Ik heb nogal wat positieve response gekregen over een van mijn blogs. Deze behelsde een nieuwe ziekte, door mij gedefinieerd als A-negativisme, ofwel het onvermogen van sommige mensen om negatief te kunnen zijn over negatieve aspecten in onze samenleving. Zij die altijd positief zijn en de gevaren daarvan.
Een nieuwe ziekte
Onlangs kreeg ik de vraag voorgelegd of er meer van dit soort in mijn ogen ziektes zijn. O, jawel hoor zei ik en noemde direct een paar voorbeelden. Thuisgekomen raadpleegde ik internet en de voorbeelden die ik genoemd had waren al door anderen voor mijn neus weggekaapt en beschreven. Was ik toch te laat. Maar geen nood, ik heb weer een nieuwe die mij onlangs opviel. Het was in de discussie die altijd gevoerd wordt in november en december met betrekking tot de verschijning van Zwarte Piet.
Ik hoorde meerdere malen van zeer witte mensen die zich achter het Piet moet verdwijnen standpunt schaarden. “Als die mensen er nou last van hebben” werd er gezegd op een zeer irritante wijze “Tja, dan moeten we het maar niet meer doen.
Nou is het natuurlijk heel wat om aan enkele waanzinnige argumenten een ziekte vast te knopen, dus zocht ik naar meer voorbeelden. In mijn geheugen doken talloze tv discussies en anderszins op met betrekking tot seksuele belevenissen. “In bed mag alles als je het samen wilt”. Dat, maar ook de keuze van vakantiebestemmingen, dagjes uit, de maaltijden, welk TV- programma er gekozen wordt schijnen in hevige mate onderhevig te zijn aan het zoeken naar een modus waarin iedereen optimaal happy is. Het ego wordt door sommigen volledig ondergeschikt gemaakt aan het wij gevoel. Hele huwelijken worden gebaseerd op het “vele gemeenschappelijke” dat je samen hebt. Toch loopt een op de drie huwelijken stuk, huwelijken waarvan je het zelf nooit verwacht had, omdat ze “zoveel gemeen” met elkaar hadden. Het bleek uiteindelijk een farce, een der partners had zich vrijwel geheel geofferd aan de wil en wensen van de ander. Uiteindelijk bleek dat te saai en te vervelend en sluipt de ontevredenheidsduivel binnen. In een goede relatie hoeven mensen helemaal niet zo gelijkgestemd te zijn, maar moet men geven en nemen in min of meer gelijke porties. Dat komt dan weer omdat mensen vrijwel nooit echt gelijkgestemd zijn en dat is mooi. Als je lijdt aan wat ik het GGD-syndroom noem, niet naar Geestelijke GezondheidsDienst maar naar de grootst gemene deler dan ben je daar wel naar op zoek. De grote X met het kleine stukje groen dat ik als grafische weergave heb gemaakt laat het duidelijk zien. Er blijft niet veel over en al dat nou alleen maar de basis was en men ook de “rode gebieden betreed” dan gaat het nog wel, maar vaak is groen alles wat er rest en dat is te weinig voor continuïteit van wat dan ook. De mensen die zich aangesproken voelen moeten het maar eens eerlijk voor zichzelf opschrijven, dat wat ze allemaal hebben weggestreept van zichzelf voor het GGD. Wellicht snappen ze dan zelf ook wel dat ze op een verkeerd spoor zitten. In ieder geval moeten ze het mij maar niet kwalijk nemen dat ik ze doorzie en hun argument direct van tafel blaas.