder poepluiers)
Nou was ik een beetje te slordig geweest met dat ding, ik had dorst en nou moest ik me ook al gaan bekommeren om inzetbakjes voor 1 of 2 kopjes. De slordigheid hield in dat ik het met koffie gevulde maandverbandje er scheef in heb gelegd.

Ik weet het, dom,dom dom, maar ja. De prut liep overal behalve in het kopje. Het zakje was lek en zo fijn als gemalen poppestront zat de drab overal. Dat dat lekkere koffie oplevert, nou ja het zal wel.
Boel een beetje schoongemaakt doch zonder de goede aandacht voor dat ene bobbeltjesding met dat kleine gaatje in het midden.
Dat was nog verstopt. Wel ik wilde nog steeds koffie, en dus opnieuw een pad ingelegd. Knipper knipper bruis gier lampje constant aan en ik druk dus op de knop. In plaats van in het kopje werd het hete water wel een meter ver mijn kant uit gespuugd. Ook bij een tweede poging. De druk loopt dan zeker erg hoog op en vanonder de sluiting spuit het recht naar voren. Best gevaarlijk eigenlijk maar een flinke snoekduik bracht mij in relatieve veiligheid.

Na het schoonblazen van het gaatje liep het ding weer goed. En eerlijk is braaf het was een 7800. ( ten minste dat stond op de onderkant en ik heb begrepen dat er weer nieuwe modellen zijn). Een fan zal ik echter nooit worden. Een Senseo lama, nee la maar.

Alle voorbereidingen zijn getroffen voor een paar zonnige weken van huis, maar u heeft nog niemand voor de verzorging der planten! Wat nu?

Toen het mij overkwam, had ik geluk. De koekiemonsters thuis verslonden 1 bus Enkhuizer Jodekoeken per week. De bus waarin Lotus Bakeries deze koeken verpakt werd nooit weggegooid en zo heb je na een jaar ruim 50 bussen met de welbekende paarse deksel. Handig voor schroefjes en andere frutsels. Hoewel, zou je ooit in je leven zoveel schroeven bij elkaar krijgen? Werkeloos stonden de lege busjes op de keukenkast, op de keukenvloer, in de berging, op zolder en verder op iedere vrije plek in huis.

Wat heeft dit nu met de plantjes te maken, vraagt u zichzelf af. Dat bedacht ik mij ook toen op dat moment wat teksten uit een oud scheikundeboekje bij mij boven kwamen.

De capillaire hevel! En zo werd 1 en 1 weer 2 of zelfs meer dan dat. Een laken waarop wat al te heftig de liefde was bedreven, was gescheurd en niet goed bruikbaar meer. Je tenen bleven er zo inhaken. Ik heb er maar reepjes van geknipt, deze in de potjes gehangen over de rand heen, en deze, gevuld met water, naast de bloempotten gezet, zodat de reepjes op de potgrond rustten. De bodem van de koekenbus rustend op de rand van de bloempot. Grote planten kregen twee potjes of zelfs drie, de kleinere maar één. Toen we na 3 weken terugkwamen, lachten gezonde en vrolijke planten ons toe.

Dat was met een plantenoppas zeker niet gegarandeerd. Vaak was daarbij de ene plant verzopen en de andere verdroogd. De cactus zat eens in een nieuwe bloempot van Blokker. Fl. 6,95 schreeuwde het prijskaartje je tegemoet.De cactus had waarschijnlijk teruggebeten, en terwijl de aanval werd afgeslagen, was de pot op de vensterbank gesneuveld.

De overige reepjes laken (want als ik eenmaal aan het knippen ben,) zijn meegegaan op vakantie. Zij hebben prima hun werk gedaan als papillotjes. Zo bleven de kinderhaartjes ook in het buitenland goed in de krul en hadden zij, zonder het te weten, een stukje “geboortegrond” bij zich, hetgeen het heimweegevoel aanzienlijk verminderde.

eerder verschenen op www.3xploeg.com en in onze eigenwijze bedrijfsblad KSE

Vandaag een wat ouder verhaal al eerder gepubliceerd op andere blogs. Zoals u misschien weet werk ik graag in de tuin aan mijn audio apparaten. Zo pak je meteen wat zonnige vitamine D mee. Het is nu lente en het terras van gewassen grindtegels zag er weer wat groenig uit na de natte winter.

Bij mij is het dan gebruikelijk ieder jaar in deze tijd van het jaar, bij de eerste zonnige lentestralen een hoop herrie in de tuin te maken met de hogedrukspuit. Iedereen weet dat de tegels weer schoon worden gemaakt en de gebruiker aan het pistool vies en nat. Verleden jaar had ik het terras en de rest van de tegels in twee etappes gedaan want het is best zwaar werk en mijn voeten gehuld in oude schoenen.

Bij de tweede sessie verleden jaar was het eerste paar schoenen het terras nog niet te boven gekomen en stond nog nat en zanderig te zijn in de bijkeuken. Gelukkig had ik nog een paar oude schoenen, wie wat bewaart heeft wat is niet voor niets mijn motto. Na de twee schoonmaakbeurten stonden er dus lang twee paar kletsnatte oude vieze schoenen in onze bijkeuken. Ergens in de zomer dacht ik dat dat ook weer overdreven was en ik zocht de slechtste eruit en kieperde deze in de vuilnisbak.

Dit late voorjaar zoals gezegd was het terras wederom aan de beurt om eens lekker afgespoten te worden.. Dus de hogedrukspuit uit de doos, in het rek van de garage gehaald, de slang afgerold tussen 3 of 4 sloopdecks door en een verlengsnoer in de tuin gelegd, oude broek en trui aan en hup op naar de oude schoenen. Ik deed mijn nog goede schoenen uit en wilde in de oude aftrappers stappen die speciaal voordat doel overwinterd hadden in de bijkeuken. Eerst nog even goed gekeken of er bijtende spinnen in zaten, je weet maar nooit. Ik keek nog eens goed en ook wat beteuterd. Geen spinnen maar voor mij op de grond stonden de overgebleven twee (van de vier) schoenen die mij vorig jaar zo geweldig hadden geassisteerd. Wat alleen zo opviel was dat beiden bedoeld waren om de rechtervoet te omhullen…………

eerder verschenen op www.wedoconsultancy.com/reeltoreel
en op
www.zeeburg.nu