Vandaag heeft een der kinderen zich ontfermd over het poetsen van de toiletten in ons huis. Ze was er mee klaar denk ik, toen ik op de nog natte bril neerplofte. Tegelijkertijd deed het mij denken aan onze wc vroeger thuis (Multatulistraat 90). Ik denk dat het ergens eind 50 jaren was toen mijn moeder besloot de bril in onze wc eens op te leuken. Hij was door het vele gebruik en “schoongemaak” met bleekwater en Harpic nogal gehavend in de looks. Zo toog mijn moeder aan het werk met zwarte verf. Na het schilderen werden alle kinderen duchtig gewaarschuwd. De bril was pas geverfd en nog nat, dus tot nader order niet naar de WC.
Na enige uren trok Ma naar de wc om te kijken of de bril al droog was. Uit het geschreew bleek echter dat er iets aan het handje was. “Ik heb het nog zo gezegd. Niemand mag op de bril gaan zitten want hij is nog nat. Nu heb ik hem helemaal voor niets geschilderd. Wie heeft op de WC gezeten?” Nou P zei van niet, K zei van niet, ikke zei van niet, kortom niemand niet. Dus moesten de broeken naar beneden. Alleen P. had zwarte verf aan de bips, oei oei. Het duurde lang voor het geluid van de matteklopper was weggestorven.
Arme jongen, hij moest zo nodig. Op het idee van de bril eraf halen was blijkbaar niemand gekomen. Helaas is er geen foto van de wc. Er zijn maar zeer weinig foto’s van het interieur op nummer 90. Maar de WC staat mij nog goed bij. Allereerst dat ie zo groot was, al viel dat later wel mee, toen ik er eens terugkwam bij de familie Taal die er na ons woonde. Je donderde niet direct na het open doen van de deur op de pot, maar het half uur lopen uit mijn herinnering was ook een beetje overdreven. Kenmerkend voor onze wc was ook het kleine raampje naar de keuken met drie strookjes bruin geel glas en uiteraard de in die tijd zeer populaire enveloppe van de BB met alllerlei angstaanjagende tips bij fall out en zo.